Zed Yago - Pilgrimage

Αν κάποιος ρωτούσε πόσο χρονών είναι ο Glen Tipton, αρκετοί θα απαντούσαν 72 και θα περηφανευόντουσαν ότι ακόμα ασχολείται με το metal. Για τον Tommy Iommi; Πάλι 72. Αν ρωτούσα όμως για την Jutta Weinhold, πιθανότατα να μην  ήξεραν ποια είναι αυτή. Και όμως η απάντηση είναι και για την συγκεκριμένη ο αριθμός 72. Τέτοια είναι η ηλικία της Γερμανίδας τραγουδίστριας που ακόμα υπηρετεί το heavy metal. Και δεν νομίζω οτι υπάρχουν πολλοί στα 70 τους που ασχολούνται με τη metal μουσική. Δεν θα αναλωθώ να γράψω το βιογραφικό της, ούτε να ασχοληθώ με όλες τις μπάντες που έχει συμμετάσχει (όλες ενδιαφέρουσες δουλειές, ακόμα και τις πιο ήρεμες δουλειές της) αλλά μόνο με μια μπάντα της, τους Zed Yago οι οποίοι στο σύντομο βίο τους (1985-1990) μας πρόσφεραν δυο δισκάρες. Η μπάντα συνεχίζει μετά της επανασύνδεση της μέχρι και σήμερα με άλλη τραγουδίστρια και μέτρια αποτελέσματα ενώ η Jutta έβγαλε δισκάρες με Velvet Viper αλλά και προσωπικά. Τα δυο πρώτα άλμπουμ των Zed Yago ακούγονται το ίδιο εξαιρετικά στα αυτιά μου, και το ‘’ From Over Yonder’’ του 1988 μα και το ‘’ Pilgrimage’’ του 1989. Επειδή πολλές φορές γράφουμε για ντεμπούτα σαν τις καλύτερες δουλειές, το Pilgrimage’’ μπαίνει κάτω από τη σημερινό στόχαστρο.

Το δεύτερο άλμπουμ δεν έχει πολλές μουσικές διαφορές από το ντεμπούτο. Η σύνθεση της μπάντας παρέμεινε η ίδια, παραγωγή έκανε και πάλι ο άντρας της Jutta, πανέμορφο εξώφυλλο (η μπάντα από τα αριστερά και το φάντασμα της Zed Yago από δεξιά) και πάλι από τον Kai Bardeleben. Όλα ίδια, μένει να δούμε αν μουσική κράτησαν την ποιότητα του ντεμπούτου. Όχι μόνο είναι ισάξια, πιθανότατα και καλύτερα. Heavy Metal με τα καλύτερα συστατικά στη συνταγή του και τα θεικά φωνητικά της Jutta. Μιλάμε για φωνάρα, κρύσταλλο, βαριά, ευλογημένη. Η μουσική δουλεύει σε τροχιά γύρω από τις επικές της κραυγές, τις χαρισματικές της φωνητικές χορδές. Μια από τις αγαπημένες μου γυναικείες φωνές, σίγουρα μέσα στις πέντε καλύτερες που έχω ακούσει ποτέ.  Αλλά ήταν και τυχερή διότι τις φωνητικές τις μελωδίες πλαισίωνε μια παρέα ηχητικών θριαμβευτικών στιγμών από τους υπόλοιπους του συγκροτήματος. Αγαπημένοι ύμνοι σαν το ‘’ The Fear of Death’’ περιέχουν εκθαμβωτικά σόλος και ρυθμούς που σε απορροφούν. Γίνεσαι μάρτυρας ποιοτικού heavy metal σε συνολικό επίπεδο. Και στυλιστικά, και μουσικά, και στιχουργικά, ζενιθιακές καταστάσεις.

Όσο περνά η ώρα του δίσκου, δεν γίνεται να μην μονολογείς για το πόσο εύκολα σε κατασπαράζει το χάρισμα της φωνής της. Ρίχνει τόνους, ξεσαλώνει, κραυγάζει, ευαισθητοποιείται, με ανάλογη στιχουργική επένδυση. Και οι διπλές κιθάρες όχι απλά την υποστηρίζουν αλλά απλώνουν την δική τους μαγική αντίληψη στο πως πρέπει να ακούγεται κάθε σύνθεση. Και τα καταφέρνουν στο έπακρο, είτε με την βαρβαρική τους επίθεση είτε με αρμονικά ‘’γλειψίματα’’. Σημαντικότατο ρόλο και το  έξυπνο drumming του αείμνηστου Bubi (που μας άφησε πριν δυο χρόνια) που διένειμε ταχύτητες και ρυθμούς. Φθάνοντας στο ‘’ Black Bone Song’’, ένα πειρατικό τραγούδι, θυμίζουμε ότι μιλάμε για 1989, λίγο αργότερα μετά τους Running Wild και γενικότερα δεν μου έρχεται άλλη μπάντα με τέτοια θεματολογία εκείνη την εποχή. Το ‘’ Rose of Martyrdom’’ ξεκινά λιγάκι Manowarικά, αλλά σύντομα αλλάζει κατεύθυνση στον ήχο που μόνο οι Zed Yago είχαν με ένα πλήρης εθιστικό refrain σπου νιώθει τα σωθικά σου να καίγονται αν προσπαθήσει να προσπαθήσεις να συμβαδίσεις.  Κάθε της κραυγή είναι ένα κυνηγός και συ είσαι το θήραμα.  Ένας δίσκος-παράδειγμα για το Τευτονικό Heavy Metal με φανταστική θεματολογία που δεν είναι γελοία και με γυναικεία φωνητικά (40+ χρονών τότε) που θα έκανε συναδέφους της ανεξαρτήτου φύλου να κλάψουν. Το ότι είναι 72 χρονών και ακόμα τραγουδά HEAVY METAL το αναφέραμε;; Γατάκια κρυφτείτε!!!!