Powersurge - MCMXCI

Η Tampa της Φλόριντα έχει μείνει στην ιστορία στους μεταλλικού κύκλους για μια σειρά death metal ΔΙΣΚΑΡΩΝ που έχουν βγει από κάτοικους της περιοχής. Ε λοιπόν, έχει βγει και ανόθευτο, τίγκα ατσάλι από εκεί. Τρανό παράδειγμα, οι Powersurge. Συγκρότημα του 1984 με ένα θεσπέσιο demo, δυο χρόνια μετά.το ’’Elements Of Metal’’. Δύο από τα έξι τραγούδια του, μπορούμε να τα βρούμε στον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο το 1991 κάτω από την ονομασία ’’MCMXCI’’ (1991 δηλαδή). U.S. Power με ολίγη από thrash. Σας κάνει; Τότε ετοιμαστείτε για ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα.Και μάλιστα μέσω της Roadracer. Απορώ πως δεν έγιναν πιο ευρεία γνωστοί. Δυστυχώς και πάλι μετά την κυκλοφορία του ’’MCMXCI’’ (ή ομώνυμου αν προτιμάτε), χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2002 για να δει το φώς την δεύτερη κυκλοφορία τους, το ’’Snow God...’’. Και πάλι κάναν το θαύμα τους και ο δίσκος είναι εξαίσιος, κρίμα που κυκλοφόρησε σε λιγοστά βινύλια και δεν βρίσκεται στην δισκοθήκη μου. Η μπάντα έσβησε λίγο αργότερα με διάφορες συλλογές με ακουκλοφόρητα ή ζωντανές εμφανίσεις να δίνουν το παρόν.

\r\n\r\n

Σκεφτείτε power/thrash των 80ς που σας αρέσουν. Μόλις απαντήσετε στο γιατί, κάνατε άμεσα και την περιγραφή αυτού του δίσκου. Και εδώ θα βρείτε ψιλά ψωνητικά που στέλνουν κάθε λέξη στα Ουράνια και θεικές διπλές κιθάρες που πραοποφασίζουν για την ποιότητα του δίσκου. Διπλοπλέκουν μελωδίες και διπλοπελεκεύουν σβέρκους. Γρήγoροι σε ρυθμούς, παραδίδουν ανόθευτες ατσαλωτές αρμονίες βασισμένες στην ανυποχώρηση αγάπη τους γι αυτή την μουσική. Θα βρείτε από Iron Maiden στιγμές μέχρι Toxik και Hades. Αμείλικτο το ρυθμικό ντουέτο, δεν χορταίνει να σε παρασέρνει σε εκστασιασμένες στάσεις και γρονθοκοπές στον αέρα. Όπως όλες οι Metal μπάντες της εποχής, έτσι και οι Powersurge δεν δίστασαν να δείξουν μουσικά και την άλλη πλευρά του εαυτού τους, την πιο λυρική. Το ’’Call Me’’ κάνει ακριβώς αυτή τη δουλειά. Εδώ μπορείς να μυρίσεις την ένταση στην ατμόσφαιρα, ανάμεσα στα χρονικά κενά σε κάθε χορδή που τεντώνεται.

\r\n\r\n

Πόσο δύσκολο είναι να συνθέσεις τέτοια τραγούδια. Αρκετά λιτά, με μια φωνή να στάζει χρυσό, με δάκτυλα που γλιστρούν πάνω σε ταστιέρες, με μπράτσα που σφίγγουν από την δύναμη που βασανίζουν τα δέρματα τους. Για ένα και μοναδικό λόγο. Για την ύπαρξη μελωδίας. Ναι, τα πάντα στάζουν μελωδία, όσο δυνατά και γρήγορα και να είναι σε σημεία. Τα μελωδικά κιθαριστικά leads κατευνάζουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα, οι ακουστικοί ήχοι συμβιώνουν με την ένταση από τους ενισχυτές. Το ρυθμικό ντουέτο παρελαύνει ανενόχλητο και με ηχετικές διαθέσεις σφυρηλατώντας συμπαγή ήχο και τυμπανιστικές δοξασίες. Και για όσους ποτέ δεν κορέζονται να ακούνε φωνές που τρβάνε όσο πιο ψηλές οκτάβες μπορούνε, εδώ θα βρούνε μια νέα λατρεία στο όνομα του James Marra. Ο Marra δεν είναι απλα ο τραγουδιστής της μπάντας, είμαι και από τους βασικούς συνθέτες της μπάντας μιας και μοιράζεται την δημιουργία κάθε τραγουδιού με τον Dyer (R.I.P. 2009) ή τον Boese. Κάθε σύνθεση είναι και μια προμήθεια αμέτρητων riffογραμμών και σολαρισμάτων τυλιγμένο με υψίσυχνα φωνητικά και κεφαλοκινητική κλήτευση. Δοκιμάστε ποια σας ταιριάζει.

\r\n\r\n

\r\n