SINISTER - Hate

             Ακμαιότατοι οι Sinister μέχρι και σήμερα, με δεκατρείς ολοκληρωμένους δίσκους και άπειρο άλλο υλικό. Παραμένουν από τις πιο σεβαστές death metal μπάντες της Ευρωπαικής ηπείρου. Στο πρώτο μισό των 90ς κυκλοφόρησαν ογκόλιθους-μνημεία στο συγκεκριμένο είδος και (αφού ήδη έχουν γραφτεί κάποια πράγματα για το ‘’Diabolical Summoning’’)  το ‘’Hate’’ ανήκει σε αυτά. Παίρνοντας την σκυτάλη από τρομερό δίσκο, φάνηκαν τουλάχιστον ισάξιοι. Για δεύτερη φορά ένα πανέμορφο εξώφυλλο από τον Wesley Benscoter που θα έπρεπε να μνημονεύεται ανάμεσα στους καλύτερους αρτίστες στο συγκεκριμένο χώρο-είδος. Παραγωγή από τον Wolfgang G. Stach που μόλις είχε κάνει την αντίστοιχη στο ‘’ Get What You Deserve’’ των Sodom ενώ πλέον η μπάντα μένει τρίο με τον Bart να αναλαμβάνει και το μπάσο μαζί με την κιθάρα (αργότερα άρχισαν οι απανωτές αλλαγές στο πόστο του τραγουδιστή, πράγμα που έγινε εμπόδιο στη φήμη και την επιτυχία της μπάντας). Κατά τα άλλα, τα πάντα αγγίζουν την κορυφή και το συνθετικό του ζενίθ και η Nuclear Blast κάνει όνομα στο χώρο από τέτοιες κυκλοφορίες.

          Πολύ σύντομα συνειδητοποιούμαι ότι τίποτα δεν μπορεί να βεβηλώσει το death metal του ‘’Hate’’. Καθαρό, αγνό, με μοναδικό σκοπό να σε ‘’ξεντεριάσει’’. Μίσος  ανίκητο και ασυγκράτητο νιώθει η τριάδα και το εκδηλώνει σε κάθε δευτερόλεπτο που έχει στην διάθεση του. Ρυθμικά, σου κατακαίει τα αυτιά και την ψυχή. Μια μαρτυρική δημιουργία με σκοτεινούς occult στίχους. Ο τότε drummer Aad (νυν τραγουδιστής) σκίζει τα δέρματα εκτονωτικά, σαν να είναι ανθρώπινα και από εχθρούς. Μόνο στάχτη μένει πίσω και πνευμόνια που επιθυμούν αέρα μιας και σε παίρνουν αμπάριζα με το καλημέρα. Αθάνατο riff στο ‘’ Embodiment of Chaos’’ , βγαλμένη από το Έρεβος ατμόσφαιρα που θυμίζει μόνο αρχαίους Morbid Angel. Ένας αέναος κύκλος καφρίλας, πάντοτε σε τονικούς ρυθμούς και με χαραμάδες μελωδίας. Επικίνδυνες αλλαγές , επιδημικοί τόνοι, κιθαριστικές απειλές, απάνθρωπα φωνητικά. Όλα δημιουργημένα και εκτελεσμένα άψογα μιας και έβγαιναν αβίαστα από μια παρέα που είχε και τις δυνατότητες και τις ικανότητες.

                  Ετυμηγορία για το ‘’Hate’’; Ίσως και ο καλύτερος δίσκος των Sinister, σίγουρα ο πιο άρτιος και ολοκληρωμένος από τους δυο πρώτους, ακόμα πιο σίγουρα ο πιο βάρβαρος από όλη την υπόλοιπη, μετέπειτα δισκογραφία τους. Ηχητική βία, μουσικός τρόμος. Όταν φτάσεις και στο ‘’ To Mega Therion’’, θα κάνεις ανεπαίσθητα συγκρίσεις με το ομώνυμα θεούργημα των Deicide. Ένα δασύλλιο από riffs, και  με το αφανές τέρας να ουρλιάζει γεμάτο μίσος τρομοκρατώντας σου.  Μια ασταμάτητη σύρραξη ήχων. Μια συνεχόμενη διαμάχη έγχορδων και κρουστών. Μια ανελέητη σύγκρουση ανθρώπινου δυναμικού και ψυχρών τεχνουργημάτων. Πλήρεις συνθέσεις, αναπόσπαστα σημεία  που γεμίζουν σε χρόνο με ότι καλύτερο, χωρίς παράταιρα στοιχεία. Μόνο ενορχηστρωμένη απέχθεια και αποστροφή, δαιμονισμένο παίξιμο και ψυχές παγιδευμένες στην επίγεια κόλαση. Only Death is Real.