Desultory - Bitterness

                  Μια χώρα δεν μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει δημιουργήσει σχολή σε κάποιο είδος εάν δεν διακρίνεται σε ποσότητα και ποιότητα. Η Σουηδία δικαίως θεωρείται μεταλλομάνα και το death metal δεν αποτελεί εξαίρεση της. Εκατοντάδες μπάντες μεγαλούργησαν και συνεχίζουν, ενώ καθημερινά βγαίνουν πολύ καλές μπάντες από τα σπλάχνα της. Εκ’ Στοκχόλμης εξερχόμενοι,  οι Desultory  ξεκίνησαν το 1989 και μετά από μια σειρά τρομερά demos και συμβόλαιο με την Metal Blade, μας πρόσφεραν το υλικό τους μέσα από δυο τρομερούς δίσκους, τα ‘’ Into Eternity’’ και ‘’ Bitterness’’. Η τετράδα ήταν πολύ δεμένη σαν παίκτες και η μουσική τους απόδειξη αυτού. Η φυγή του ενός κιθαρίστα (lead), του Stefan Pöge, άλλαξε ριζικά την μουσική κατεύθυνση της μπάντας και ο τρίτος τους δίσκος φέρνει πολύ σε Death 'n' Roll. Προσωπικά, τον βρίσκω απαίσιο αλλά υπάρχει κόσμος που γουστάρει και Entombed σε αυτό το στυλ.  Μετά την κυκλοφορία και αυτού του δίσκου, το συμβόλαιο με την Metal Blade χάνεται και η μπάντα διαλύεται. Έτη φωτός αργότερα, οι τρεις εναπομείναντες επανασυνδέουν την μπάντα αλλά επιστρέφουν και στο αρχικό τους στυλ που τόσο αγαπήσαμε. Και η Έμπνευση τους ξανασυνάντησε. Και το ‘’Counting Our Scars’’ είναι ένας τρομερός δίσκος. Πριν ένα μήνα η μπάντα προχώρησε στο επόμενο, πέμπτο βήμα της  ‘’Through Aching Aeons’’ που με λίγα ακούσματα μου φάνηκε πολύ σεβαστό σαν άκουσμα.

                    Πρώτη θετική εντύπωση κάνει το πανέμορφο εξώφυλλο. Κόκκινο σε μεγάλη έκταση, μαύρο σε λιγότερο αλλά με τόσες λεπτομέρειες που το χαζεύεις συχνά. Μια ακόμα τρομερή δουλειά από τον Kristina Wahlin (Necrolord). Επίσης εξαιρετική δουλειά στο θέμα της παραγωγής. Ο ήχος βρωμάει Σουηδία από την πρώτη νότα. Το Sunlight Studio και ο Tomas Skogsberg (με την βοήθεια του Fredrik John Estby από τους Carnage/Dismemeber)  από κάτι τέτοιες δουλειές έγινε γνωστός και πολυζήτητος. Στα της μουσικής τώρα, σκεφτείτε παλιούς Dismember και αρχαίους Entombed. Και με την μελωδία των Unanimated. Ναι, η μελωδία θριαμβεύει  και αν και ο δίσκος λέγεται ‘’Bitterness’’ , θα έπρεπε να ονομάζεται γλυκιά πίκρα. Εκτεταμένες κιθαριστικές λειτουργίες ευλογούν τα αυτιά μας και θολώνουν τα μάτια μας ατενίζοντας άβουλα ενώ στο μυαλό μας εκτελούνται άπειρες ενέργειες. Παρόλη την παραμόρφωση στους ενισχυτές, η ομορφιά ενός ασματικού αποσπάσματος αναδίδεται στην επιφάνεια. Παραμόρφωση στα φωνητικά και επιθετικοί ρυθμοί μα οι εκτελεστική δεινότητα στις κιθάρες είναι που κερδίζουν τα εύσημα. Λεγεώνες από riffs που σε ποδοπατούν αλλά σου δίνουν και το χέρι τους ευγενικά μετά για να σηκωθείς.

                 Τα λεπτά περνούν, τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο αλλά η ποιότητα των συνθέσεων δεν αποδομείται. Χαλύβδινες αναλογίες, μεσαίες ταχύτητες, εκτελεστική εφαρμογή χειρούργου, και πάντα με την απόλυτη ισορροπία καφρίλας-μελωδίας. Στιχουργικά απομακρύνονται παντελώς  από την κλασσική θεματολογία του death metal και αναφέρονται σε θέματα όπως η μοναξιά, η μελαγχολία, η ‘’πίκρα’’. Ε τυχαία δεν ονομάστηκε έτσι ο δίσκος που συγκεκριμένα δεν υπάρχει και τραγούδι με τέτοιο τίτλο. Επί της ευκαιρίας, οι στίχοι είναι δουλειά των αδερφών Morberg (φωνή-κιθάρα ο ένας, μπάσο ο άλλος) εκτός του ‘’Enslaved’’ που βάζει ‘’χέρι’’ και ο drummer. Κάθε τραγούδι και ένας ύμνος, ένα άσμα για το Σουηδικό Death Metal. ‘’ Bleeding’’, ‘’Winter’’, ‘’ Taste of Tragedy’’,’’ Life Shatters’’ και όποιο και να ακούσεις το ίδιο πράγμα . Κάθε σύνθεση και ένας ναός γεμάτο κρυφές καταπακτές και πολλούς θησαυρούς να ανακαλύψεις. Μπουκιά και συχώριο που λένε και στην Στοκχόλμη.