Sodom - Persecution Mania

Mόνο η Γερμανική σκηνή κατάφερε να “κοντράρει” στα ίσα το thrash της Αμερικής. Οι Γερμανοί ήταν αρκετά έξυπνοι και δεν αντέγραψαν το ύφος των συναδέλφων τους, αλλά προσπάθησαν να βάλουν τα δικά τους στοιχεία σε αυτήν τη σκηνή. Οι Destruction πήγαν σε ένα πιο τεχνικό ύφος με επαναλαμβανόμενα-κλειστοφοβικά riff, ενώ oι Κreator επέμεναν σε γρήγορη μουσική, με έμφαση στα πολύ επιθετικά φωνητικά.

Οι Sodom προτίμησαν ένα γρήγορο, βαρύ και υπόκωφο ύφος που έβγαζε έναν πρωτότυπο, εφιαλτικό και γενικά διαφορετικό ήχο, απ’ ότι τα άλλα συγκροτήματα. Κρατώντας τα black/thrash στοιχεία που είχαν στο φοβερό “In the Sign of Evil” EP και το καλό LP ντεμπούτο “Obsessed by Cruelty”, το συγκρότημα παρουσίαζει στο δεύτερο άλμπουμ του, “Persecution Mania” έναν άνευ προηγουμένου ήχο, που ταχύτητα και υπόκωφη εφιαλτικότητα βγάζουν ένα μείγμα που δεν έχει ξανακουστεί στη μουσική. Το  πρωτόλειο thrash  των πρώτων κυκλοφοριών, εμπλουτίζεται με πιο καλοδουλεμένες και περίτεχνες συνθέσεις, καθώς και με πιο καθαρά φωνητικά και παραγωγή, με αποτέλεσμα ένα άλμπουμ-έργο τέχνης για τον συνολικότερο metal ήχο.

Οι Sodom διαφημίστηκαν ως ένα συγκρότημα με πολύ χύμα ύφος, “brutal” αισθητική, και “χυδαίο” όνομα, αλλά αυτός ο δίσκος βάζει όλα αυτά σε δεύτερη μοίρα. Είναι αδικία να μείνει κανείς σε αυτήν την εντελώς επιφανειακή εικόνα, μιας και ο δίσκος έχει πολύ έντονη μουσικότητα.  Οι Sodom δούλεψαν σοβαρά για να παντρέψουν το ακατέργαστο στοιχείο των πρώτων ημερών τους, με την τεχνική και το ύφος που επικρατούσε στο thrash γύρω στο 1985, και κυκλοφόρησαν έναν απίστευτα ισορροπημένο δίσκο με παρομοιώδη ενέργεια και φρεσκάδα.

Από τα πρώτα λεπτά, ο ακροατής νιώθει ότι τον έπιασαν από το λαιμό και τον κοπανάνε στον τοίχο. Αλλά το συγκρότημα είναι έξυπνο και δεν το διατηρεί αυτό σε όλο το δίσκο γιατί ξέρει ότι αυτό θα είναι κουραστικό. Έτσι οι ταχύτητες αυξομειώνονται ανάλογα το κομμάτι, αλλά με έναν μαγικό τρόπο το κλίμα παραμένει το ίδιο - σαν να ήθελε πράγματι το συγκρότημα να ακούστεί όπως κάποιος με σύνδρομο μανίας καταδίωξης. Να κάνει δηλαδή τους ακροατές να τρέχουν και να μη φτάνουν. Και τα καταφέρνει τέλεια, γιατί αυτή ακριβώς η ένταση και το συναίσθημα φτάνουν σε αυτόν που ακούει το δίσκο.

Οι Sodom έχουν πια πλούσια δισκογραφία στην οποία μπορεί να βρει κάποιος και άλλες υπέροχες, αλλά και μερικές πιο αδύναμες ή επαναλαμβανόμενες στιγμές. Το “Persecution Mania” στέκεται πιο πάνω. Με αυτό το άλμπουμ οι Sodom κοίταξαν το “Reign in Blood” των Slayer κατάματα, και έδειξαν σε όλους ότι όταν ένα συγκρότημα έχει όρεξη και φαντασία, το thrash μπορεί να ακουστεί τελείως διαφορετικό ανάμεσα στις μπάντες, και να βγάζει αριστουργήματα που δεν έχουν σχέση το ένα με το άλλο.

“Persecution Mania, driven me mad
Persecution Mania, tremendous dreams
Persecution Mania, getting mentally ill
Persecution Mania, alarmed about my life”