Opeth - Still Life

Πριν οκτώ χρόνια περίπου, είχα ακούσει – διαβάσει, την φράση...’’δεν ασχολούμε με τα δημιουργήματα metal εντύπων’’ και αυτό που ήθελε να πει ο ‘’ποιητής’’ ήταν ότι για τους Opeth, αυτό ήταν την προκείμενη στιγμή το ΄΄δημιούργημα’’, το σπρώχνει ο metalικός τύπος. – Μακάρι ο metalικός τύπος να μπορούσε να δημιουργήσει συγκροτηματάρες όπως οι Opeth, ήτο η απαντησή μου. Και πραγματικά συγκροτήματα σαν τους Opeth δημιουργούν τέτοιες εντάσεις – διαφωνίες μεταξύ των μουσικόφυλων σχεδόν σε κάθε βήμα τους. Από το 1990 υπάρχουν, ξεκίνησαν από το ανήσυχο πνεύμα, κιθαρίστα, συνθέτη, στιχουργό, τραγουδιστή, φιλόσοφο Mikael Åkerfeldt και τον ντράμερ Anders Nordin και το 1995 κυκλοφόρησαν το πρώτο full length με τίτλο Orchid, και από την αρχή θέλησαν να ξεχωρίσουν με τον ακραίο από την μία, αλλά και προοδευτικό του ήχου που παρουσίασαν. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το προοδευτικότερο, και αρκούντως ακραίο Morningrise και το 1998 το πιο μελωδικό, αλλά και πάλι με ακραίους και προοδευτικούς προσανατολισμούς My Arms, Your Hearse. Το Still Life ήταν το τέταρτο βήμα τους, ένα πριν την πλήρη καταξίωση, αλλά και ένας δίσκος που ξεκίνησε την ενασχόληση του ανήσυχου, είπαμε, Mikael Åkerfeldt με τα εναλακτικά 70ς ροκ μουσικά πράμματα. Κυκλοφόρησε από την Peaceville το 1999, και έχω την τύχη να το απολαμβάνω από dvd audio, με πανέμορφες εικόνες στο φόντο, από την επανακυκλοφορία του το 2008. Το Still Life είναι μια πανέμορφη εμπειρία, όχι μόνο πια να το ακούς, αλλά και να βλέπεις το art work, στην dvd audio μορφή και από το εξώφυλλο – έργο τέχνης, από τους ίδιους τους Opeth και τον Travis Smith. Τα φωνητικά του Mikael Åkerfeldt και στα καθαρά του, και στα βραχνά χαραχτηριστικά δικά του, μου μεταδίδουν το κλίμα, την ατμόσφαιρα, το συναίσθημα που έχουν τα λόγια του θεματικού αυτού δίσκου, έχοντας ένα μοναδικό αφηγηματικό ύφος. Ο δίσκος μιλάει για ένα εξώριστο νέο, που επιστρέφει για να πάρει την κοπέλα του, Melinda μαζί του. Στις κιθάρες κάνει δύδιμο με τον Peter Lindgren εναλλάσοντας δυναμικά και ακουστικά riffs βάζοντας το προοδευτικό και death ήχο στην ίδια σύνθεση. Ντραμς, Martin Lopez και μπάσο Martin Mendez ολοκληρώνουν τον πολυδιάστατο αυτό ήχο. Το εναρκτήριο The Mour αρχίζει και τελειώνει ακουστικά, και ξάφνου στη μέση παίρνει φωτιά με προσάναμα τις κιθάρες που δίνουν και τις εναλλάγές στον ήχο. Το Godhead’s Lament φέρνει πιο ακραίες χροιές και στα φωνητικά, και στον ρυθμό. Το Benighted είναι ένα ακουστικό μέλωμα αυτιών, και το Moonlapse Vertigo φέρνει το προοδευτικό σε όλο το μεγαλείο, και στο Face Of Melinda, προσωπικό λατρεμένο, ο λυρισμός που έχουν τα λόγια και ο τρόπος που τα εκφέρει ο Mikael Åkerfeldt τους δίνει την διάσταση του κλασικού. Ακολουθεί η death επίθεση του Serenity Painted Death, και το Still Life τελειώνει με το White Custler που δίνει τραγική διάσταση στην ιστορία του ήρωα με την Melinda και μας χαρίζει ένα μελό υπέροχο solo. To Still Life είναι ένα ποιοτικό άλμπουμ από την αρχή μέχρι τέλος...μια όμορφη ιστορία, με τραγικό τέλος, δοσμένη από τους Opeth σε ένα δίσκο που έχει μείνει κλασικός...και για μένα ο πιο αγαπημένος μου από Opeth.

\r\n\r\n

\r\n