Ο διάδοχος του απογοητευτικότατου "Rock the nations" ήταν το παντελώς ασήμαντο "Destiny". Πραγματικά, όταν μία μπάντα που υποτίθεται ότι έχει αυτοσεβασμό, καθώς και αξιοσέβαστη πορεία στον χώρο του heavy metal, ανοίγει τον δίσκο της με την τραγελαφική διασκευή στο "Ride like the wind" του... Christropher Cross (!!), τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πολύ σωστά, τίποτα. Κι αυτό ακριβώς παίρνει!
\r\n\r\n
Το πρόβλημα με το "Destiny" δεν έγκειται στο ότι είναι κακό, αλλά αδιάφορο. Οι κακοί δίσκοι μπορεί και να σε διασκεδάσουν ή ακόμα και να γίνουν κάτι σαν "ένοχη απόλαυσή" (guilty pleasure) μετά από καιρό. Οι αδιάφοροι όμως καταλήγουν νομοτελειακά, είτε στο ράφι που πιάνει σκόνη είτε στο δισκάδικο που πουλάει LPs από δεύτερο χέρι. Και για να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία, διά της βίας έχω καταφέρει να ακούσω ολόκληρο το album πάνω από δύο φορές.
\r\n\r\n
Όσον αφορά στις συνθέσεις, κάτι προσπαθεί να πει η μπάντα στα "S.O.S." και "Calm before the storm" αλλά δεν το κατορθώνει. Τα πάντα στο "Destiny" μυρίζουν μετριότητα. Η μόνη θετική εξέλιξη ήταν ότι οι Saxon αποφάσισαν επιτέλους να παρατήσουν τις αμερικανιές μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Από αυτή και μόνο την άποψη αξίζει μία μικρή αναφορά, σύντομη όμως και πάντα σε υποσημείωση.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n
\r\n
