Nevermore - Dreaming Neon Black

Ο τρίτος δίσκος, ή αν μετράμε και το ‘’In Memory’’ ep του 1996, τέταρτη κυκλοφορία των Αμερικανών από το Seattle, Nevermore, βγήκε στον κόσμο μέσω της Century Media Records στις έξι του Γενάρη του 1999. Και είχε τον τίτλο ‘’Dreaming Neon Black’’. Εδώ οι Warrel Dane (r.i.p. 12/2017) με τον παντοτινό του φίλο και συνεργάτη Jim Sheppard στο μπάσο, τον Jeff Loomis στην lead guitar, τον Van Williams στα τύμπανα, ανθρώπους από την αρχή μέχρι το τέλος? των Nevermore, άλλαξαν σε σημαντικό την ρώτα της μπάντας. Αφήνοντας το ένδοξο  Sanctuary παρελθόν πίσω τους. Εδώ κιθάρα έπαιξε επίσης ο  Tim Calvert (r.i.p. 2018) από τους Forbidden.

Υπάρχει στο ‘’Dreaming Neon Black’’ ένα concept θλίψης και απώλειας, καθώς μιλάει για την περιπέτεια και το μπλέξιμο της κοπελιάς του Warrel με περίεργες οργανώσεις που την οδήγησαν σε μεγάλα αυτοκαταστροφικά λάθη και στον προφανή χαμό της, που όμως δεν έχει πιστοποιηθεί. Είναι θλιβερό? Είναι απαισιόδοξο ή αισιόδοξο? Είναι πάντως γεγονός ότι η θλίψη και οι δύσκολες καταστάσεις βάζουν φωτιά και στοιχειωμένη για τους δημιουργούς, έμπνευση.

Κάτι σαν εσωτερική κάθαρση ή έκφραση συναισθημάτων που πρέπει με κάποιο τρόπο να βγουν από μέσα τους. Αυτό έκανε εδώ ο Warrel και οι σύντροφοί του στους Nevermore. Αυτό έκανε πάντα ο Warrel και εδώ και ακόμα πιο έντονα και εμφατικά στα δυο προσωπικά του άλμπουμς. Έτσι μετά από ένα ρεαλιστικά λυπηρό εξώφυλλο, έρχεται το πιο ambient intro, ‘’Ophidian’’ να ανοίξει το πιο αγριεμένο ‘’Beyond Within’’ και τα heavy as hell με riffs που βαρούν στο ψαχνό, ‘’The Death of Passion’’ και ‘’I’m A Dog’’. Το άκρως συναισθηματικό, εκρηκτικό, με την ακουστική αλλά βαριά κιθάρα και με το στοιχειωτικό ρεφρέν ‘’Dreaming Neon Black’’, πιστοποιεί την μελαγχολία που επικρατεί εδώ.

Αφού περνούν τα εξίμιση λεπτά του και όσα έχουμε ακούσει και νιώσει μέσα σε αυτά το ‘’Deconstruction’’ σε βάζει να βιώσεις αυτό το μαύρο όνειρο που βυθίζεσαι σε αυτό, χάρη στην μελωδία που ανεβάζει ρυθμό και την ερμηνεία του Warrel. Στο ‘’The Fault of the Flesh’’ μπάσο και κιθάρα μεγαλουργούν και έχουμε εδώ ένα τυπικό Nevermore κομμάτι με τα growl του Warrel να κάνουν την εμφάνιση τους. Το πολύ αγαπημένο μου ‘’Lotus Eater’’ με την εισαγωγή του να φέρνει κάπως προς ‘’Fade To Black’’. Κυρίως η ακουστική κιθάρα, που βάζει πάλι το συναίσθημα σε πρώτο χρόνο καθώς γέφυρα – ρεφρέν του κομματιού κτυπούν απευθείας εκεί.

Στο ‘’Poison Godmachine’’ πάλι αγριεύουν, ενώ στο πιο doomy ‘’All Play Dead’’ τα πιο αργά riffs και και το μπάσο βάζουν την σφραγίδα τους. Στο ‘’Cenotaph’’ η θλίψη της απώλειας βάζει μια καταραμένη σφραγίδα, σε ένα ακόμη κομμάτι που βασίζεται στην εναλλαγή ακουστική ηλεκτρικής κιθάρας αλλά και στον τρόπο που αλλάζει τον τρόπο που τραγουδάει ο Warrel, ανάλογα με την αίσθηση της οργής ή του πόνου που θέλει να μας δώσει. Το ‘’No More Will’’ βγάζει πάλι το heaviness της μπάντας και το ‘’Forever’’ που κλείνει με ακουστικό τρόπο, πριν από αρκετά λεπτά σιωπής που τα ακολουθούν μελωδίες και κραυγές στο τέλος.

Το ‘’Dreaming Neon Black’’ είναι ακόμη ένας κρίκος, πολύ σημαντικός, στην αλυσίδα εξαιρετικών concept albums που έχει δημιουργήσει και μας προσφέρει ο λεγόμενος σκληρός ήχος. Δεν μνημονεύεται σε λίστες με τα καλύτερα concept albums και αυτό, αν και το κατανοώ λόγω του δύσκολου θέματος του, το βρίσκω να είναι κάπως άδικο.