Syris - Syris

Ας ξαναμπούμε στην Μεταλλική Χρονομηχανή. Διαλέγουμε παραμέτρους. Χώρα: Ηνωμένες Πολιτείες και πιο συγκεκριμένα Ιλλινόις. Έτος:1995. Παρακλάδι:Power Metal. Μια χαρά. Τριγυρνάμε με νοικιασμένο βανάκι της περιοχής και συναντούμε τους Winterkill, τους Phantom Reign, τους  Syris , τους Ordained Fate, τους Seventh Omen και άλλα παλικάρια της περιοχής που δίνεις συναυλία σε κάθε κλαμπάκι. Ας επιλέξουμε την μπάντα με την καλύτερη φωνή. SYRIS. Με διαφορά.  Ο Nick Bucci δεν είχε απλά θεική φωνή, ήταν λαρυγγικός θεός. Η ιστορία των Syris ξεκινά λίγα χρόνια νωρίτερα και μετά από αρκετές πρόβες έβγαλαν το 1993 το πρώτο demo τους με τρεις συνθεσάρες που αργότερα θα ακούγαμε και στο ομώνυμο ντεμπούτο. Κυκλοφόρησε το 1995 από την Shark Records και ευτυχώς πολλοί Έλληνες τους ανακάλυψαν χάρη στις μουσικές επιλογές ανθρώπων που έγραφαν στα τότε zines εδώ πέρα. Δυστυχώς, ένα χρόνο αργότερα απεβίωσε ο (ένας εκ των δυο)  κιθαρίστας της μπάντας Scott Payne και οι υπόλοιποι εγκατέλειψαν το συγκρότημα εκτός του Sean Brown (drums) και δεν τους ξανασυναντήσαμε ποτέ σε κάποιο μεταλλικό μουσικό project.  Με νέα σύνθεση πλέον, τον τραγουδιστή  των Lords Of Meat, Scott Huffman (πιο Dickinson πεθαίνεις), έναν πλέον κιθαρίστα Pauk Speredes (αργότερα Spirit Web και ένα τρομερά μπασίστα κυκλοφόρησαν ένα δεύτερο δίσκο το 1998 (Unseen Forces). Πιο μελωδικοί, πιο κατασταλαγμένοι, πιο αργοί και χωρίς εξάρσεις, ένας πολύ καλός δίσκος αλλά σαφώς κατώτερος του ομώνυμου ντεμπούτου. Στις αρχές της νέας χιλιετίας η μπάντα διέλυσε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του στις νέες τους μπάντες.

Σαράντα (και κάτι) πεταμένος σε ένα ατσάλινο λαβύρινθο να αιμορραγείς. Αντέχεις;  Μην απαντάς. Κλείσε τα μάτια σου στο πουθενά και χύσε αυτό το μεταλλικό φάρμακο στις φλέβες σου. Άσε την φωνή του Bucci να σου δώσει φτερά και να καείς μαζί του στον Μεταλλικό Ήλιο. Άσε τα αυτιά σου διπλάνοιχτα στις κιθαριστικές Σειρήνες που σε πείθουν να τις ακολουθήσεις στο χαμό σου. Ταλαντεύσου στους ρυθμούς που ασφαλίζουν την αιώνια υποταγή σου στο άκουσμα αυτού του δίσκου. Δεν έχουμε ανάγκη σπουδαίες παραγωγές. Μας κάνει και αυτή με τα ελαττώματα της. Ποιος θα ενδιαφερθεί  για τέτοια θέματα όταν ακούει την σπινθηροβόλα φωνή  στο ‘’ Aftermath’’ και το σόλο που ακολουθεί.  Ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί με το παιδικό εξώφυλλο όταν το πέρασμα στην ηχητική συνθετική τελειότητα είναι χτισμένο σε δέκα διαφορετικές γέφυρες για να διαλέγεις κάθε φορά όποια θες ή να πηγαινοέρχεσαι και στις δέκα. Όσα μικρά ξεγάδια έχει ο δίσκος, άλλο τόσο εθιστικός είναι. Δεν θα υπάρξει ούτε μια φορά που θα ακούσω τον Nick να τραγουδά προς το τέλος του ‘’Eternity’’ :F rom the grave they are calling  From the sky the veil's falling   You and I, hope is calling, to us all now και να μην μου σηκωθεί μέχρι και η τελευταία ενεργή τρίχα σε όλο μου το σώμα.

Καμιά ανάπαυση, καμιά ξεκούραση, κανένα τραγούδι να αφήσει το νου, την ψυχή σου και το κορμί σου να αποσπαστούν ή να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Λυρικοί και λυτρωτικοί, με κάθε riff, κάθε τυμπανοκρουσία, κάθε μπάσο παλμό που εκτοξεύουν, στέλνουν σήματα ηχητικής ιδιοφυίας σε κάθε ον, εντός και εκτός πλανήτη. Τι και αν τους έχουν ακούσει λίγοι; Όσοι το έκαναν, τους λάτρεψαν, όσοι το κάνουν στο μέλλον τους περιμένει το ίδιο αποτέλεσμα. Είμαστε όλοι θύματα μιας αθώας μεταλλικής συνύπαρξης στις αρχές των 90ς που η αγάπη τους για την μουσική δημιούργησε αντίστοιχα κάτι που αγαπήθηκε από άλλους. Δεν χρειάζεται παρά τα βασικά όργανα, ψυχωμένους ανθρώπους και ηλεκτρισμό και το θαύμα μπορεί να γίνει. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση στο τι θα αντιμετωπίσετε μόνο ερχόμενοι αντιμέτωποι με το μπάσο που σε γρονθοκοπά και τα riffs που ξηλώνουν παράσημα από πασίγνωστους συναδέλφους τους στο  ορχηστικό ‘’ Armageddon’’ ενώ η φυσική του συνέχεια ‘’ Is Anyone Listening?’’ που συντροφεύεται και από την Αγγελική Φωνή και τους πανέμορφους στίχους σε εκθέτει ανεπανόρθωτα. Πριν καταλάβεις πως η μια σύνθεση έδωσε την σειρά της στην άλλη, χτυπιέσαι σε Queensryche ρυθμούς στο ‘’ Technologies Calling ‘’.  Δέκα τραγούδια και ούτε για ένα λεπτό δεν απομακρύνεται η συνθετική τους ποιότητα από την τελειότητα . Το Power Metal (με prog ενέσεις) των Syris κλείνει μια θέση για την Αιωνιότητα. Εικοσιτρία χρόνια μετά και δεν θα ήθελα να αλλάξούν ούτε ΜΙΑ νότα.