Stryper - To Hell With The Devil
Stryper - To Hell With The Devil
\r\n
\r\n
\r\nΤώρα που έχουμε Πάσχα και το θρησκευτικό μας συναίσθημα βρίσκεται στα\r\nύψη (λεμε τώρα...) δεν θα μπορούσα παρά να γράψω ένα review για τους STRYPER, τους Ιερούς Μαχητές του Heavy Metal που εμφανίστηκαν στην\r\nμουσική σκηνή γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1980, έτοιμοι να διαδώσουν τον\r\nΛόγο Του Κυρίου, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα "κίνημα" (περιορισμένο είναι η\r\nαλήθεια), το οποίο ονομάστηκε από τους "ειδικούς" White Metal και συμπεριλάμβανε\r\nσυγκροτήματα τα οποια οι στίχοι τους ήταν καθαρά Χριστιανικού περιεχομένου. Το\r\nέργο της μπάντας των αδερφών Michael και Robert Sweet\r\n(φωνητικά-κιθάρα και drums\r\nαντίστοιχα) ήταν εξαρχής δύσκολο γιατί τότε ήταν της μόδας οι στίχοι σατανικού\r\nπεριεχομένου αλλά και οι ίδιοι δεν φρόντισαν να κάνουν τα πράγματα ευκολότερα\r\nγια αυτούς, μην μπορώντας να προσδιορίσουν το τι ακριβώς τι θέλουν να παίξουν\r\nκαι σε τι κοινό θέλουν να απευθυνθούν. Πέστε μου εσείς τώρα, θα μπορούσατε να\r\nακούσετε εναν δίσκο που θα υπήρχαν από την μια ultra heavy κομμάτια (που σε πολλές\r\nπεριπτώσεις άγγιζαν τα όρια του Power),\r\nαπό την άλλη...ultra light,\r\n"χαζοχαρούμενα" τραγουδάκια χωρίς καθόλου κιθάρα παρά μόνο με keyboards (αυτά που συνηθίζαμε να λεμε\r\nτότε "Eurovision"), ενω\r\nγια να...δέσει το γλυκό θα υπήρχαν κομμάτια τα οποια ήταν κάτι ενδιάμεσο από τα\r\nδυο αυτά? Και όμως, ο καλός Θεούλης έκανε το θαύμα του και οι STRYPER βρήκαν κοινό (και μεγαλο\r\nμάλιστα) το οποίο γούσταρε να άκουει όλα αυτά μαζί! Τουλάχιστον τα περισσότερα\r\nαπό αυτά για να είμαι πιο ακριβής γιατί όσο ανοιχτόμυαλος και να είσαι, σαν την\r\nαφεντιά μου ας πούμε, μερικά είναι πραγματικά αδύνατον να τα "χωνέψεις". \r\n
\r\n
\r\nΜέχρι να το καταφέρουν αυτό όμως και να φτάσουν στην καταξίωση οι STRYPER τα βρήκαν σκούρα. Οι Ιεροί\r\nΜαχητές, φορώντας της σήμα κατατεθέν κιτρινόμαυρες στολές τους, εξαπέλυσαν την\r\nπρώτη τους "επίθεση" το 1984 με το E.P The Yellow And Black Attack, το οποίο επανακυκλοφόρησε μερικά χρόνια αργότερα ως L.P με δυο παραπάνω κομμάτια και\r\nδιαφορετικό εξώφυλλο. Όμως είτε σαν E.P., είτε σαν L.P., είτε με το ένα εξώφυλλο είτε το άλλο ο δίσκος ήταν για τα πανηγύρια.\r\nΗ απειρία τους σε συνθετικό και εκτελεστικό επίπεδο ήταν εμφανείς αλλά αυτό που\r\nσε "σκότωνε" ήταν η προσπάθεια τους να συνδυάσουν όλα τα είδη μουσικής που σας\r\nανέφερα πιο πάνω σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά! Το αποτέλεσμα ήταν η πρώτη\r\n"επίθεση" των Μαχητών να καταλήξει σε Βατερλό...\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΗ κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη στον δεύτερο δίσκο τους που κυκλοφόρησε\r\nτο 1985 με τίτλο Soldiers Under Command. Το\r\nσυγκρότημα ήταν σαφώς βελτιωμένο σε όλα τα επίπεδα, η παραγωγή πολύ καλή αλλά\r\nδυστυχώς και πάλι στα περισσότερα κομμάτια επικρατούσε αυτή η παράλογη\r\n"σύγχυση" και έτσι το συνολικό αποτέλεσμα κρίνεται και αυτό μέτριο. Και δεν\r\nείναι καθόλου τυχαίο πως τα μοναδικά τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα δυο όπου\r\nο βασικός σύνθετης του γκρουπ Michael Sweet είχε σαφή μουσικό προσανατολισμό. Το ένα είναι το Soldiers Under Command, ένα φανταστικό Heavy-Power κομμάτι το οποίο είναι και ένας\r\nαπό τους ύμνους τους και το δεύτερο είναι το επίσης φανταστικό και ultra heavy The Rock That Makes Me Roll, με τα τρομερά riffs του να σου παίρνουν τα\r\nμυαλά και με τον Robert Sweet στα drums\r\nνα είναι εντυπωσιακός. \r\n
\r\n
\r\nΚαι φτάνουμε στο Σωτήριο Έτος 1986 όπου οι STRYPER\r\nκυκλοφόρησαν το τρίτο και καλύτερο για μένα άλμπουμ τους με τίτλο To Hell With The Devil.\r\nΚαταρχήν θα πρέπει να τονίσω ότι ο δίσκος είχε πραγματικά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ήχο,\r\nπεντακάθαρο και πολύ "γεμάτο", με όλα τα όργανα να ακούγονται ακριβώς όπως πρέπει να ακούγονται και δικαίως διεκδικεί τα\r\nπρωτεία στον συγκεκριμένο τομέα, για την συγκεκριμένη δεκαετία φυσικά. Αυτό\r\nόμως που ήταν το μεγαλο "θαύμα" ήταν πως ο Michael έλαβε...ουρανοκατέβατη\r\nτην επιφοίτηση του Άγιου Πνεύματος και έκανε επιτέλους το αυτονόητο! Άφησε\r\nλοιπόν τα heavy και τα\r\n"Eurovision" κομμάτια\r\nως είχαν αλλά τα "ενδιάμεσα" τα πήγε με πολύ ομαλό τρόπο είτε προς την μια,\r\nείτε προς την άλλη πλευρά και το αποτέλεσμα ήταν να ξεδιαλύνει επιτέλους αυτό\r\nτο "μπάχαλο" και ο καθένας να μπορεί "άφοβα" να ακούσει το κομμάτι που θέλει,\r\nανάλογα με το στυλ που του αρέσει, χωρίς να κινδυνεύει να βρεθεί προ...\r\n"δυσάρεστων" εκπλήξεων! \r\n
\r\n
\r\nΑς τα πάρουμε ένα, ένα λοιπόν, από τα πιο light μέχρι τα πιο heavy. Ξεκινάμε με το All Of Me, το οποίο είναι η καθιερωμένη "Eurovision" μπούρδα και δεν\r\nχρειάζεται να πω τίποτε άλλο. Στο ίδιο περίπου στυλ είναι και το Honestly, και λεω περίπου γιατί σε αυτό ακούγεται και λίγη\r\nκιθαρίτσα, και λίγα drums\r\nκαι...λίγο από όλα τέλος πάντων αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι και αυτό μια\r\nμπούρδα! Και επειδή θέλω να τελειώνω με τις μπούρδες, θα παρακάμψω λίγο την\r\nσειρά "βαρύτητας" και θα παω στο Sing-Along Song, το οποίο σαφώς πιο heavy αλλά ταυτόχρονα είναι\r\nτόσο...χαζοχαρούμενο όσο "βροντοφωνάζει" ο τίτλος του και μοιάζει να βγήκε από\r\nτα παλαιότερα άλμπουμ τους. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν και οι κακές στιγμές του δίσκου και αρχίζουν\r\nτα ωραία. Ο Michael Sweet, έχοντας αποκτήσει πλέον σαφείς μουσικούς\r\nπροσανατολισμούς, δημιούργησε μια κατηγορία hard rock τραγουδιών που έγιναν το σήμα κατατεθέν τους και που εγώ\r\nονομάζω "Eurovision" Metal. (εδώ ο κάθε πικραμένος βάζει "ταμπέλες", να μην βάλω\r\nκαι εγώ μια δηλαδή?) Πρώτο και καλύτερο το Calling On You. Πέστε\r\nμε σκατόφλωρο, πέστε με ότι θέλετε αλλά το Calling On You είναι\r\nΚΟΜΜΑΤΑΡΑ και είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Άψογα δομημένο και άψογα\r\nεκτελεσμένο, με πολύ ωραίο ρυθμό, ωραίες κιθάρες, φοβερή ερμηνεία από τον Michael και με επίσης φοβερά\r\n"χαζοχαρούμενα" backing vocals\r\n(μην γελάς Κυριακάκη...) το Calling On You αποτέλεσε\r\nμια τεράστια επιτυχία για το συγκρότημα και ήταν ουσιαστικά το κομμάτι που\r\n"ανάγκασε" τον δίσκο να γίνει πλατινένιος. Στο ίδιο ύφος είναι και το πολύ καλό\r\nHolding On, ενω ένα\r\nκλικ πιο heavy είναι\r\nκαι το επίσης πολύ καλό Free. Παμε τώρα στα\r\nκαθαρά Heavy Metal\r\nκομμάτια, με πρώτο το πολύ καλό To Hell With The Devil που ανοίγει τον δίσκο, ένα mid tempo κομμάτι με δυνατά riffs και ένα φοβερό solo ενώ το καταπληκτικό και σχετικά\r\nγρήγορο Rockin’ The World θα μπορούσε να πει κανείς ότι\r\nείναι το "αδερφάκι" του The Rock That Makes Me Roll από τον προηγούμενο δίσκο τους. Τα εναπομείναντα και\r\nιδιαίτερα αγαπημένα μου Τhe Way και More Than A Man θα σας εντυπωσιάσουν\r\nμε τα καταπληκτικά, ultra heavy riffs\r\nτους και το άψογο δέσιμο του συγκροτήματος, αποδεικνύοντας ότι οι STRYPER ήταν μια πολύ\r\nαξιόλογη μπάντα, με πολύ καλούς μουσικούς και επιτρέψτε μου να πω ότι το\r\nκιθαριστικό δίδυμο των Michael Sweet\r\nκαι Oz Fox\r\nθα το ζήλευαν πολλά μεγάλα Heavy-Power Metal συγκροτήματα, με τον\r\nπρώτο να διαθέτει μάλιστα και μια πολύ καλή φωνή, την οποία κατάφερνε να την\r\nπροσαρμόζει άψογα σε όλα τα μουσικά στυλ του συγκροτήματος. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΗ επιτυχία των STRYPER συνεχίστηκε και με το επόμενο (επίσης πολύ καλό) άλμπουμ\r\nτους In God We Trust\r\nπου κυκλοφόρησε το 1988 και έγινε και αυτό πλατινένιο. Από κει και μετά άλλαξαν\r\nκατά πολύ τον ήχο τους, έγιναν πολύ εμπορικοί και μην βρίσκοντας την\r\nανταπόκριση που θα περίμεναν τελικά διαλύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 90.\r\nΟπότε όπως καταλαβαίνετε, η επιλογές σας για την αγορά κάποιου δίσκου τους\r\nείναι αρκετά περιορισμένες, με πρώτη βέβαια το To Hell With The Devil, δεύτερη το In God We Trust ενώ θα σας πρότεινα και το Soldiers Under Command, μόνο και μόνο για τα δυο φανταστικά\r\nκομμάτια που σας ανέφερα παραπάνω. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα\r\nφανείτε...ανοιχτόμυαλοι ώστε να "χωνέψετε" και την πιο light πλευρά του συγκροτήματος, αλλιώς μείνετε\r\nμακριά! Εγώ θα σας πρότεινα να το κάνετε και να είστε σίγουροι ότι θα ακούσετε\r\nπολύ καλή μουσική από ένα πολύ καλό συγκρότημα. Και τώρα με συγχωρείτε αλλά εγώ\r\nδεν μπορώ να μείνω μακριά από την μόλις 2 ημερών ανιψούλα μου!!! Λετε να είναι\r\nσύμπτωση που γεννήθηκε την ώρα που έγραφα για τους STRYPER ή\r\nμήπως ο Μεγαλοδύναμος την προορίζει για ένα...γυναικείο White Metal συγκρότημα, φορώντας\r\nαντί για κιτρινόμαυρες ροζ και μαύρες στολές? Θα δούμε στην πορεία!!! Άντε, να\r\nμου ζήσει και ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΑντώνης "The Nightrider"\r\nΑλεξανδρόπουλος\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n