Catharsis - Pathways to Wholeness
Catharsis-Pathways to Wholeness
Μας λείπουν οι Phychotic Waltz. Και μας λείπουν πολύ. Από τις σημαντικότερες μπάντες του Prog Metal, με την πραγματική έννοια του προοδευτικού. Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία περιμένουμε ένα νέο άλμπουμ αλλά ακόμα να έρθει. Άσε που πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα να μην είναι και κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον. Λύση για την έλλειψη που νιώθουμε; Spiral Architect, The Last Things, Seer’s Tear, Catharsis, Inferno, Inner Sanctum. Ή μπάντες που έχουν συμβάλλει μέλη των P.W. όπως οι Deadsoul Tribe και End Amen. Μπαντάρες όλες τους και αξίζουν ακροάσεων. Στάση στους Αμερικανούς Catharsis που παίξανε σαν τους Psychotic Waltz αλλά τολμώ να γράψω ακόμα πιο τεχνικά (όχι όμως τόσο μαγικά). Καταγόμενοι και οι ίδιοι από την ίδια πόλη, το San Diego, σίγουρα (αν και δική μου εικασία) ήταν από τους πρώτους που ήρθαν σε επαφή με τα δημιουργήματα των Ψυχωτικών και επηρεάστηκαν άμεσα. Το 1992 που κυκλοφόρησε το ‘’Into The Everflow’’ , δημιουργείται η μικρή παρέα των Catharsis και ένα χρόνο έρχεται στο φως το δικό τους υλικό, η ντεμοκασσέτα ‘’A Cleansing Of The Mind’’ και η ταυτότητα της μπάντας γίνεται εμφανέστατη και διάκριτη. Συμβόλαιο με την μικρή Δανέζικη Nordic Metal (στις ελάχιστες κυκλοφορίες της συγκαταλέγονται και οι The Last Things όπως και οι τρομεροί Lord’s Bane) και το 1995 ο μοναδικός τους δίσκος ‘’Pathways To Wholeness’’ είναι γεγονός. Δύσκολο σαν άκουσμα, χάθηκε στις μνήμες λιγοστών οπαδών, η μπάντα διαλύθηκε, ο drummer Mike Nielsen πήγε στους Cage ενώ ο ιθύνων νους Scott Fox μας έκρυψε τα ίχνη του.
Το ‘’Pathways To Wholeness’’ χρειάζεται πολλαπλά ακούσματα προτού σε ανταμείψει. Ξεκάθαρο. Το ίδιο συνέβαινε και με τους Psychotic Waltz. Όποιος τους είχε μάθει με το Bleeding/Mosquito και πήγαινε προς τα πίσω, ίσως να δυσκολευότανε αρκετά, τουλάχιστον στα πρώτα ακούσματα. Σκεφτείτε ότι οι Catharsis παίζουν λιγότερο με την ατμόσφαιρα και περισσότερο με την τεχνική. Γίνονται μουσκίδι κρατώντας τα όργανα τους και πιέζοντας εαυτούς στο μέγιστο, σαν συνθέτες αλλά και σαν παίκτες. Αδιάκοπο παίξιμο και διηνεκείς αλλαγές σε κάθε στροφή ώστε να μην μπορεί το μυαλό να τα απομνημονεύσει παρά να αφεθεί και να χαθεί μέσα σε αυτόν τον ηχητικό λαβύρινθο. Όποιος κουράζεται με την υπερβολή και τις άμορφες συνθέσεις, μην μπει στον κόπο να το ακούσει. Και προς θεού, μην προσπαθήσετε να παίξετε αυτά που ακούτε, δεν θέλω να νιώθω υπεύθυνος για μετακάρπια τραύματα.
Η σύγκριση με τους Psychotic Waltz (και με αρχαίους Fates Warning, ακούστε το ‘’Burn the Page’’) δεν έχει γίνει τυχαία. Δεν είναι μόνο αυτό το διεστραμμένο μοτίβο παιξίματος, αυτές οι ασυνέχειες που προκαλούν μελωδίες, αυτό το διαστημικό χάσιμο που σε ρουφάει, το μπάσο που κλέβει παραστάσεις. Είναι και η φωνή που θυμίζει υπερβολικά τον Buddy Lackey. Άρα θετικό πρόσημο και σε αυτό σε όποιοι εκστασιάζονταν με την χροιά του. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται τέτοιες αναφορές τραγούδια σαν το ‘’ Reign of Dissonance’’. Αν συγκρίναμε τα riffs με βροχή, να ξέρετε ότι η ομπρέλα που έπρεπε να κρατάτε να έχει τριπλή επένδυση για να μην τρυπήσει. Και όταν παίρνει τα σκήπτρα το μπάσο, νιώθεις σαν καρφί πάνω σε βούτυρο. Βυθίζεσαι βαθιά, ξεσκουριάζεις άμεσα. Κάτι που δεν σταματά να ακούγεται για μια ώρα είναι το τρομερό παίξιμο του Nielsen. Μιλάμε για το απόλυτο ξεσάλωμα, για ήχους ικανούς να ευθυγραμμίσουν άστρα.
Ο Fox όχι μόνο παίζει κιθάρα και τραγουδά, αλλά έχει γράψει και όλους τους στίχους, επηρεασμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Vic Burton . Όποιες συνθέσεις δεν είναι κατάδικες του, τις μοιράζεται με τα άλλα δυο μέλη της μπάντας . Ακόμα και η παραγωγή του δίσκου είναι υπόθεση της ίδιας της μπάντας. Αγάπη για το Power Metal της χώρας τους στο πιο τεχνοπροοδευτικό και δυσκολοχώνευτο και έχετε τους Catharsis. Ένα αίνιγμα στο κόσμο της μουσικής αυτονομίας , ένα ξεχωριστό δημιούργημα που θέλει πολύ σκάψιμο για να ανακαλύψεις τους θησαυρούς του (οκ, το ότι παίζουνε παπάδες, θα το πεις από το πρώτο λεπτό, αλλά δεν αρκεί αυτό, οι συνθέσεις είναι απίστευτα δουλεμένες). Ανοίξτε την βρύση της αφθονίας μουσικών ιδεών και πλύνετε καλά τα αυτιά σας.