Sepultura - Chaos AD

Το μεγάλο ερώτημα που με βασανίζει εδώ και πολλά χρόνια, και στο οποίο δεν έχω απαντήσει ακόμα, είναι αν μου αρέσει πιο πολύ το "Arise" ή το "Chaos AD". Αν ήμουν καθαρόαιμος thrasher, θα πρόκειτο για ψευδο-δίλημμα, αφού το πρώτο το θεωρώ άνετα τον καλύτερο thrash δίσκο που έχω ακούσει ποτέ μου. Από την άλλη, το "Chaos AD" μου φαίνεται πιο πλήρες: 12 κομμάτια, εκ των οποίων τα 9 κομματάρες, συν μία πωρωτική διασκευή και δύο ακόμα αποδεκτές συνθέσεις, πειραματισμός, ενδιαφέροντα στιχουργικά θέματα, εξαιρετικό για ακόμη μία φορά εξώφυλλο... Ο μόνος τομέας όπου υπερτερεί ξεκάθαρα το "Arise" είναι η παραγωγή, αφού στο "Chaos AD" τα πράγματα ακούγονται κάπως ξερά και χωρίς τον όγκο και τη δύναμη που απαιτεί το υλικό.

\r\n\r\n

Εφόσον μάλλον δεν θα βρω τη λύση στο θέμα μου σύντομα, ας εστιάσουμε στην παρούσα κριτική: Οι Βραζιλιάνοι Sepultura είχαν ήδη από το 1989 καταφέρει να καταπλήξουν τα πλήθη, κυκλοφορώντας το "Beneath the remains". Το 1991 ξαναέκλεψαν τις εντυπώσεις με το "Arise", καταφέρνοντας μάλιστα να μπουν και στο αμερικανικό Billboard. Ως γνήσιοι καλλιτέχνες, αντί να επαναλάβουν τη φόρμουλα (οι δύο δίσκοι είναι πολύ παρόμοιοι υφολογικά) έκαναν το μεγάλο άλμα και στράφηκαν προς πιο groovy λύσεις, αναμιγνύοντας έτσι το heavy-thrash με το hardcore και το μοντέρνο (αμερικανικό) punk, πλάθοντας έτσι ένα LP που μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως ένας από τους πρώτους "nu-metal" δίσκους, ή έστω ως πρόδρομος του συγκεκριμένου είδους, που δυστυχώς γρήγορα νοθεύτηκε και τελικά δεν έδωσε στον σκληρό ήχο όσα περιμέναμε.

\r\n\r\n

Σε σχέση με τους προκατόχους του, το "Chaos AD" κινείται σε αισθητά πιο mid-tempo ρυθμούς, ενώ και το στιχουργικό περιεχόμενο μετατοπίζεται από τη δυστυχία και τη μιζέρια του κόσμου σε πιο απτά, πολιτικά ζητήματα, όπως τον ιμπεριαλισμό ("Territory"), την προπαγάνδα ("Propaganda"), την κατάχρηση της τεχνολογίας ("Biotech is Godzilla"), την ταυτότητα ως περιορισμό του ατόμου ("We who are not as others"), ενώ υπάρχει και το διαρκές αίτημα για αντίσταση του λαού στους μηχανισμούς καταπίεσης ("Refuse/Resist" κ.α.). Το φυλλαδιάκι συνοδεύει και ενισχύει όλες τις παραπάνω θεματικές, μέσω του πλούσιου (και συχνά ασπρόμαυρου) φωτογραφικού υλικού.

\r\n\r\n

Σε επίπεδο συνθέσεων, θα έλεγα ότι το μόνο κομμάτι που δεν με τρελαίνει είναι το "Clenched fist" (ίσως και το "Nomad"), δίχως να είναι και κακό. Κατά τα άλλα, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια σύνθεση, αφού όλες σπέρνουν και θερίζουν. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το "Chaos AD" απουσιάζει το μειονέκτημα που εντοπιζόταν στους προηγούμενους δίσκους, δηλαδή η υπερπληθώρα των riff και η πολύπλοκη δομή των τραγουδιών. Εδώ τα πράγματα είναι πιο σφιχτοδεμένα και τα κομμάτια σπανίως διαρκούν πάνω από τέσσερα λεπτά, κάτι που προσωπικά το κρίνω ως καλό. Στα θετικά και το φοβερό instrumental "Kaiowas" που αποτελεί τεκμήριο του όλο και αυξανόμενου ενδιαφέροντος της μπάντας για τα tribal στοιχεία, που είχαν κάνει τη δειλή τους εμφάνιση στο "Arise".

\r\n\r\n

Με το "Chaos AD" οι Sepultura κυριαρχούσαν στην παγκόσμια σκηνή του ακραίου ήχου.Το μέλλον φαινόταν ότι τους άνηκε κι αυτοί (είπαμε: "Ως γνήσιοι καλλιτέχνες") φρόντισαν αρχικά να διχάσουν το κοινό τους και κατόπιν να το ξενερώσουν. Αλλά όλα αυτά είναι μία άλλη ιστορία, που πολύ πιθανόν να την αφηγηθούμε σύντομα.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n