Rush - Moving pictures

Για να είμαι ξεκάθαρος ευθύς εξαρχής, το "Moving pictures" είναι για εμένα ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η ιδιοφυής Καναδική μπάντα που ακούει στο όνομα Rush. Συνεχίζοντας από εκεί που είχαν σταματήσει με το επίσης πολύ καλό "Permanent waves" (1980), οι τρεις μουσικοί (Lee / Lifeson / Peart) εξερευνούν περαιτέρω τις δυνατότητες που τους δίνουν τα παράξενα "κύματα" που ήρθαν για να μείνουν, και φυσικά με αυτό εννοώ τη new wave μουσική, που βρήκε εύκολα μία θέση στους Rush των απαρχών της δεκαετίας του ’80, δηλαδή ακριβώς τη στιγμή που το συγκρότημα είχε αγγίξει τις εσχατιές του ακραιφνούς progressive rock, με τα εξαίσια "A farewell to kings" (1977) και "Hemispheres" (1978).

\r\n\r\n

Οι συγκρίσεις του "Moving..." με το "Permanent..." φανερώνουν ότι τα LP μοιάζουν σχεδόν σαν δίδυμα αδελφάκια. Αυτό που ακούμε και στα δύο είναι ένα πρωτοποριακό μίγμα progressive και new wave μουσικής, συχνά μουντό και σκοτεινό, άλλοτε πιο φωτεινό, αλλά πάντα φιλοσοφικό και φιλοσοφημένο. Ειδικά για το "Moving...", που άλλωστε είναι το αντικείμενό μας εδώ, θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τις συνθέσεις στις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες: Τα "Tom Sawyer", "YYZ" και "Witch hunt" ανήκουν στις πιο υποβλητικές συνθέσεις του δίσκου, ενώ τα "Red Barchetta" (ο ύμνος του vintage αμαξιού), "Lime light" και "The camera eye" στις πιο ζωηρές. Και κάπου ενδιάμεσα στέκει το "Vital signs".

\r\n\r\n

Στιχουργικά, το LP συμπορεύεται με τα περισσότερα "παιδιά" των Rush, καθώς οι δημιουργοί του προσεγγίζουν με μία κριτική και υγιώς διδακτική ματιά τα περισσότερα θέματά τους, καταλήγοντας τις περισσότερες φορές στην αποθέωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας - άρα από αυτή την άποψη, το "Moving..." έχει ξεκάθαρα ανθρωπιστικό / ουμανιστικό περιεχόμενο. Άλλωστε η ίδια η καλλιτεχνική ταυτότητα των Rush πρεσβεύει ακριβώς τη δύναμη του ανθρωπίνου νου.

\r\n\r\n

Συνολικά, το "Moving..." είναι ένας απόλυτα επιτυχημένος δίσκος. Για να γκρινιάξω όμως και λίγο, πρέπει να παρατηρήσω ότι για πρώτη φορά σε album των Rush συμβαίνει η "πολύπλοκη" και μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση να μην πολυεντυπωσιάζει. Έτσι, το "Camera eye" φρονώ ότι δεν έχει να πει και πολλά, δίχως να είναι και κακό. Ωστόσο, όταν συνειδητοποιείς πόσο υπέροχα αψεγάδιαστες είναι οι υπόλοιπες έξι συνθέσεις, ακόμα κι αυτό το "πταισματάκι" σου φαίνεται εντελώς ασήμαντο.
\r\n
\r\nΚων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n