kawir - Προς Κάβειρους (To Cavirs)

Η Ελλάδα έχει πλούσιο μουσικό πολιτισμό από τα αρχαία χρόνια. Η Ελλάδα έχει σημαντικές black metal κυκλοφορίες. Υπάρχει και μια μπάντα που τόλμησε πριν πολλά χρόνια να συνδυάσει αυτά τα δυο, ταιριάζοντας τα και βελτιώνοντας τις λεπτομέρειες με τα χρόνια. Κάβειρος το όνομα της μπάντας, Kawir όπως πλέον είναι γνωστοί παγκοσμίως. Η μπάντα ξεκίνησε από τον Mentor (μπάσο), Eskarth (κιθάρες) και Necroabyssious (φωνή) το 1993 και την πρώτη τους σύνθεση την κυκλοφόρησαν και σε split με τους Γιαπωνέζους Sigh. Σκοπός της μπάντας να υμνήσουν τους θεούς της Αρχαίας Ελλάδας και να μεταδώσουν την περηφάνια μας μέσω της μουσικής σε οπαδούς και άλλων χωρών. Σύντομα υπήρξαν αλλαγές στα μέλη με μόνο τον Mentor (μετέπειτα ως Therthonax) να παραμένει από την αρχική τριάδα αλλά ο σκοπός της μουσικής τους παρέμεινε ίδιος. Το 1995, η τότε σύνθεση ετοιμάζει το ‘’Το Cavirs’’, με αρχαίο ελληνικό στίχο, παγανιστική αύρα, black metal riffs και κάποια παραδοσιακά όργανα και αφήνει άναυδη τη σκηνή. Το 1997 μαζί με επιπλέον τραγούδια κυκλοφορεί σε Α5 έκδοση και το ακούω και εγώ. Αγάπη και δέος. Μια αγάπη που κρατά μέχρι σήμερα.

Οι Kawir άλλαξαν και πάλι τραγουδιστή (δυστυχώς κατώτερο για μένα) και το γύρισαν σε αγγλικό στίχο και ακολούθησαν δίσκοι σαν το ‘’Epoptia’’ και ‘’Arai’’.  To 2008  τους βρίσκει σε ανοδική πορεία που δεν θα πέσει ποτέ ξανά. Το ‘’ Ophiolatreia’’ ήταν πολύ καλύτερο συνθετικά, τα φωνητικά του νέου τραγουδιστή (Porphyrion) έτη φωτός καλύτερα ενώ τα πλήκτρα του Etheras σωστά κατανεμημένα. Για άλλη μια φορά πλήρεις αλλαγές στη μπάντα. Το 2012 βγαίνει το ‘’Ισοθεος’’,  ο καλύτερος τους δίσκος μέχρι τότε και το όνομα τους γίνεται δυνατό παγκοσμίως. Ά, και πάλι γύρισε ο ελληνικός στίχος όπως και στο επόμενο διαμάντι ‘’Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα’’.  Το ‘’Εξιλασμός’’ του 2017 ήταν επίσης ένας πολύ καλός δίσκος αλλά ήδη τον νιώθω ‘’λίγο’’ τώρα που ακούω το νέο τους κομψοτέχνημα ‘’Αδράστεια’’.  Οι Kawir είναι ακόμα εδώ πιο δυνατοί από ποτέ. Παρόλες τις δεκάδες αλλαγές στις συνθέσεις τους, παρόλη την μοναδικότητα τους που τους κάνει love or hate μπάντα, παρόλη την πολιτική λασπολογία που τους έχουν ρίξει διότι μερικοί θέλουν να κάνουν τους Έλληνες να ντρέπονται να λένει ότι είναι Έλληνες και μάλιστα στην Ελλάδα.

Το ‘’To Cavirs’’ σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Είναι όμως ο πρώτος τους, αυτός που μας προκάλεσε το αρχικό σοκ. Αυτός που μας γνώρισε ένα καινούριο κόσμο. Αυτόν που μέσα από την φτωχή παραγωγή του δίσκου, ακουγόταν μαύρα συννεφιασμένα riffs, φωνητικά που έβγαζαν τα σωθικά τους, τελετουργικα εισαγωγικά τύμπανα, γυναικεία καθαρά φωνητικά με αρχαίο ελληνικό στίχο, μελωδικούς ρυθμούς που σε ταξίδευαν. Αυτό είναι το ‘’Το Cavirs’’, ένα ατμοσφαιρικό διάβα στο χωροχρόνο. Μπορείς και παίρνεις μια μικρή δόση του τότε. Και αν στο πρώτο τραγούδι υπάρχει συγκερασμός του black metal  ήχου με μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση, υπάρχουν και άλλα τραγούδια. Υπάρχουν τα εντελώς black metal όπως το ‘’Hecate's & Ianos’’ , εκεί που τα riffs έχουν τον κυρίαρχο λόγο, εκεί που η Άτροπος κόβει με το ψαλίδι τις περισσότερες μελωδίκές γραμμές και τις επιτρέπει την είσοδο μόνο σαν ατμόσφαιρα. Υπάρχουν και συνθέσεις σαν το  ’’Hymn to Zeus’’ που ακούγονται πνευστά, ψιθυριστά φωνητικά, και ούτι και έχουν έναν εντελώς φολκ χαρακτήρα.

Κάθε τραγούδι, όποιο προσωπείο και να φορά, σκληρό ή όχι, είναι ένας ύμνος σε μια από τις θεότητες των αρχαίων Ελλήνων. Συνθετικά είναι αρκετά απλά σαν συνθέσεις και πλέον εκ του ασφαλούς μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει ΤΕΡΑΣΤΙΑ βελτίωση στα χρόνια που ακολούθησαν. Το ίδιο και στις ενορχηστρώσεις. Όμως η κάψα στα σωθικά τους φεγγοβολείται σε κάθε γραμμή, σε κάθε νότα, σε κάθε λέξη. Το λάτρευαν αυτό που έκαναν, το ποθούσαν και για αυτό και ακούγεται τόσο αληθινό και διόλου προσποιητό. Από την ψυχή τους στα αυτιά σου. Στις εννιά συνθέσεις που περιέχει η ολοκληρωμένη έκδοση του ‘’To Cavirs’’ του 1997, εκτός του λατρεμένου ομώνυμου τραγουδιου, θα  ήθελα να γράψω για το ‘’ Daughters of Night’’ που έχει μέσα του το άγγιγμα της φωτιάς. Τα πνευστά παίζουν κυρίαρχο λόγο, τα riffs δολοπλοκούν για την σαστιμάρα που θα νιώσεις, ατμόσφαιρα χωρίς μεταβολές και αποκλίσεις, ταιριαστές με τη θεματολογία της συγκεκριμένης σύνθεσης και όλα μαζί συναρθρούν στο νοσταλγικό αυτό ταξίδι. Επίσης, το ‘’ Persefone’’, με τα εύθραστα φωνητικά του και τα μαυροσκαλισμένα του riffs που κάπου μετά την μέση θα δώσουν την θέση τους και πάλι στα πνευστά και σε μια πιο θετική αύρα, όπως η Περσεφόνη άλλαζε κατοικία σε διαφορετικές εποχές. Ένας καινοτόμος δίσκος που πλέον έχει βρει την ανταπόκριση που του αξίζει και έχει επηρρεάσει πολλούς εντός και εκτός συνόρων.