Rush - Hemispheres

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει το prog rock; Όσοι ακούτε Yes, Genesis και Jethro Tull γνωρίζετε πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο είδος έδωσε πολλά διαμάντια, άλλα ακατέργαστα, άλλα κατεργασμένα. Ωστόσο, μετά το 1975, η εμπορική επιτυχία του prog έπεσε κατακόρυφα, και σε πολλές περιπτώσεις οι πτώσεις στις πωλήσεις πήγαν χέρι χέρι και με την ποιοτική παρακμή των prog συγκροτημάτων. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, οι Rush ακολούθησαν την ακριβώς αντίθετη πορεία.

\r\n\r\n

Ξεκινώντας το 1974, οι Καναδοί βιρτουόζοι έπαιζαν ένα αρκούντως heavy ιδίωμα που χρωστούσε πολλά στους Led Zeppelin. Αυτόν τον ήχο το τρίο τον υπηρέτησε μέχρι τον επόμενο χρόνο, κυκλοφορώντας τρεις δίσκους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η εμπορική επιτυχία δεν έλεγε να έρθει, γι’ αυτό σκέφτηκαν να διαλύσουν το μαγαζί. Ευτυχώς για εμάς, συνέχισαν, κάνοντας όμως μερικές απαραίτητες μετατροπές στον ήχο τους, σταματώντας αφενός να μιμούνται τους Zeps, και εισάγοντας σταδιακά τα synthesizers στο πρόγραμμα, που μέχρι το 1980 θα κυριαρχήσουν.

\r\n\r\n

Το "Hemispheres" ανήκει φυσικά στους μετά-1975 δίσκους των Rush. Άμεσος διάδοχος του εξαιρετικού "A farewell to kings" (1977) και απόγονος του περίφημου "2112" (1976), το "Hemispheres" βρίσκει τους τρεις μουσικούς σε πλήρη ωριμότητα και συνάμα στο απόγειο της prog έμπνευσής τους. Συνδυάζοντας παλιά και νέα, δηλαδή τα blues ακόρντα και τους νέους ορίζοντες των synhts, οι Rush παίζουν δυνατά και παθιασμένα, εμπλουτίζοντας παράλληλα τη μουσική τους με άκρως ατμοσφαιρικά περάσματα.

\r\n\r\n

Το LP ξεκινά με το δεύτερο μέρος του "Cygnus X-1" - το πρώτο το είχαμε ακούσει στο "A farewell to kings". Η ιστορία ξεκινούσε με έναν ταξιδιώτη που τον κατάπινε μία μαύρη τρύπα. Εδώ, ο ήρωας φτάνει σε έναν κόσμο που του προτείνει δύο τρόπους ζωής: Τον "σοφό" του Απόλλωνα και τον "ηδονιστικό" του Διονύσου (σαφής η επιρροή από τον Νίτσε, πιστεύω). Ποιο από τα δύο "ημισφαίρια" θα διαλέξει; Το μουσικό έργο δομείται γύρω από διάφορα Leitmotifs, ενώ το στιχουργικό κομμάτι προσεγγίζει κάθε μία στάση ζωής ξεχωριστά, πριν φτάσει στην πολυπόθητη ένωση των αντιθέτων. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κομμάτι που απαιτεί πολλές ακροάσεις, στο τέλος όμως ικανοποιεί στο έπακρο τον ακροατή.

\r\n\r\n

Η δεύτερη πλευρά περιέχει τρεις κομματάρες που προοιωνίζονται το μέλλον του ήχου των Rush. Παρότι το new wave δεν έχει εισχωρήσει ακόμα, συγκεκριμένες χρήσεις των synths, παρούσες και στις τρεις συνθέσεις, δείχνουν ότι οι Καναδοί ήθελαν να αξιοποιήσουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον αυτό μουσικό όργανο, και φυσικά θα το κάνουν στα επόμενα πονήματά τους. Δεν έχει νόημα να μιλήσω ξεχωριστά για κάθε ένα κομμάτι της δεύτερης πλευράς, αξίζει ωστόσο να υπογραμμίσω ότι το "La villa strangiato" είναι ένα από τα καλύτερα prog instrumentals που έχουν βγει ποτέ, είτε στον χώρο της rock είτε σε αυτόν του heavy metal. Απλά εντυπωσιακό.

\r\n\r\n

Με το "Hemispheres" οι Rush κλείνουν το κεφάλαιο του prog rock με τον καλύτερο τρόπο. Δημιούργησαν το ξαδελφάκι του "A farewell to kings" δίχως να αντιγράψουν τους εαυτούς τους, αντίθετα γεμίζοντας το τελευταίο τους LP για τα 70s με υπέροχη μουσική. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ας το πω με μία φράση: Το "Hemispheres" είναι ένα prog rock αριστούργημα, που μάλιστα κυκλοφόρησε σε μία εποχή που οι συνθήκες ήταν μάλλον μη ευνοϊκές για το είδος. Αλλά όταν είσαι οι Rush, μάλλον όλα γίνονται.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n