Traitors Gate - Fallen

Πηγαίνοντας πίσω στην Αγγλία στις αρχές των 80ς, τότε που το κίνημα του N.W.O.B.H.M. παρέδιδε την μια μετά την άλλη μπάντα, τρία συγκροτήματα με το όνομα Traitor’s Gate ξεπρόβαλλαν παραδίδοντας demos με δικό τους υλικό. Το ένα από αυτά, από την πόλη του Pontypool, αφού έβγαλε ένα demo το 1984, κυκλοφόρησε το ep ‘’ Devil Takes the High Road’’ το 1985 με τρία τραγούδια και απέσπασε την προσοχή πολλών οπαδών, τότε και τώρα. Τελικά το 1989 διαλύθηκαν μας και δεν κατάφεραν να πάνε ένα βήμα παραπέρα το όνομα τους. Μιας και το αυθεντικό βινύλιο βρίσκονταν υπό αναζήτηση από πολλούς οπαδούς αλλά και συλλέκτες, τα τελευταία χρόνια επανεκδόθηκε σε cd και βινύλιο και το όνομα τους ακούστηκε λίγο παραπάνω. Έτσι αποφάσισαν να επανασυνδεθούν στα τέλη του 2016 και να δώσουν ένα ‘’μια και έξω’’ συναυλία στο  Brofest μέσα στ0 2017. Ζητήθηκαν και άλλες συναυλίες, η μπάντα κυκλοφόρησε το αυτοχρηματοδοτούμενο ep ‘’ Only the Strong’’ και πλέον μετά από τόσες δεκαετίες είναι στη ευχάριστη θέση να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους ‘’ Fallen’’ μέσω της Ελληνικής No Remorse Records σε cd (στα ράφια από τον Μάιο).

Μεγάλοι στοίχημα μπάντες γερασμένες και μη έχοντας συχνή δισκογραφική επαφή, να επανέλθει στο προσκήνιο με κάτι εκπληκτικό. Οι Traitior’s Gate το δοκιμάζουν. Οι τρεις από τους τέσσερις μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα, είναι μαζί από τα 80ς. Η καινούρια προσθήκη είναι ο τραγουδιστής, ο οποίος έχει μια καταπληκτική φρέσκια φωνή που πατά γερά πάνω στη Γη αλλά δεν φοβάται να πετάξει προς τον Ήλιο χωρίς δυσάρεστα αποτελέσματα. Το πρόβλημα με το ‘’Fallen’’ είναι στη μουσική. Ακούγονται αδύναμοι, κουρασμένοι, ίσως φταίει και η παραγωγή. Το ρυθμικό ντουέτο αναλώνεται στο ίδιο και το ίδιο μοτίβο ξέροντας από το πρώτο άκουσμα πως θα πάει κάθε τραγούδι. Και αν ο δίσκος ξεκινά με πολύ καλές προοπτικές, ήδη στο “’Deceiver’’αρχίζει και με κουράζει. Από τους δίσκους που αν βάλεις ένα τραγούδι στο Youtube πιθανολογώ ότι θα σε ευχαριστήσει αλλά δεν το δίνω καμιά πιθανότητα να το ακούσει κάποιος ολόκληρο και να μην βαρεθεί τη ζωή του. Βαρετοί ρυθμοί, άψυχα riffs, μουδιασμένα refrains.Υπάρχουν σαφώς και πολύ καλές στιγμές,  όπως τα‘’ Edge Of Destruction ‘’ ,’’ Fallen’’, ’’ Only The Strong ‘’ και ‘Retribution’’ ’αλλά αυτό δεν αρκεί για 50 λεπτά μουσικής. Γενικότερο τα πρόβλημα είναι συνθετικό και χρειάζεται να στρώσουν οπίσθια κάτω για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο μεγάλο ανταγωνισμό των ημερών μας.