Living Death - Protected from Reality

Δεν ξέρω αν ακούγεται ή αν όντως είναι υπερβολή, αλλά το 50% του Ευρωπαικού thrash metal στα 80ς βγήκε από τη Γερμανία. Σίγουρα πρωτοστάτησε, καινοτόμησε, έβγαλε κάποιες από τις καλύτερες μπάντες του είδους που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Πηγαίνουμε πίσω στο 1981 στη μικρή πόλη (σε σχέση με άλλες Γερμανικές) της Velbert για να γνωρίσουμε τους Living Death των αδερφών Kelch (μπάσο και κιθάρα) και του έτερου κιθαρίστα Frank Fricke. Σύντομα βρήκαν τραγουδιστή στο πρόσωπο του Thorsten Bergmann και ξεκίνησαν να δημιουργούν το δικό τους υλικό. Η πρωτοεμμφανιζόμενη Βέλγικη Mausoleum Records τους υπογράφει και το 1984 κυκλοφορούν το ντεμπούτο ''Vengeance of Hell'' με session drummer μιας και το ιδρυτικό μέλος πίσω από το drum kit την είχε ήδη κάνει. Είμαστε στο 1984, πριν καν τα μεγάλα Τευτονικά thrash metal ντεμπουτάρουν. Βέβαια και το ''Vengeance of Hell'' δεν είναι τόσο άγριο όσο τη μετέπειτα μορφή που πήρε αλλά ακούγεται σαν προπομπός αυτού και κερδίζουν το σεβασμό μας έστω και γι αυτό. Κάπως έτσι συνέχισαν και με το ΄΄Metal Revolution'' κάπου ανάμεσα στο heavy και στο thrash, πάντοτε με υψηλές ταχύτητες. Τα χρόνια περνούσανε, η μουσική παντού γινόταν σκληρότερα, το thrash είχε επιβληθεί σαν είδος. Οι δυο κιθαριστες της μπάντας έπαιζαν και στους Mekong Delta δίπλα στον μεγάλο Ralf Hubert και το τεχνικό τους επίπεδο όπως και η συνθετική τους προσέγγισε βελτιώθηκε πολύ. Το 1987 κυκλοφορεί το καλύτερο τους άλμπουμ, το ''Protected from Reality'' από την Aaarrg Records (την εταιρία του Ralf Hubert δηλαδή). Για πρώτη φορά με σταθερή σύνθεση και εταιρία συνεχίζουν και βγάζουν ακόμα ένα εξαιρετικό δίσκο, το ''Worlds Neuroses '' αλλά ευθύς αμέσως το συγκρότημα διαλύεται στα δύο. Τα αδέρφια έχουν τους Living Death και κυκλφορούν το '' Killing in Action'', τα άλλα τρία μέλη φτιάχνουν τους L.D. (Living Death) αλλά τελικά το αλλάζουν σε Sacred Chao και βγάζουν ένα ep που αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλους τους τομείς. Όπως και να χει, και οι Living Death το διάλυσαν λίαν συντόμως ενώ η επανασύνδεση του 2008 με την επιστροφή του Bergmann στους Living Death μαζί με τα αδέρφια δεν έχει αποδώσει καποιους μόνιμους καρπούς.

Είμαστε στην εποχή που οι Living Death βρίσκονται στο αποκορύφωμα τους. Η θητεία των axemen στους Mekong Delta έχει φέρει θετικά αποτελέσματα στη δική τους μπάντα και οι αποσκευές τους είναι γεμάτο νέες ιδέες. Από το εναρκτήριο ''Horrible Infanticide''  νιώθεις την ηχητική ωρίμανση. Μέχρι πρότινος, έπαιζαν γρήγορα και παθιασμένα, πράγμα διόλου άσχημο αλλά κάτι τους έλειπε στο κομμάτι της ενορχήστρωσης. Τώρα τα πάντα είναι θεμελιωμένα σωστά και στιβαρά και νιώθεις την καύση μέσα στις φλέβες σου. Οι ταχύτητες συνεχίζουν να είναι στο μέγιστο, τα φωνητικά ακούγονται τευτονικά, άρα βάρβαρα, στραβά και σκισμένα (destruction φάση). Η αυξάνουσα τεχνική τόνωση που υπέστη στο κιθαριστικό κομμάτι πηγαίνουν τους living death σε άλλο επίπεδο. Τα riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, βουρλίζουν τα αυτιά σου γεμίζοντας τα με λιωμένο ατσάλι. Οι οκτώ δημιουργίες του δίσκου διαπρέπουν χάρη στη σφριγηλότητα των ρυθμών, το αδάμαστο στις λαρρυγικές κραυγές και τις εύτοκες οργανικές συσπάσεις που σε ταρακουνούν συθέμελα. Το μεγαλείο των ενορχηστρώσεων γιγαντώνεται χάρη στα δελεαστικά σόλος που σε θαμπώνουν με την τεχνική τους λάμψη και με την ευμεταβητικότητα τους μέσα σε κάθε σύνθεση.

Η αγριότητα του ''Protected from Reality'' είναι καλαίσθητη. Οργανικά κομψοτεχνήματα έρχονται σε αντιδιαστολή με εξαγριωμένους λαρρυγισμούς και ζοχαδιασμένες ταχύτητες. Η είσοδος του Atomic Steif στην μπάντα μετάτρεψε τους ρυθμούς σε πιο τραχώδεις εκτάσεις, δύσκολα να τις ανηφορήσει το άπειρο αυτί. Το ορχηστρικό ''Wood of Necrophiliac'' είναι υλικό για εκπαίδευση σε παλιότερους και νεότερους thrashers.  Πιο αργό, με μια διακριτική ατμόσφαιρα στο πίσω μέρος και τις κιθάρες να ακονίζουν τις άκρες τους και να πονούν ακόμα περισσότερο, ακόμα και στα πιο μελωδίκά σημεία. Τιτάνιοι χτυπήματα, τα ακούς λες και βαράει δίπλα σου. Ολικό γκρέμισμα των πάντων τριγύρω χωρίς να ζορίζονται στο ελάχιστο. Η γρήγορη πορεία συνεχίζεται στο ''Vengeance'' με αρίφνητα riffs και πολλεπίπεδες ενορχηστρώσεις για τα πρότυπα του thrash metal. Πρέπει να έπεφτε πολύ ξυλίδι όταν στο σανίδι ακουγόντουσαν οι ήχοι του ''Intruder'' με τον ισοπεδωτικό πενταμελές σίφουνα. Ένα από τα πιο αγαπημένα του δίσκου, το ''War of Independence '' ξεκινά με riffs που καθρεπτίζουν την δύναμη και την ομορφιά του thrash metal. Στη συνέχεια ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά και τα πράγματα ξεφεύγουν. Την ώρα το σόλος, ακούμε ηχητικές ωραιογραφίες που δύσκολα σβήνονται από το μυαλό. ΔΙΣΚΑΡΟΣ και ας μην μπαίνει στη λίστα κανενός για τα καλύτερα thrash ή tech thrash metal άλμπουμς.