Sadus - Illusions

Οι Sadus έμειναν στην ιστορία σαν το συγκρότημα του Steve DiGiorgio. Οι πρώτοι 3 δίσκοι τους θεωρούνται υπερκλασσικοί. Ειναι η εποχή που ήταν κουαρτέτο σαν μπάντα, με δυο κιθάρες (αργότερα αποχώρησε ο Rob Moore και έχουν μείνει μέχρι και σήμερα τριο. Ο τέταρτος δίσκος του είναι ο πιο τεχνικός/προοδευτικός από όλους και ακόμα και αν δεν φ΄τανει σε ποιότητα τους τρεις πρώτους, προσωπικά μου αρέσει τα μάλα. Το ’’Out Of Blood’’ του 2006 δεν είναι κακός δίσκος αλλά δεν θα λείψει σε κανέναν ούτε θα τον πρότεινα σε κάποιον για να ασχοληθεί μαζί τους. Πάμε λοιπόν στο αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους, το ’’Illusions’’ (μόνο στην πρώτη έκδοση βινυλίου το συναντάς με αυτόν το τίτλο, άμεσα μετονομάστηκε σύμφωνα με το ορχηστρικό τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, δηλαδή Chemical Exposure). Και όταν έχουν κυκλοφορήσει μέχρι το 1987 τόσες thrash δισκάρες και ήδη κάνουν τα πρώτα του βήματα death metal κολοσσοί (Death,Possessed) πρέπει να δώσεις το κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσεις. Και οι Sadus το είχαν και το έδωσαν, κατάφεραν να μελοποιήσουν το χάος.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Μέσα σε μισή ώρα ξεχύ(ώ)νεται ακραίο thrash (ή death/thrash πλέον αν προτιμάται). Χάος, χείμαρρος από ριφς, όλα μέσα σε τάχιστες ταχύτητες. Τρέμολο ριφς αποδιοργανώνουν και ξερριζώνουνν οποιαδήποτε μελωδία όσο το μπάσο ηγείται με πειθαρχεία και διακοσμεί τις συνθέσεις τους με περίσσιο όγκο. Κάθε τραγούδι χαρακτηρίζεται από τον ανένδοτο σε υποχωρήσεις τρόπο έκφρασης του. Η φωνή του Darren Travis μολύνει την ατμόσφαιρα με την οργή να βγαίνει ακό μα και από την μύτη του. Το χτύπημα στα τύμπανα είναι αυστηρό, ακριβές και επικυρώνει την δύναμη που βγάζει η μουσική τους. Στο σύντομο ’’Sadus Attack ’’ νιώθεις στο πετσί σου αυτή η αοριστία που κυριαρχεί στην μουσική του και τους κάνει τόσο μοναδικούς. Χύμα στο κύμα που λένε και...στην δουλειά μου. Αφηρημένες εκλάμψεις συνθετικής ιδιοφυίας από κάποιους νεαρούς από την Καλιφόρνια. Κάποια λαθάκια ακούγονται αλλά νομίζω ότι και οι ίδιοι δεν θα θελαν να διορθώσουν κάτι μιας και θα χαλούσαν τον αυθορμητισμό και την ανωριμότητα που τους ωθεί στα πιο ακραία των μουσικων ορίων. Ο Steve DiGiorgio δολοπλοκεί ενάντια στα υπόλοιπα όργανα μιας και ακούγεται ξεχωριστός και ο μοναδικός που δείχνει ευγένια στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Οι διπλές κιθάρες ανταγωνίζονται σε εκτελεστικές ιδέες που προκαλούν αμείλικτα αποτελέσματα και στο τέλος κάθε πρόβας τους θα υπήρχαν χορδές που θα κρέμοντας σαν χαλασμένοι μεντεσέδες. Σαν μηχανές που δεν νιώθουν συναισθήματα αλλά εκτελούν με ακρίβεια και τιμωρούν τους ακροατές με τις άγριες αποδόσεις τους. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ!!! Δεν γίνεται αλλιώς με τραγούδια σαν τα ’’Certain Death’’, ’’Undead’’, ’’Torture’’, ’’Hands of Fate’’, ’’Twisted Face’’ και ’’Fight or Die’’.

\r\n\r\n

\r\n