Znöwhite - Act of God

~~              Τρεις νέγροι συγγενείς δημιουργούν μια metal μπάντα το 1982 στο Σικάγο. Δύσκολες καταστάσεις φαντάζομαι. Και οι αθεόβοβοι διάλεξαν και το όνομα Snowhite (=Χιονάτη). Δηλαδή παίζεις Speed Metal και το όνομα της μπάντας σου είναι το όνομα από κοριτσίστικο παραμύθι. Και είσαι και νέγρος. Πρόκληση στο μέγιστο βαθμό. Όπως και να χει, η μουσική του άρχισε να ακούγεται σε πολλά ζευγάρια αυτιά και το μόνο που του έλειπε είναι ένα καλός τραγουδιστής. Και τελικά, η μάνατζερ της μπάντας (και συμμαθήτρια του Ιαν) είχε τις ικανότητες και έτσι πλέον έγινε αυτή η τραγουδίστρια της μπάντας.  Το πρώτο τους demo βγαίνει το 1983 και περιέχει τέσσερα τραγούδια από τα οποία το ‘’Hellbent’’ μπαίνει στο τρίτο μέρος της συλλογής Metal Massacre μιας και μαγεύει τον Brian Slagel.  Δεύτερο demo, δύο τρομερά eps που κυκλοφόρησαν μέσω της Enigma στα μέσα των 80ς, αλλαγές σε μέλη και τελικά το 1988 βγαίνει ο πρώτος και μοναδικός ολοκληρωμένος τους δίσκος ‘’Act Of God’’. Κυκλοφορία από την πολυεθνική Roadracer και σε παραγωγή του drummer τους. Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά, η Lee εγκαταλείπει την μπάντα. Οι Znowhite πάνε για διάλυση, τελικά συμπληρώνουν την σύνθεση με την Debbie (φωνάρα) Gunn (Sentinel Beast) αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά μιας και η φωνή της δεν ταιριάζει. Με την διάλυση των Znowhite, μια άλλη σπουδαία μπάντα γεννιέται, οι Cyclone Temple αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία….
\r\n                       To ‘’Act Of God’’ περιέχει σπιντάτο power/thrash με γυναικεία φωνητικά. Καλά, αν δεν ήξερα ότι ήταν γυναίκα, δεν θα το καταλάβαινα με την καμία. Όλες οι συνθέσεις είναι του Ian Tafoya στον οποίο οφείλουμε και μερικώς την παραγωγή.  Οι κιθάρες χλιμιντρίζουν βοερά, το ρυθμικό ντουέτο καπνίζει καμένο λάστιχο και η Nicole φτύνει λέξεις πιο γρήγορα από όσο προλαβαίνει να τις μεταφράσει ο νους σου. Μερικές συνθέσεις είναι πιο thrashy από τις άλλες, κάποιες έχουν περισσότερη μελωδία μέσα τους. Μας αρέσουν όμως όλες διότι έχουν εφηβική αδρεναλίνη και ηγεμονική κατάκτηση στην μουσική τους. Τα δίνουν όλα χωρίς περιορισμούς, εξοντώνουν κάθε ίχνος αμεταλλοσύνης μέσα σου. Ακούς αθάνατους  ύμνους σαν τα ‘’War Machine’’, ‘’Soldiers’ Creed’’ , ’’Rest In Peace’’ και‘’Pure Blood’’ που λεκιάζουν με τον ήχο τους και τα σφυρηλατημένη ατσάλινα ριφφς κάθε λογής χαζοχαρούμενο wannabe μοντέρνο thrash. Και με μια κοπέλα με κάτι…πνευμόνια, ΝΝΝΝΑΑΑΑΑ!!!
\r\n                       Τόση ζωντάνια και γλαφυρότητα στις συνθέσεις τους. Μουσική που με δόλο σε στριφογυρίζει και σε κλυδωνίζει ασταμάτητα μέχρι εξάντλησης. Με έμβια τραγούδια που μεγαλώνουν κάθε δευτερόλεπτο ταχύτητα μέχρι να σε παραδώσουν στα πιασάρικα ρεφραίν και στα σολαρίσματα που ξεσαλώνουν με την ψυχή τους. Η παλιά πανούκλα είναι εδώ, χωρίς να παπαγαλίζει, χωρίς να δανείζεται ασύστολα. Ότι πήραν, το χαν ήδη μέσα τους και το μετέφρασαν σε ήχους. Άνθρωποι που λάτρευαν το metal, ακούγανε metal, έπαιζαν metal. Και ούτε το χρώμα του δέρματος τους, ούτε το φύλο τους μπορούσαν να παίξουν  έστω και σε ελάχιστα περιοριστικό ποσοστό, τους αυθόρμητους και καταιγιστικούς ρυθμούς τους.  Εννιά κεφάλαια έχει ο οδηγός επιβίωσης, χωρίς στάση αν εξαιρέσεις την εισαγωγή του σχεδόν δεκάλεπτου ‘’Something Wicked’’. Ακόμα και σε αυτό, ο ρυθμός σταδιακά σκληραίνει και χαρακώνει όλο και πιο βαθιά μέχρι να σε μαστιγώσουν τα riffs και το λαρύγγι της Lee. Διακαείς ρυθμοί που δεν χορταίνουν να σου συντρίβουν τους αυχενικούς σπόνδυλους. Όσοι σπάνια φτάνουν σε κόρο ακροάσεως riffs, ας δοκιμάσουν και αυτό το δίσκο. Πλησμονή μέχρι να φτύνεις χάλυβα.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n