SQUEALER - D.F.R.

   Ας ξεκαθαριστεί ότι εδώ δεν μιλάμε-γράφουμε για τους γνωστούς (γκούχου-γκουχ) Γερμανούς Squealer που από τις τάξεις τους πέρασαν οι Tobias Exxel (Edguy), Gus Chambers R.I.P.(Grip Inc.), Mike Terrana (Rage) και αρκετούς άλλους μουσικούς. Εδώ μιλάμε για τους Γάλλους Squealer, γνωστούς και ως D.F.R. από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. D.F.R. σημαίνει Drinking, Fucking, Rocking και από τι καταλαβαίνετε, στιχουργικά δεν την έψαχναν και πολύ. Ευτυχώς το μουσικό τους κομμάτι ήταν πολύ καλύτερο. Ξεκίνησαν το 1980 και μέχρι την διάλυση τους το 1992 έβγαλαν τρεις πολύ καλούς δίσκους καθαρόαιμου Heavy Metal. Ξεκίνησαν με κάποια demos και η παρέα από τη Nantes δεν αποτελούταν καλά καλά ούτε εικοσάρηδες. Γι αυτό και τα κορίτσια είχαν σημαντικό μέρος στη ζωή τους, είτε μιλάμε για στίχο, είτε για εξώφυλλο (D.F.R.). Η μπάντα τραγουδά αγγλόφωνα, εξαίρεση γενικότερα για την Γαλλική σκηνή. Το’’ D.F.R.’’ βγαίνει το 1987 και το ‘’Squealer’s Mark’’ το 1989, πάντα με την  ίδια σύνθεση. Οι δυο κιθαρίστες και ο drummer της μπάντας αποχωρούν και το κύκνειο άσμα τους βγαίνει το 1991 με τίτλο ‘’ This Is What the World Is All About’’. Η μπάντα επανασυνδέθηκε το 2006 και μάλιστα  πήρε μέρος και στο Hellfest του 2009 αλλά μέχρι και σήμερα δεν είδαμε νέο υλικό.

Η ίδια η μπάντα, ευχαριστεί δυο άλλες. Τους Γάλλους Vulcain και τους γνωστούς σε όλους μας AC/DC. Φαντάζομαι οι πρώτοι τους βοήθησαν αλλά και ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν τις πύλες του Γαλλικού metal και σε άλλες χώρες και οι δεύτεροι για εκατομμύρια άλλους λόγους.  Ένας από αυτούς θα είναι η ευθυμία που διακατέχει την μουσική τους, το διασκεδαστικό κομμάτι. Το ίδιο συμβαίνει και στην μουσική των Squaler. Μετάγγιση πιασάρικων μελωδιών και ρυθμών στο αίμα του ακροατή. Δεν παίζουν κάτι το δύσκολο, κάτι που δεν έχει ξαναπαιχτεί. Ούτε καν το 1987. Παίζουν όμως με τόσο εθιστικές μελωδίες, είτε στα ρεφραίν τους, είτε στους ρυθμούς τους. Παντού hooks, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η θεραπεία για ακεφιές λέγεται D.F.R. και είναι δίσκος των Squealer. Με τους κιθαρίστες να πλημμυρίζουν τα ηχεία με ευλογημένες συγχορδίες, η φωνή έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το κρατσανιστό στον ήχο της αλλά μπορεί να μεταμορφώνεται σε κάτι ηπιότερο όποτε θελήσει.

Ο δίσκος δεν διαρκεί πολύ. Λίγο παραπάνω από μισή ώρα. Δεν είναι κάτι το περίεργο για τα 80ς. Αυτό το μισάωρο είναι ο τρόπος και ο δρόμος για την έκσταση. Ξεσηκωτικό, με ρυθμικές απολαύσεις και σολαρίσματα που εκδικούνται τους μελιστάλακτους ακροατές. Μην ξεγελιέστε. Δεν είναι Hard Rock, είναι καθαρόαιμο heavy metal και τιμά και τα δυο συνθετικά του χαρακτηρισμού τους. Φλεγόμενα riffs που δημιουργούν ανήμερη τέχνη. Αν υπάρχει μια μπάντα που μου ερχόταν στο μυαλό που και που, είναι οι Accept (και σε λιγότερη κλίμακα Twisted Sister). Και λόγω φωνής (και πολυφωνικών) αλλά και κιθαριστικής αντίληψης και ρυθμικής απλότητας. Μαγική λέξη η απλότητα. Μπορούν και ενθρονίζουν όλα τα βασικά στοιχεία που χρειάζεται ένα επιτυχημένο και ενδιαφέρον heavy metal τραγούδι χωρίς φανφάρες. Σημαντικό πράγμα να σε διασκεδάζει ένας δίσκος, όπου και ότι ώρα να τον ακούς. Και επανειλημμένα χωρίς να κουράζει ποτέ, χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση. Μουσική με επιθετική φύση, μελωδική υφή και ψυχαγωγικό αποτέλεσμα.