Tourniquet - Pathogenic Ocular Dissonance

~~Δεν είναι σωστό, δίσκοι των Tourniquet, τουλάχιστον οι τρεις πρώτοι, να μην θεωρούνται διαμάντια για τον χώρο του power/thrash metal. Αμαρτία να έχουν φτάσει στα αυτιά λίγων το όνομα τους και ακόμα λιγότεροι να τους έχουν απολάυσει. Δημιουργημένοι πίσω στο 1989, συνεχίζουν μέχρι σήμερα σιωπηλά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παίζοντας την αγαπημένη τους μουσική και δείχνοντας την αγάπη τους προς τον Θεό και τα ζώα. Στην ευχαριστήρια λίστα του ’’Pathogenic Ocular Dissonance’’ γράφονται τα εξής: Thanx to those eho use their voice to protect the voiceless-Gods Creation...the animals. Και κάπως έτσι έχουν ήδη 9 δίσκους στο ενεργητικό τους, με τον τελευταίο να μην ξεπερνά λίγους μήνες που κυκλοφόρησε. Έχουν βέβαια και αρκετούς μέτριους δίσκους αλλά οι πρώτοι τρεις δίσκοι τους που στους ομάδα των Tourniquet έπαιζαν οι ίδιοι πέντε παικταράδες (από τους οποίους μόνο ο Ted Kirkpatrick στα ντραμς έχει μείνει στην σημερινή σύνθεση) αξίζει να δώσουμε μεγαλύτερη βάση για το δικό μας καλό.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Μια ήρεμη εισαγωγή με απαγγέλοντες στίχους και οι πόρτες για τον μουσικό παράδεισο των Tourniquet. Μην περιμένετε μελωδιούλες και συμφωνικές χορωδίες. Τεχνικό thrash σε ωτικό οργασμό. Riffs που στολίζουν την κολυμπήθρα με κοφτερές λεπίδες γώρω της και φυλάσσουν τον αγιασμό που περιέχει. Η βραχνάδα-ξύσιμο λάρυγγα πετυχαίνει να σου περάσει το ιερό της κύρηγμα με τον πλέον ενδιαφέρον τρόπο για ένα μεταλλά. Και ακούγεται όχι από ένα στόμα, αλλά αρκετούς, ανάλογα τις ανάγκες της εκάστοτε σύνθεσης. Ο Kirkpatrick θριαμβολογεί βασανίζοντας τα δέρματα από τα τ΄ύμπανα του. Ο άνθρωπος δεν είναι ο μέσος ντάμμερ, αρχειοθετεί συνθέσεις, πειραματίζεται, οδηγεί και πάντοτε με ένα τεχνικο τρόπο που σε κάνεις να ικετεύεις για παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι επτά από τις δώδεκα συνθέσεις ανήκουν σε αυτόν, όπως και οι στίχοι στις αντίστοιχες συνθέσεις. Ένα κόψιμο στη μέση του ομώνυμου τραγουδιού μετατρέπει το τραγούδι σε μια doom χιονόμπαλα που διογκώνεται δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο. Αλλαγή πλέυσης στο ’’Phantom Limb’’. Πιο funky, πιο groovy, πιο Megadeth. Άνετα θα μπορούσε να ταν κομμάτι του Mustaine από το Countdown to Extinction ή το Youthanasia.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Το power/thrash τους δεν χαρίζεται ούτε σε θεούς ούτε σε δαίμονες και σίγουρα όχι στον ακροατή. Υπεράριθμες μουσικές αλλαγές και διαθέσεις εναλλάσσονται. Στο ’’Spectrophobic Dementia’’, η πρώτη σύνθεση του Gary Lenaire (κιθάρα) μέχρι τώρα στον δίσκο, ανεβάζει επίπεδο ποιότητας. Αφθονία σε κιθαριστικούς μονόλογους που γλιστρούν ευγλωττα στον εγκέφαλο μου και τον μαλάσσουν ενώ η μελωδική πιασάρικη επωδός αγκιστρώνεται μόνιμα μέσα του. Πρώτο μέτριο τραγούδι το ’’Gelatinous Tubercles of Purulent Ossification’’ με πειραγμένα βιομηχανικά φωνητικά που με ενοχλούν πολύ αν και μουσικά δεν είναι άσχημο. Αρκετά άγριο και το ’’Incommensurate’’, η μοναδική σύνθεση του μπασίστα αλλά τίποτα το εξωφρενικά καλό. Μόνο που ακούμε λίγο πιο μπροστά το μπάσο. Και ήρθε η ώρα του ’’Exoskeletons’’, του πιο βατού κομματιού που περιλαμβάνει το Pathogenic Ocular Dissonance αλλά και από τα καλύτερα.Το ρυθμικό του ρεφραίν κολλάει και αναρροφά κάθε αρνητική διάθεση που μπορεί να έχεις. Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, μου ανεβαίνει η διάθεση. Χεχε,κλείνει και με ένα Black Sabbath ριφάκι... Και από τα βατό στο άβατο...ΠΑΡΕ μπασαδούρα, πάρε ριφομηχανές που (σε) ’’εκτελούν’’, πάρε στρίφωμα γενικότερα. Συνέχεια με ένα σύντομο και αρκετά καλό ορχηστρικό, στο ’’En Hakkore’’, που λατρεύει τις μελωδίες χωρίς να λυπάται να σηκώσει σκόνη με την απότομη αύξηση ταχύτητας. Άψογο. Ο δίσκος κλείνει με το 10λεπτο ’’The Skeezix Dilemma’’, που δοκιμάζει πολλά και παντού (ακόμα και ακραία φωνητικά), κοψίματα με ακουστικές, παιδικές απαγγελιές κ.α. Ακούστε και το μελωδικό σόλο μετά το 7ο λεπτό και μέχρι να εξασθενήσει κάθε ηχητικός παλμός.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Πάντως σε γενικές γραμμές προτιμησα τις συνθέσεις του Guy Ritter και Gary Lenaire από ότι του Ted Kirkpatrick και πιστεύω αν δεν είχαν αποχωρήσει σύντομα αυτοί οι δύο , η μπαντα θα είχε καταφέρει πολλά περισσότερα. Τουλάχιστον υπάρχουν αυτά τους τα έργα και εμείς θα συνεχίσουμε να τους απολαμβάνουμε. Τέλος, στην επανέκδοση της Metal Blade ένα χρόνο αργότερα (1993) υπάρχει και μια διασκευή στο ’’The Tempter’’ των Trouble, αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας. Πάντως η επιλογή της συγκεκριμένης διασκευής μάλλον θα οφείλεται στο ότι ο Ted Kirkpatrick συνετέλεσε σαν drummer των Trouble την διετιά 87’-89’ και θα το έπαιξε αρκετές φορές ζωντανά, μαθαίνοντας το και αγαπώντας το.

\r\n\r\n

\r\n