Seventh Avenue - Tales of Tales

                  Η αγάπη μου στο Αμερικάνικο Power Metal είναι διαχρονική. Είμαι  όμως από την γενιά που απόλαυσε το Ευρωπαικό Power Metal  όταν ήταν στα ντουζένια του. ¨Ακουσα εκατοντάδες μπάντες, απόλαυσα πολλές αλλά κουράστηκα από το μεγαλύτερο κομμάτι του συνόλου.  Πολλές από τις καλές και άξιες μπάντες που ξεχώρισαν ήταν από την Γερμανία και μια από αυτές ήταν και οι Seventh Avenue. Τα Χριστιανόπουλα από το Wolfsburg δημιούργησαν τη μπάντα  το 1989  και μετά από ένα demo λίγα χρόνια αργότερα , παρέδωσαν το ντεμπούτο τους ‘’Rainbowland’’ το 1995, με τα περισσότερα τραγούδια να είναι συνθέσεις του demo.  Τρομερό υλικό που θα απολαύσουν όλοι οι λάτρεις του μελωδικού Heavy/Power Metal. Η τριάδα παραμένει ίδια και γράφει ασταμάτητα νέο υλικό με την έμπνευση να τους κάνει δώρο εξαίσιες συνθέσεις που ακούμε ένα χρόνο αργότερα στο ‘’Tales Of Tales’’. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τα επόμενα τέσσερα άλμπουμς που κυκλοφόρησαν και μου είναι πλήρως αρεστά, σαν το ‘’Tales Of Tales’’ κανένα. Η μπάντα ‘’έσβησε’’ πριν τέσσερα χρόνια και ο βασικός συνθέτης, τραγουδιστής και κιθαρίστας έχει πλέον τους Sinbreed (τσεκάρετε τους οπωσδήποτε) και άλλες μπάντες.

\r\n\r\n

                     Όταν μιλάμε για Ευρωπαικό Power, σκεφτόμαστε μπάντες όπως Helloween, Gamma Ray, Stratovarius κτλ. Τι σημαίνει αυτό; Σχετικά γρήγορο τέμπο, μελωδικά φωνητικά, χαρούμενα κιθαριστικά riffs, δισολιές, εύπεπτες αρμονίες, απλοικοί ρυθμοί που σου καρφώνονται στο μυαλό, αρκετά πλήκτρα. Αν εξαιρέσουμε ότι στην περίπτωση των Seventh Avenue έχουμε μόνο μια κιθάρα, τα υπόλοιπα όλα ισχύουν.  Δεν υπάρχει καμιά έλλειψη, τίποτα το επιπλέον που να αποζητώ από το Ευρωπαικό Power Metal (για πιο σκληρότητα, επιλέγω την απέναντι όχθη). Μια μελωδική που φωνή στάζει μέλι, θετικοί στίχοι (για να μην γράψω Χριστιανικοί), σολαρίσματα που υγροποιούν μελωδίες, και ένα ρυθμικό ντουέτο που σε κρατά σε εγρήγορση μέχρι τελικής πτώσεως. Τερμάτισμα πιασάρικων μέτρων, είτε στην μουσική είτε στα φωνητικά. Οι επωδοί είναι τόσο κολλητικοί που τραγουδιούνται αντάμα και σε συναυλιακά δρώμενα (δυστυχώς δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά) φαντάζομαι ότι θα εξαφανίζουν την φωνή του τραγουδιστή, οι αντίστοιχες του πλήθους.

\r\n\r\n

                 Παρόλο που ψυχή της μπάντας ανέκαθεν υπήρξε ο Herbie Langhans, στο συγκεκριμένο δίσκο η μουσική μοιράζεται σε αυτόν και τον μπασίστα της μπάντας, William Hieb, ο οποίος έχει γράψει και όλους τους στίχους του δίσκου. Και μάλιστα πολύ καλογραμμένους. Αν και μουσικά, κινούνται γενικά σε υψηλούς ρυθμούς, αφήνουν κάποια λεπτά να ανασάνει η μουσική τους, όπως στην αρχή του ’’Temptation’’. Ή την μπαλάντα ‘’Where Are You?’’ με τις αισθητά πεσμένες ταχύτητες, την ερωτιάρική φωνή και τις κλαψιάρικες κιθάρες. Και όλα όπως πρέπει να ακούγονται, όπως τα αποζητά ένας σκληροπυρηνικός 17άρης. Και καπάκι το ‘’Grave Of Heart’’, ακόμα πιο στενάχωρο και βαθύ, με στιχουργικό περιεχόμενο που δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν απευθύνεται σε γυναικεία ύπαρξη ή στον Ιησού (ή φταίει που πίνω λικεράκι;). Η μεταλλική ταξιαρχία ξεκινά την παρέλαση της ξανά από το ‘’Iron Man’’ και μέχρι το τέλος του δίσκου με αρμονίες που ξεσηκώνουν, με ρυθμούς που λειτουργούν άμεσα και συναρτούν ώστε το κεφάλι σου να κάνει το καθήκον ως προς το προσκύνημα στους Μεταλλικούς Θεούς. Κάθε διάρθρωση, κάθε κατασκευή μιας επιμέρους μουσικής σύνθεσης του Tales Of Tales έχει θετικό πρόσημα και προκαλεί αντίστοιχα συναισθήματα. Όποιο τραγούδι και να ακούσετε, νομίζω ότι θα βελτιώσει την διάθεση σας. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο καταπληκτικό τραγούδι ‘’Sailing’’ των The Sutherland Brothers του 1972 που τουλάχιστον εμένα με αγγίζει στα τρίσβαθα της ψυχής μου για διάφορους λόγους. Του δώσανε την δύναμη που του έλειπε χωρίς να χάνει ρανίδα ευαισθησίας. Για την ιστορία, παραγωγή από τον William Hieb (ναι, και εκεί έχει βάλει το χέρι του αυτός) μαζί με τον Michael Jesch  ενώ το Blind Guardianικό εξώφυλλο είναι του Enrique Nieto.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n