Rush - Counterparts

Ήδη στον πρώτο δίσκο που κυκλοφόρησε η αγχίνους μπάντα από τον Καναδά για τη δεκαετία του ’80 ("Permanent waves", 1980) μπορούσε κανείς να νιώσει τον αέρα της αλλαγής: το New wave φαινόταν ότι ενδιέφερε πολύ την τριάδα και αυτό το ενδιαφέρον πέρασε και στο "Moving pictures" (1981). Προοδευτικά, οι Rush εγκολπώνονταν όλο και περισσότερα στοιχεία, όχι του New wave πια, αλλά της 80s pop, κάνοντας διαρκώς εκτενέστερη χρήση των πλήκτρων και της στουντιακής τεχνολογίας, μουσικές εξελίξεις που αποτυπώθηκαν ανάγλυφες σε όλη την πορεία του σχήματος μέσα στη συγκεκριμένη δεκαετία.

\r\n\r\n

Θα έλεγε κανείς ότι οι Rush του τέλους των 80s είχαν απεμπολήσει σχεδόν ολοσχερώς το heavy παρελθόν τους, για χάρη πιο εύπεπτων λύσεων, αν και κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να τους κατηγορήσει για "ξεπούλημα", αφού όλα γίνονταν πάντα "the Rush way". Ωστόσο, σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την πραγματική αδιαφορία μου για δίσκους όπως "Power windows" (1985), "Hold your fire" (1988), "Presto" (1989) και "Roll the bones" (1991). Κάτι δεν μου κολλάει, κάτι λείπει από αυτούς τους δίσκους, κι απ’ ό,τι φαίνεται είναι ακριβώς εκείνο που βρήκα στο "Counterparts" του 1993.

\r\n\r\n

Ξεκαθαρίζω ότι το "Counterparts" δεν μου αρέσει απλά και μόνο επειδή ακούγεται σαφώς πιο heavy από τους προκατόχους του. Και το "Signals" (1982) ή το "Grace under pressure" (1984), κάθε άλλο παρά heavy θα τα έλεγες, αλλά δεν παύουν να είναι καταπληκτικές προσπάθειες. Απλά στο πρώτο ακούω επιτέλους τους Rush να γράφουν αξιομνημόνευτη μουσική ύστερα από ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό χάσμα. Όχι, δεν θα ακούσουμε εδώ riff και σόλο δικασιές, αλλά καθαρόαιμο prog, δηλαδή μουσική προοδευτική και άρα ασυμβίβαστη με ταμπέλες και αμβλύονες προ-χαρακτηρισμούς.

\r\n\r\n

Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια είναι ό,τι καλύτερο είχαν βγάλει οι Rush μετά το 1984. "Animate" γιατί σφύζει από πάθος κι ενέργεια, "Stick it out" γιατί ξεσηκώνει, "Cut to the chase" επειδή είναι αριστούργημα και "Nobody’s hero" επειδή οι πραγματικοί διανοούμενοι δεν είχαν πρόβλημα να μιλήσουν για την ομοφυλοφιλία με πρωτοποριακό τρόπο, σε μία εποχή που το AIDS θέριζε. Από εκεί και πέρα, ακόμα μία κομματάρα στο "Double agent", ένα πολύ καλό instrumental στο "Leave that thing alone" και τον ιδανικό επίλογο με το "Everyday glory".

\r\n\r\n

Το "Counterparts" πούλησε πολύ καλά, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος όντως περίμενε αυτό τον δίσκο από τους Rush. Η συνέχεια ήταν επίσης καλή, με το αξιόλογο "Test for echo". Ό,τι όμως και να έβγαλαν έκτοτε οι Καναδοί βιρτουόζοι, οι οπαδοί τους δεν μπορούν παρά να κοιτάζουν διαρκώς πίσω, στο 1993, τη χρονιά που η αγαπημένη τους μπάντα έβγαλε ένα ασυναγώνιστο διαμάντι του prog.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n