SLAYER - REIGN IN BLOOD

Μετά τα “Show No Mercy” και “Ηell Awaits” που είδαν τους Slayer να αυξάνουν σταδιακά τις ταχύτητες τους, το συγκρότημα κάνει το μεγάλο βήμα. Προσλαμβάνει για πρώτη φορά τον παραγωγό Rick Rubin, και το τρίτο τους άλμπουμ “Reign in Blood” κυκλοφορεί στις 7 Οκτώβρη του 1986. Το άλμπουμ λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές από δημοσιογράφους και οπαδούς, μπαίνει στο νούμερο 94 του US Billboard 200, και γίνεται χρυσό λίγα χρόνια αργότερα.

Πέρα από στατιστικά και ιστορικά στοιχεία, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πρωτοφανές. Πρόκειται για την πιο αντιεμπορική στιγμή του metal μέχρι τότε, με παν-γρήγορη, επιθετική μουσική χωρίς ευάκουστες μελωδίες, και στίχους που είναι black και splatter όσο δεν παίρνει, και όμως ο κόσμος λάτρεψε το δίσκο. Το “Reign in Blood” τα σάρωσε όλα τότε, από άλλες thrash μπάντες έως κλασικά metal συγκροτήματα, και μέχρι και σήμερα είναι από τους πιο ορμητικούς δίσκους που έχουν βγει στην ιστορία της μουσικής.

Οι κιθάρες πνίγουν τα πάντα στο πέρασμα τους και τα thrash blast ξεσπάσματα προκαλούν θλάσεις από το headbangin’. Ο Araya γίνεται ο πιο ζηλευτός τραγουδιστής του είδους, αφού βγάζει δύναμη και πώρωση χωρίς να ακουστεί βόθρος ή με γρέντζο στη φωνή. Οι στίχοι τραγουδιούνται τόσο άνετα όσο σε ένα κλασικό heavy metal γκρουπ, παρά τη γρηγοράδα και τον όγκο των συνθέσεων. “Night will come and I will follow, for my victims, no tomorrow”, “Modulistic terror, a vast sadistic feast, the only way to exit is going piece by piece”, “The way that I want you to die, slow death, immense decay”, και βέβαια το “Raining blood from a lacerated sky”, όλα αυτά φτιάχνουν ένα μυθικό όνομα για τους Slayer που δε θα σβήσει ποτέ.

O δίσκος έγινε συνώνυμο του thrash και των ίδιων των Slayer για πάρα πολύ καιρό, και έκλεισε με τον πιο εμφατικό τρόπο την πρώτη τριετία του είδους. Tο thrash μετά το “Reign in Blood” άλλαξε, με άλλες μπάντες να ακολουθούν πιο τεχνικές διαδρομές, ενώ άλλες έριξαν τις ταχύτητες και έπαιξαν πιο mid-tempo thrash - όπως και οι ίδιοι οι Slayer εξάλλου. Το “Reign in Blood” όμως είχε ήδη βάλει το thrash metal σε άλλες διαστάσεις, αφού ξέκοψε δεσμούς με το κλασικό heavy metal/ΝWOBHM που υπήρχαν σε μεγάλες δόσεις μέχρι τότε στα περισσότερα thrash συγκροτήματα, αποκήρυξε τις εύκολες μελωδίες και μπαλάντες, και έκανε το thrash πολύ πιο μεταλλικό, ογκώδες και αυτόνομο.

Τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ άλλαξαν τις ζωές χιλιάδων – νεαρότερων κυρίως- ακροατών που διψούσαν για ταχύτητα, όγκο, γρηγοράδα και δεν τους κάλυπταν τα περισσότερα συγκροτήματα της εποχής. Ο δίσκος αυτός έβαλε σε άλλη κατηγορία τους Slayer από τους Metallica, τους Megadeth, τους Anthrax και τα υπόλοιπα συγκροτήματα του thrash,  και έδωσε στο metal και τους οπαδούς μια ακόμα περισσότερο απόμακρη εικόνα από αυτή που είχε ήδη σχηματιστεί.

Όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτός ο δίσκος  θα ξεσηκώνει για πάντα τα πλήθη, με έναν τρόπο που ούτε οι καλύτερες και πιο γνωστές, κλασικές heavy metal μπάντες δεν κατάφερναν πάντα. O δίσκος κέρδισε με το σπαθί του να θεωρείται όχι πια ο καλύτερος thrash δίσκος, αλλά να βρίσκεται στα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών για τον συνολικότερο heavy metal ήχο. Και η καλύτερη επιβράβευση; Εκεί που τα άλλα συγκροτήματα πήγαιναν πάνω-κάτω στη σκηνή για να ξεσηκώνουν τον κόσμο, οι Slayer σχεδόν ακούνητοι έκαναν το κοινό να αφηνιάζει από τη μουσική και μόνο. Υπάρχει καλύτερη επιβράβευση της μουσικής σου από αυτό;