Dan Swanö - Moontower

                  Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πώς θα ακουγόντουσαν οι Rush αν έπαιζαν death metal στα 70ς; Κάτι τέτοιο αναρωτιόταν ο Dan Swano, o Σουηδός πολυμήχανος Οδυσσέας. Τόσα ηχητικά κατορθώματα σαν μουσικός αλλά και παραγωγός, ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Τόσες μπάντες που έχει συμμετάσχει και θα άξιζαν μια θέση εδώ, ακόμα πιο λίγοι. Οι Edge Of Sanity, η βασική του μπάντα, στα πρώτα της χρόνια ήταν death metal, με αρκετές κρυφές μελωδίες αλλά πάντοτε death metal. Δίσκο με τον δίσκο, οι μελωδίες αυξήθηκαν, όπως και οι προοδευτικές του τάσεις με αποκορύφωμα το ‘’Crimson’’ του 1996. Το ‘’Infernal’’ που ακολούθησε, ήταν ένας διπρόσωπος δίσκος, σχιζοφρενής. Από την μια ιδέες του Dan Swano σε πιο μελωδικές τάσεις και από την άλλη οι υπόλοιποι Edge Of Sanity με πιο άγριες διαθέσεις. Έτσι το 1997 εγκαταλείπει την μπάντα και ετοιμάζει το νέο του υλικό, μια φυσική εξέλιξη της παλιάς του μπάντας. Η νέα του μπάντα παίρνει το όνομα του μιας και είναι One man’s project και το ‘’’’Moontower’’ κυκλοφορεί το 1998 από την εταιρία που τον υποστήριζε τόσα χρόνια, την Black Mark Records.Τα πάντα παιγμένα από αυτόν, συνθέσεις, στίχοι, παραγωγή. Ακόμα και το εξώφυλλο δείχνει το μάτι του Dan. Πόσο τέλειο!! Δυστυχώς γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα και εξαντλητική εκτέλεση του να τα κάνει όλα μιας και είχε συνάμα και άλλες υποχρεώσεις με τους Nightingal, μπάντες άλλων μελών που συμμετείχε αλλά και δεκάδες παραγωγές. Άσε που μάλλον δεν ήθελε να τραγουδά πλέον έτσι καθόλου μιας και ξεκίνησε ένα άλλο τρομερό project, τους Odyssey (με τις κιθάρες να αναλαμβάνονται από άλλους) και η μουσική να είναι πιο prog metal (και εννοείται με καθαρά φωνητικά). Μια άλλη ιστορία αυτό, ας βάλουμε το δισκάκι να παίζει κοιτώντας βαθιά μέσα στο μάτι του Dan Swano και ας χαθούμε….

                     Αν το έχει ο άνθρωπος, μπορεί να ενώσει οτιδήποτε επιτυχημένα. Και εδώ ο Dan τα πάει μια χαρά. Πλήκτρα βγαλμένα και εφαρμοσμένα στα 70ς, με σκληρές κιθάρες και ρυθμούς και γρυλίσματα και βρυχηθμούς. Και τίποτα δεν φαίνεται να μην ταιριάζει.  Σκοτεινά περάσματα σε παγιδεύουν με τις αρμονίες τους με μοναδικό οδηγό τη απάνθρωπη φωνή του. Καθαγιασμένες μελωδίες περιπλανιούνται σε κάθε ηχητική γωνιά, ολοκληρωμένες συνθέσεις που εκρήγνυνται εμπνεύσεως. Η αντίθεση είναι βασικό χαρακτηριστικό κάθε τραγουδιού και τα πάντα βασίζονται πάνω σε αυτές, ακόμα και οι τίτλοι. ‘’ Sun of the Night’ ’λοιπόν και το μουσικό ταξίδι ξεσκεπάζει ήχους και έρωτες που ίσως να μην γνώριζες ότι σου αρέσουν ή ταιριάζουν. Κανένα όργανο, καμιά εποχή, κανένα μουσικό είδος δεν υπονομεύεται. Ο Swano παίζει αυτό που αγαπά χωρίς φραγμούς. Και αυτός ο μουσικός Μίδας, ότι και να αγγίξει γίνεται χρυσό. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την δική του μουσική. Χωρίς δυσκολίες και ζόρια, παντρεύει ανόμοια ακούσματα και δημιουργεί κάτι ακόμα πιο δυνατό. Το ‘’Moontower’’ σύντομα γίνεται είκοσι χρονών και πραγματικά δεν μένει πολύ καιρός ανάμεσα που να μην επισκέπτεται το ηχοσύστημα μου. Μαγεύομαι από τραγούδια σαν το ‘’ Uncreation’’ που υπερευαισθητοποιεί τις νευρικές μου απολήξεις.  Τα πλήκτρα επισιτίζουν τις αρμονίες που δημιουργούν οι κιθάρες οι οποίες κάνουν κατάληψη  στις νοσταλγικές θάλασσες που ανεμοδέρνουν τα ρυθμικά βράχια μεταλλικής ξηράς.

                     Όταν η έμπνευση και η συνθετική διάνοια μένει αδέσμευτη μπορεί να δημιουργήσει θαύματα. Τα σόλος είναι λιγοστά, το ίδιο και τα καθαρά φωνητικά (που είναι πανέμορφα) αλλά δεν υπάρχει παντελής έλλειψη. Στο ‘’ Add Reality’’ τα ακούμε, προορισμένα να μας βυθίσουν ακόμα πιο βαθιά στον ωκεανό της κόρης του οφθαλμού του. Η πάλη μεταξύ  prog rock και metal δεν έχει νικητή παρά την ίδια την Μουσική. Ο έλεγχος δεν χάνεται στιγμή, όσο και να προσθέτει στοιχεία και ποικιλία σε κάθε του σύνθεση. Λατρευτικοί συνδυασμοί, θεική σύλληψη ανακατέματος. Χορταστικά μέχρι σκασμού τα 70ς πλήκτρα, καλογραμμένοι στίχοι  περί ζωής, ωραίες απόδημα κιθαριστικά χτενίσματα, ρυθμικές εξάρσεις. Ένας κοσμικός δρόμος φτιαγμένος από κύματα που στέλνουν οι κεραίες του Φεγγαριού. Δεν θα ήθελα κάτι διαφορετικό σε αυτόν το δίσκο, ίσως περισσότερα καθαρά φωνητικά.