Nightmares End - Blackend Mystery

Μετά από 50+ χρόνια πορείας της heavy metal μουσικής, έχουν γίνει και έχουμε ακούσει πολλές προσμίξεις ειδών μεταξύ τους. Ή και με μουσικές που λίγη σχέση έχουν ακόμα και με τη ροκ. Κάποια συγκροτήματα κατάφεραν να τα συνταιριάξουν, άλλα δημιούργησαν ηχητικά τέρατα, μουσικά όργια.Επίσης κάποιες μπάντες που δοκίμασαν κάτι διαφορετικό, μπορεί να ήχαν αρνητική αντίδραση από οπαδούς τις εποχές που τα δημιούργησαν αλλά με τα χρόνια ο κόσμος τα αφομοίωσε και τα αγάπησε. Μιλάμε για άπειρα παραδείγματα, σε όλα τα είδη της metal μουσικής. Μια στάση στους Candlemass οι οποίοι στα 90ς συνέδεσαν το doom metal τους με το power metal αλλά δεν βρήκαν την ανταπόκριση που ήθελαν. Ένα τέτοιο συνδυασμό και μάλιστα σε υψηλό τεχνικό επίπεδο (progressive αν θέλετε) δημιούργησαν οι παντελώς άγνωστοι Αμερικανοί Nightmares End. Ο μόνος λόγος που τους ανακάλυψα πριν κάμποσα χρόνια είναι επειδή μάζευα τις κυκλοφορίες της Siegen Records, πολυαγαπημένη και ανεξάρτητη εταιρία που ιδρύθηκε από τον προσφάτως αποθανόντα Keith Menser (Mystic Force). Οι Nightmares End λοιπόν, ήταν ένα βραχύβιο σχετικά συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1994 παίζοντας prog/power metal σε ανάλογο ύφος αγαπημένων US Power/Prog metal συγκροτημάτων βάζοντας το δικό τους λιθαράκι προσθέτοντας ένα doom metal τόνο. Το ομώνυμο demo κυκλοφόρησε το 1996 περιέχοντας τέσσερις συνθέσεις οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στο ντεμπούτο ''Blackend Mystery'' το 2000. Κυκλοφορία της Siegen Records όπως ήδη γράφτηκε και φυσικά παραγωγή του Keith Menser. Το συγκρότημα διαλύθηκε μετά την κυκλοφορία του δίσκου και τα μέλη της δεν έχουν δώσει σημεία ζωής στον μεταλλικό κόσμο.

Αν μου έβαζε κάποιος το συγκεκριμένο δισκάκι χωρίς να τους ξέρω και με ρωτούσε για πιθανή προέλευση του συγκροτήματος θα έλεγα με σιγουρια ότι ειναι Αμερικανοί και όντως θα έπεφτα μέσα. Πραγματική ηχητική δύναμη μακριά από τυρένιες καταστάσεις. Οι τύποι μεγαλώσανε με το ''The Spectre Within'' και το ''Awaken the Guardian'' μόνο που εδώ έχουμε περισσότερη τεχνική και ρυθμικά γυρίσματα. Τα φωνητικά του (επίσης στιχουργού) Dan-o- Labrosse αμφιταλαντέυονται ανάμεσα σε τσιρίδες  α λα  John Arch  μέχρι doom ανκουφίσεις τυπου Solitude Aeturnus. Δεν είναι τυχαίο που στο βιβλιαράκι αναφέρεται ότι ο δίσκος αφιερώνεται στην οικογενεια του Labrosse (in loving memory) που όπως το καταλαβαίνω εγώ τους έχασε πρόσφατα. Άρα έχουμε σκοτάδι και εσωστρέφεια, αποφασιστικό παίξιμο, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις γεμάτες πληροφορία, ένα απύθμενο πηγάδι ιδεών, ποικιλόμορφα φωνητικά, παικτικές κορυφογραμμές. Αυτοί είναι οι Nightmares End.

To ''Blackend Mystery'' διαρκεί πάνω από μια ώρα και έχει μόνο οκτώ συνθέσεις. Αυτό σημαίνει επικές συνθέσεις που αφιερώνονται στο να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να σε βυθίσουν εκεί μέσα και όχι να τελειώσουν με τα τραγούδια εσπευσμένα.  Το ''Nightmares '' έχει μια ονειρική/εφιαλτική ατμόσφαιρα, βαριανασαίνει μουσικά και έχει ποικίλους τρόπους να σε κατατροπώσει. Σόλος που δημιουργούν σημάδια και κάθε σημάδι διηγείται μια ιστορία. Ρυθμικό καζάνι που θειαφίζει όταν ανακατεύεται γρήγορα και με γρήγορες εναλλαγές. Μποσογκόλιθος που σέρνει τον χορό και ας οδηγεί στην άκρη του γκρεμού. Δύσκολο άκουσμα σίγουρα, πολλές ηχητικές στρώσεις και επίπεδα που χρειάζονται χρόνο και αφοσείωση. Και να συνηθίσεις κάπως τα φωνητικά που ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.

Όταν θα ξεκινήσει το ''Gardens of Stone'' δεν υπάρχει περίπτωση να μην σκεφτείς τους πρώτους δίσκους των Nevermore ή ακόμα και Sanctuary. Αργόσυρτο, με ακουστικά περάσματα και μπάσο που τεχνάζεται της επιθετικότητας. Στα σημεία που υπάρχει σιωπή ακούς τα έγχορδα οράματα να εμφανίζονται μπροστά σου ενώ όταν η φωνή επαναστατεί και πάλι, δίνεται μεγαλύτερη βάση σε νικητήριους ρυθμούς. Εννοείται ότι τα riffs δεν σταματούν ποτέ να σε βελονιάζουν, πόσο μάλλον που εκτός του Rikki Starz ο οποίος τιμά το όργανο του σε βαθμό φαντασίας, τον βοηθά και ο παλιός τους φίλος Steve Nelson του οποίου το παίξιμο εύκολα χαρακτηρίζεις επιθετικότερο και οξύτερο. Το ομώνυμο τραγούδι έχει την αίσθηση παράνοιας και ιδιοφυίας είτε κοιτώντας το από το εκτελεστικό κομμάτι, είτε το συνθετικό. Δίκαια έκλεψε τον τίτλο του δίσκου. Βροντάει την πόρτα της ευκολίας και της ευκολοπροσβασιμότητας και χρησιμοποιεί κάθε όπλο για την δημιουργία μιας εξολοθρευτικής σύνθεσης που τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά προκαλέι ευφορία. Το ''Eye-for-an-Eye, Tooth-for-a-Tooth '' μετουσιώνει όλο τους το ''ΕΙΝΑΙ'' , ένα dark doom prog/power metal έπος. Fates/Nevermore/S. Aeturnus σαν βασικα υλικά με πολλά περισσότερα μπαχαρικά, μαγείρεμα από τέσσερις τρομερούς σεφ και ψήσιμο σε πολύ καλό φούρνο. Τι να λέμε, το ακούς και προσθέτεις τους Nightmares End στις αγαπημένες άγνωστες μπάντες. Κλείσιμο με το 12λεπτο ''Inhumanity Faced '', την πιο doom στιγμή του δίσκου. Αποπνικτικό riffing επικαλλυμένο με σκοτάδι σε αργές σχετικά ταχύτητες. Και όμως εκεί που κοντεύεις να χαθείς, δώστου ένα Thrashy ξέσπασμα, κάποια οπερατικά φωνητικά, κιθαριστική σφαγή, περίεργες ηχητικές απολήξεις που δεν ξέρεις που θα σε βγάλουν.