Conception - Flow

Έχω αραδιάσει εισιτήρια από συναυλίες που έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν και νοσταλγώ. Πέφτω πάνω σε μια που κάτι δεν μου κάθεται καλά.Νο.2751.  13 Σεπτεμβρίου (1997 ή 1998;, Stratovarius, Conception και Elegy στη Θεσσαλονίκη. Τιμή 2000δρχ. Έναρξη 19:00.  Και σκάνε οι μνήμες. Και η θλίψη ότι ΠΟΤΕ δεν είδαμε τους Conception διότι το διέλυσαν εκείνη την εποχή. Οι Νορβηγοί μας άφησαν τέσσερα αριστουργήματα παρακαταθήκη που θα μνημονεύονται στον αιώνα τον άπαντα αλλά πάντοτε νιώθαμε ότι μας χρωστούσαν και τους χρωστούσαμε. Και έτσι, λίγους μήνες πριν, μας ανακοίνωσαν την επανασύνδεση τους. Χαράς ευαγγέλια για όλους μας, ειδικά γι αυτούς που τους έχουν απωθημένο και για μια συναυλία (εννοείται και για μελλοντικό, καινούριο υλικό). Η ιστορία των Conception ξεκινά το 1989 στο μικρό Raufoss της Σκανδιναβικής αυτής χώρας. Τα αδέρφια OStby (ναι, δεν τραγουδούσε ο Khan τότε αλλά ο αδερφός του Tore) μαζί με το ρυθμικό ντουέτο κυκλοφορούν το πρώτα τους demo. Ο ήχος τους είναι πιο κοντά στο Power Metal και αυτό διακρίνεται εμφανέστατα ακόμα και στο ντεμπούτο The Last Sunset του 1991, χρονιά που ήδη έχει κλειδώσει η κλασσική τετράδα των Conception. Κατόπιν υπογράφουν συμβόλαιο με την Noise και το 1993 βγάζουν το κλασσικό τους δίσκο, ‘’Parallel Minds’’ με πλέον πιο προοδευτικό ήχο.                Οι Μούσες μαζεύονται γύρω τους και συνεχίζουν με το απίστευτο ‘’ In Your Multitude’’ ενώ ο τελικός (και προσωπικά αγαπημένο) θρίαμβος έρχεται με το ‘’Flow’’ του 1997 που πλέον φεύγουν και από τα όρια του metal (όχι ότι δεν είναι βέβαια).

Θέλουμε τέτοια μουσική πιο πολύ από ποτέ τέτοιες αποστειρωμένες εποχές που ζούμε. Αφήνουμε στην άκρη το πόσο τεχνικά παίζουνε, το πόσο δουλεμένες είναι οι συνθέσεις, το πόσο σωστά είναι ταιριαστοί οι ήχοι μεταξύ τους. Ας μιλήσουμε για το συναίσθημα που κουβαλά και μεταφέρει.  Τόσο αθώος ήχος και συνάμα τόσο αμαρτωλός που το αναζητάς ξανά και ξανά σαν κάτι το απαγορευμένο. Η φωνή του Khan αγγίζει τα ενδότερα του με ην χροιά της αλλά και τους στίχους του. Οι νότες κάνουν έρωτα στα αυτιά σου, πάντοτε τρυφερά και πάντοτε σε κορυφώνουν. Αγωνία για κάθε λεπτό σε κάθε  σύνθεση μιας και εδώ δεν μιλάμε για κλασσικά τραγουδάκια που ξέρεις τι θα ακούσεις πριν τα ακούσεις. Ούτε  βέβαια από αυτά που αποστηθίζεις στο πρώτο άκουσμα λόγω ευκολίας και γι αυτό σου αρέσουν.

Η γέννηση μιας σύνθεσης δεν είναι εύκολο πράγμα. Πόσο μάλλον όταν υπερβαίνει το μέτριο και σε βάζει να στοχάζεσαι γι αυτό που ακούς. Υγρές μελωδίες από riffs και κοσμική βροχή μελωδιών. Και όχι μόνο από την κιθάρα, αλλά και το μπάσο στο οποίο έχει δοθεί η αρμόζουσα δυνατότητα να υποστηρίξει όχι απλά τους ρυθμούς αλλά  να σφοδροκοπά βαρύτονα κάθε αδύναμη γωνία της σύνθεσης. Άσε που τα πλήκτρα, η φωνή και οι κιθάρες παίζουν αγώνα στον Παράδεισο. Ε στην κόλαση έχουμε τον μπασίστα που του κάνει συχνά επισκέψεις ο αφυπνιστής Heimdal που ξεσαλώνει. Δεν θα γράψω πόσο λατρεύω κάθε τραγούδι του δίσκου και το γιατί. Αλλά εκτός από το ‘’ Gethsemane’’ που περιέχει όλη την ουσία των Conception, κρατώ μια υψηλή θέση στο ομώνυμο τραγούδι (με μια Thin Lizzy αίσθηση) που σε μαγεύει με τις φωνητικές του μελωδίες, τους απίστευτα όμορφους στίχους και την έκδηλη ρυθμική ένταση που το διακατέχει, τα απώτατα συναισθηματικά ‘’Cry’’ και ‘’Hold On’’ που αιχμαλωτίζουν όλες σου τις αισθήσεις. Ένας ηχητικός χορός πάνω στα εγκεφαλικά σου κύτταρα από τα οποία κάθε φορά θα πιέζονται εντελώς διαφορετικά και πάντοτε τυχαία.