Trauma - Scratch and Scream

Υπάρχουν μπάντες που έγιναν αρκετά γνωστές μόνο και μόνο επειδή κάποια μέλη πασίγνωστων μπαντών πέρασαν ή υπήρξαν στις συνθέσεις τους. Κάποιοι άκουσαν Samson, White Spirit ή  Wolfsbane λόγω Iron Maiden. Winter’s Bane ή Hawk λόγω Judas Priest. Flotsam and Jetsam ή Trauma λόγω Metallica. Μπαντάρες δηλαδή, μικρότερης εμβέλειας που κέρδισαν κάποια δόξα λόγω ενός μέλους τους ενώ στην πραγματικότητα είχαν μουσικάρες να επιδείξουν. Τέτοια περίπτωση και αυτή των Αμερικανών Trauma (δεκάδες μπάντες με αυτό το όνομα) που από τις τάξεις τους πέρασε ο τεράστιος μπασίστας Cliff Burton. Το συγκρότημα υπάρχει από το 1981 και στο πρώτο τους demo (1982) με τρεις συνθέσεις (εκ των οποίων η μια μπήκε στη συλλογή της Metal Blade, ‘’ Metal Massacre II του 1982) το μπάσο βασάνιζε ο Cliff. Την ίδια χρονιά φεύγει από τη μπάντα για να πάει σε κάποιους Metallica και τα υπόλοιπα….πασίγνωστα. Μας ενδιαφέρουν όμως οι Trauma Που στην τελική έχασαν τρία από τα πέντε μέλη τους. Ευτυχώς οι Donny Hillier (φωνή) και Michael Overton ( ρυθμική κιθάρα) βρίσκουν νέα μέλη και γράφουν φρεσκότατο power/speed metal. Τους υπογράφει η Sharpnel Records και το 1984 ντεμπουτάρουν με το πολύ ωραίο ‘’Scratch And Scream’’. Ένα χρόνο αργότερα η μπάντα διαλύεται για να επανασυνδεθούν το 2013 για να προωθήσουν την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου τους. Τελικά οι Hiller/Gustafson διατηρούν τη μπάντα μέχρι σήμερα και έχουν κυκλοφορήσει και δυο αξιοπρεπέστατους δίσκους (http://www.metalzone.gr/reviews/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-cliff-burton).

Οι Trauma μπορεί να μην συγκρίνονται με τους Metallica αλλά σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι το  ‘’Scratch And Scream’’ δεν θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν τουλάχιστον ένας πολύ καλός δίσκος. Έγερση αισθήσεων με το ‘’ The Day All Hell Broke Loose’’, ένα τάχιστο τραγούδι, με ωραίες μελωδίες και ρυθμούς. Και δεν είναι τυχαίο που το μπάσο ακούγεται μπροστά και έντονα. Οι κιθάρες ξεσαλώνουν και το μπάσο σφυροκοπεί. Όχι υπερβολές, ακούστε το και κρίνετε μόνοι σας. Μουσική για μαζική καταστροφή. Ασυμβίβαστες μελωδίες, εριστικές ταχύτητες, ανυπόταχτο μπάσο. Στη συνέχεια ακούγεται το ‘’ Bringin' the House Down’’ με ολίγη από Judas Priest μέσα του, μονάχα βουτηγμένο στην αδρεναλίνη. Απόλυτα συνεπείς ήχοι, δεν αφήνουν τίποτα να υποβαθμίσει το τελικό αποτέλεσμα. Τα σπάνε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Οι αρμονίες του σε αναστατώνουν, η ενέργεια του σε παρασέρνει. Κόλαση ρε. Μπάντα που αξίζει να λέγεται Τραύμα μιας και τέτοια δημιουργεί στον ακροατή, ψυχολογικά και σωματικά.

Το ‘’ I Kill for Less’’ ακούγεται Maidenικό, ιδιαίτερα στα φωνητικά μα και στις δισολίες.  Γενικότερα υπάρχουν πολλές N.W.O.B.H.M. επιρροές μιας και μιλάμε για μουσική που δημιουργήθηκε το 83-84 και το metal που προηγήθηκε ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό μέρος των συγκεκριμένων συγκροτημάτων. Φτάνοντας στο ‘’Warlock’’ και μετά από μια ‘’περίεργη’’ εισαγωγή, τα φρένα και πάλι σπάνε και ακούμε το μέλλον του thrash σε μια μελωδική φόρμα. Οι χορδές της παραμορφωμένης καταδίκης ακούγονται από τρία όργανα και η κόλαση είναι επίγεια. Στα τελευταία τρία τραγούδια, ο χρόνος διάρκειας των τραγουδιών ανεβαίνει. Νέες θεωρίες για το πώς να σου ξετινάξουν τα μυαλά γίνονται πράξεις από τους ικανότατους μουσικούς της μπάντας. Το ‘’ We Are Watching You’’ (πάλι Dickinson φωνητικά) έχει και δεύτερα φωνητικά από τους Leather Leone (Chastain) και Peter Marrino (Cacophony), αμφότεροι σε μπάντες της Sharpnel Records. Πιασάρικα φωνητικά, ωραίο χτίσιμο και σολάρισμα που ξύνει..τραύματα μέχρι αιμορραγίας. Το τελευταίο τραγούδι είναι και το αγαπημένο μου. The Flight Of The Raven και τίποτα όρθιο. Οι Iron Maiden και οι Montrose εκστασιάζονται μαζί και γίνονται κυνηγοί θηραμάτων. Σκαπανεβάσματα σε ταχύτητες, αλλαγές και κοψίματα σε ρυθμούς μη αφήνοντας σε να χαλαρώσεις στιγμή, παθιασμένες αντανακλάσεις σκέψεων πάνω σε ταστιέρες. 6μιση λεπτά λιωμένο ατσάλι που ρέει σαν νεράκι.