Tiamat - Clouds

~~                        Οι Tiamat, μία από τις ατμοσφαιρικότατες μπάντες των 90ς περάσαν από αρκετά μουσικά στάδιο. Το ζενίθ της Doom/Death εποχής τους, κορυφώνεται στον τρίτο δίσκο τους, το Clouds του 1992. Αυτός είναι και ο τελευταίος δίσκος που οι Tiamat είναι ακόμα μπάντα και όχι το προσωπικό όχημα του Johan Edlund. Μπορεί όλοι οι στίχοι να είναι δικοί του αλλά την μουσική την μοιράζεται με τους υπολοίπους της μπάντας, ιδιαίτερα τους Petersson (κιθάρα) και Ekstrand (μπάσο). Το λογότυπο με τους ανάποδους σταυρούς και τα φτερά τυπώνεται για τελευταία φορά, ένα σκοτεινό και ελαφρά μελαγχολικό εξώφυλλο (από τον πασίγνωστο Kristian Wahlin) το συνοδεύει, παραγωγή στα Woodhouse Studio με τον Waldemar Sorychta (είχε κάνει και το ‘’Astral Sleep και γενικότερα αρκετές παραγωγές στις αρχές των 90ς)  και οι Tiamat παραδίδουν το τελευταίο άλμπουμ με ψιλοακραία φωνητικά και αιχμηρές κιθάρες πριν μεταβούνε στο επόμενο στάδιο της καριέρας τους.
\r\n                      Το Clouds ακούγεται μπερδεμένο. Ευχάριστα μπερδεμένο. Δεν ήξερα ποιον δρόμο να ακολουθήσουν και δοκίμασαν τα πάντα. Πλήκτρα που σου σιγοτραγουδούν παραδεισένιες αρμονίες, κιθάρες που σέρνονται αλλά πάντοτε ρυθμικά και μια γρέζα φωνή, κάπου ανάμεσα σε death και καθαρά φωνητικά με κάθε στίχο όμως να ακούγεται ξεκάθαρος. Μπλιμπλικωτοί ρυθμοί φέρνουν προς Ανατολάς, πολυφωνική επωδός που ακούγεται πιασάρικη, ρυθμικό ξέσπασμα  που στρέφει 180 μοίρες και τρέχει προς το παρελθόν του και θυμίζει death metal, σόλο που θα ταίριαζε σε μια heavy metal μπάντα. Ναι, όλα αυτά και άλλα πολλά, μόνο στο πρώτο τραγούδι του δίσκου, το ‘’In A Dream’’ που προσωπικά δεν είναι και από τα καλύτερα του δίσκου. Και πώς να είναι όταν την σκυτάλη παίρνει το ομώνυμο και ταράζει τα ατμοσφαιρικά ηχητικά κύματα με την βέβηλη διάθεση του. Τα πάντα παύουν να υπάρχουν όταν επιτρέπεις στο νου σου να σερφάρει πάνω στις έγχορδες αλλά καυστικές μελωδίες του. Ανεβασμένο tempo, ακόμα πιο ρυθμικό, το ‘’Smell Of Incense’’ σε μετατρέπει σε μαριονέτα που κινεί τα άκρα του σαν χαλασμένη κούκλα εκτός από τον σβέρκο του που συσπάται δαιμονισμένα. The Smell Of Pain, The Smell Of Death, λέξεις που εκτοξεύονται με δέος αλλά και με υπονοούμενο από το στόμα του Edlund.
\r\n                     Τα αγαπημένο μου του δίσκου είναι το ‘’A Caress Of Stars’’. Χιλιάδες ακούσματα μέσα στα χρόνια. Ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό, μελαγχολικό αλλά πάνω από όλα οργισμένα. Σε κοιμίζει, σε νανουρίζει με τις τρομερές μελωδίες του μόνο και μόνο για να σε ταρακουνήσει απότομα, να σε σοκάρει σύγκορμο. Η φωνή τραντάζει χαοτικά όλο τον μουσικό μου κόσμο, νιώθω τις μυρωδιές τους προηγούμενου τραγουδιού. Αυτό επαναλαμβάνεται μα ούτε η δεύτερη φορά είναι πιο ομαλή, λιγότερο οδυνηρή. Μια φλεγόμενη ηχητική οντότητα που με γονατίζει, με συνθλίβει. Από τα αγαπημένα μου τραγούδια σε αυτό τον χώρο όλα αυτά τα χρόνια.
\r\n                 Και εδώ να τελείωνε ο δίσκος, για μένα θα ήταν δίσκαρος. Αλλά είμαστε στα μισά. Το ‘’Sleeping Beauty’’ που συνεχίζει, έγινε και η επιλογή για το επίσημο βίντεο της μπάντας. Ζωντανό, έρρυθμο, συναυλιακό, μια νύξη για το άμεσο μέλλον της μπάντας. Κράτησαν πολύ από την ατμόσφαιρα αυτού του  τραγουδιού και έγιναν ακόμα πιο ταξιδιάρικοι στο ‘’Wildhoney’’.  Τα επόμενα δυο τραγούδια, ‘’Forever Burning Flames’’ και ‘’The Scapegoat’’, είναι δημιουργημένα για  ξερίζωμα από κάθε τι προσποιητό. Πάλι παίζουν σε διπλό ταμπλό, από την μια ηχητική κατάρρευση και κολαψάρισμα συναισθημάτων και μετά βιαία αντίδραση, σαν να ξυπνάς από τους νεκρούς.  Τα χέρια όλης της πεντάδας δημιουργεί μικρούς τυφώνες με κατευθυντήριο οδηγό τα μυαλά του και πάνω από όλα της Μούσα της Έμπνευσης. Ο δίσκος κλείνει με το επίσης αγαπημένο ‘’Undressed’’, ένα ηχητικό κοράκι που μεταφέρει την ψυχή σου στον άλλο κόσμο. Πολλά πλήκτρα, ακουστικές κιθάρες, μπόλικα καθαρά φωνητικά και σπάσιμο του επίγειου κλουβιού. Το φιλί του θανάτου δίνεται με μια ατμοσφαιρική έξοδο με φλάουτο (που μπορεί να είναι και από synths). Ακούστε το ‘’Clouds’’  και αφεθείτε στον ΗΚΕ (Ηχητικός Κήπος της Εδέμ).

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n