WatchTower - Control and resistance

Μια και βρισκόμαστε σε Watchotower-mood (πατήστε εδώ για την κριτική του ντεμπούτου τους), μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά και στην έτερη κυκλοφορία τους, το "Control and resistance", που βγήκε στην αγορά το 1989. Είπαμε, η χαρισματική μπάντα από το Texas είχε επιχειρήσει κάτι πολύ γενναίο με το "Energetic disassembly", οδηγώντας το thrash metal στα άκρα και ουσιαστικά ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για δίσκους ορόσημα όπως το "And justice for all" των Metallica, δύο χρόνια αργότερα. Επίσης, η "τρέλα" των Watchtower φαίνεται ότι συμβάδιζε με εκείνη των Καναδών Voivod, που την ίδια περίπου περίοδο έβγαζαν το ένα εκκεντρικό αριστούργημα μετά το άλλο.

\r\n\r\n

Με μία φράση, όλες αυτές οι εξελίξεις υπάγονται στον όρο "techno-thrash", που υποδηλώνει όχι φυσικά τη σχέση της techno μουσικής με τον σκληρό ήχο, αλλά μία πιο "τεχνική" και άρα πειραματική προσέγγιση του thrash metal. Κι επειδή η μουσική μιλά καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, απλά ακούστε το "Master of puppets" ή το "Rain in blood", και μετά όλα όσα ανέφερα στην πρώτη παράγραφο. Υπάρχει ένα δημιουργικό χάσμα, όχι ποιοτικό, αλλά σίγουρα ηχητικό.

\r\n\r\n

Αλλάζοντας κατά το ήμισυ σύνθεση (καινούργιος τραγουδιστής και κιθαρίστας), οι Watchtower ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το "Control and resistance". Λιγότερο επιθετικό, λίγο πιο "τζαζάτο" και πολύπτυχο, αλλά παραδόξως πιο εύκολα προσβάσιμο από το ντεμπούτο τους, το δεύτερο LP τους είχε να προσφέρει και πάλι ένα ποιοτικό, πλην εκκεντρικό και άκρως εγκεφαλικό thrash-meets-prog ιδίωμα, με κορυφαίες στιγμές το ομώνυμο αριστούργημα καθώς και τα "Mayday in Kiev" (με θέμα το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ), "The Eldritch" και "The fall of reason".

\r\n\r\n

Η συνταγή παρόμοια με τον προκάτοχό του, αν και ίσως κάπως λιγότερο "σκοτεινή" και απόμακρη: Τσιριχτά φωνητικά, δυσκολοχώνευτα μουσικά μέτρα, ηχηρό μπάσο, πολλά και περίτεχνα riff. Γενικά, κάποιοι θεωρούν το "Control..." λιγότερο ποιοτικό από το "Energetic...", εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με θέματα γούστου. Σίγουρα, το δεύτερο είχε ξαφνιάσει πιο πολύ τον κόσμο, τα φωνητικά εκεί ήταν ακόμα πιο παρανοϊκά, υπήρχε και μία διάχυτη υποβλητικότητα, όλα αυτά ωστόσο δεν μειώνουν ούτε κατά διάνοια το επίτευγμα του δίσκου που παρουσιάζουμε εδώ, που προσωπικά τοποθετώ σε ίση μοίρα με το ντεμπούτο των Αμερικανών.

\r\n\r\n

Όπως και να έχει το πράγμα, οι Watchtower δεν έμελλε να φτάσουν πολύ μακριά. Τούτος εδώ ήταν ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους. Μία συλλογή και ένα τρίτο LP που όλο ανακοινωνόταν και ποτέ δεν ερχόταν ήταν αυτά που επεφύλασσε το μέλλον για μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες μπάντες που έχει βγάλει ποτέ ο σκληρός ήχος.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n