Nifelheim - Nifelheim

To black/Thrash Metal και οι αντιπρόσωποι του αγκαλιάστηκαν και αγαπήθηκαν από το metal κοινό. Thrash ρυθμοί και ταχύτητες για headbanging και κοφτερα riffs και παραμορφωμένα φωνητικά γεμάτα evilness. Θυμάμαι σαν χθες συγκροτήματα σαν τους Bewitched (https://www.metalzone.gr/monuments/bewitched-diabolical-desecration) που πρόσφατα μας επισκέφτηκαν για συναυλιακή κόλαση και τους Aura Noir. Δισκάρες στα 90ς που αγαπήθηκαν πολύ, παγκοσμίως. Με λίγο ψάξιμο παραπάνω συνειδητοποιούμε ότι από τους πρώτους που ξεκίνησαν να παίζουν έτσι είναι οι Σουηδοί Nifelheim. Τα δίδυμα αδέρφια Gustavsson (Tyrant στο μπάσο και Hellbutcher στα φωνητικά), δυο πραγματικοί κάφροι (γνωστότατοι στον χώρο μας στη Σουηδία), έδωσαν ζωή στους Nifelheim το 1990 με τραγούδια τους να εμφανίζονται επίσημα ήδη από το 1993. Ο πρώτος τους κιθαρίστας, Morbid Slaughter εκδιώχθηκε από τη μπάντα επειδή...απέκτησε κοπέλα. Τόσο καφρίλα. Με σταθερό drummer τον Martin Hansen (Demon) και σεσιονάδες κιθαρίστες (Dissection) το 1995 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο (οπισθόφυλλο σαν τρίο) από την επίλεκτη Necropolis Records, ένας από τους πρώτους (αν όχι ο πρώτος) black/thrash metal δίσκος. O Tyrant και ο Demon αναγκαστικά βοηθούν πλέον και στις κιθάρες, επιστρατεύουν και πάλι τους δυο κιθαρίστες των Dissection και το 1998 έχουμε το δεύτερο ανοσιούργημα, το ''Devil's Force''. Τελικά ο Demon αφήνει τα κρουστά (αναλαμβάνει ο Martin Axenrot=Devastator) για χάρη της κιθάρας και κάπως έτσι το ''Servants of Darkness'' βλέπει το φως (ή το σκοτάδι) της ημέρας το 2000 μέσω της Black Sun Records. Πέρασαν αρκετά χρόνια δισκογραφικής απραξίας και μόλις το 2007, τα δίδυμα με νέα μέλη επανεμφανίζονται με το ''Envoy of Lucifer'', το τελευταίο τους ολοκληρωμένο δίσκο μέχρι σήμερα. Μέσα στα 10ς'', δυστυχώς  ακούσαμε και απολαύσαμε ΜΟΝΟ δυο eps και μάλιστα από πέρυσι η μπάντα μπήκε στον πάγο. Ο Hellbutcher τα τελευταία χρόνια ασχολείται με αρκετές μπάντες (Necrocurse,Dead Kosmonaut) ενώ ο Tyrant (μαζί με τον Felipe Plaza) ξεκίνησαν τους Crank με πιο ήρεμες διαθέσεις.

Μια ματιά στο εξώφυλλο και έχεις καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Και όντως, βάρβαρο, άγουρο, πρωτόγονο Black/Thrash Metal ξεχύνεται από τα ηχεία. Τo black metal στοιχείο κρατιέται σε μεγάλο ποσοστό και ξεχωρίζει και από τον πριμαριστό, νιχιλιστικό ήχο αλλά και από τα φωνητικά/στίχους. Χύμα παραγωγή ευθύνεται για την αμεσότητα και τη βρωμιά στο παίξιμο. Το thrash στοιχείο δεν προέρχεται από τη Γερμανική αφρόκρεμα (όπως συνηθίζουν τα περισσότερα τέτοιου είδους συγκροτήματα) αλλά από Βραζιλία μεριά, Vulcano/Sarcofago. Τα τραγούδια είναι άμεσα, επιθετικά, μικρής διάρκειας, κατευθείαν στο ψαχνό. Το Κακό σέρνεται ανάμεσα στις βδέλυγμες συγχορδίες και τα τυμπανιστικά εμέσματα. Δεν υπάρχει χώρος για μελωδίες, τουλάχιστον όχι με την σημασία του ευκολοάκουστου και πιασάρικου. Μόνο μέσω των riffs τυλίγεται αυτό που θα μπορουσε να θεωρηθεί ως ''μελωδία''. Γενικότερα, βναυσότητα χτηπημάτων ξυλοκόπου σε κορμό δέντρου και πριονοκορδέλες που καταστρέφονται από την πολύ χρήση. Κάπως έτσι ακούγεται το ντεμπούτο των Σουηδών Nifelheim. Δίνει βάση στην ακραιότητα, δεν κάνει εκπτώσεις στη σφοδρότητα, βανδαλίζει τα αυτιά μας με τα ζωώδη ένστικτα τους.

Οι Nifelheim ήταν σαν μια βάρβαρη, κάφρικη οικογένεια που χουλιγκάνιζαν τα όργανα τους παίζοντας όσο πιο βάρβαρα γινόταν. Δεν τους έλειπε η τεχνική. Πιστέψτε με, αν δώσετε βαση ανάμεσα στους ηχητικούς Sodom  και άλλοι κάφροι που επέλεγαν την αμεσότητα στις ηχητικές πολιορκίες τους. Αρκετά χαοτικοί και ωμοί, στρώνουν το δρόμο κάθε σύνθεσης με πρόκες και καρφιά για να ματώσεις ακολουθόντας τες. Οι axemen των Dissection χαρίζουν κάποια μαγικές συγχορδίες που παραλύουν όσο Σατανιστική θεματολογία (χωρίς βάθος, όπως τα συγκροτήματα που προαναφέρθηκαν), αβυσσαλέα ουρλιαχτά, Σισύφιο μπάσο και τυμπανοκρουσίες σε βαθμό εξάρθωσης δημιουργούν Σκοτάδι που αποδιώχνεται ΜΟΝΟ με ασταμάτητο κοπάνημα μέχρι λιποθυμίας. Σωματική και ψυχική απελευθέρωση για μισή ώρα, μονοκόμματη χωρίς ξεδιάλεγμα.