Sacrilege - Lost in the Beauty You Slay

Όποιος υπήρξε ενεργός μεταλλάς (εννοώντας ακούγοντας πέρα από τις είκοσι γνωστές μπάντες της εποχής) στα μέσα των 90ς, σίγουρα ήρθε αντιμέτωπος με ένα νέο ρεύμα, αυτό που ονομάστηκε n.w.o.s.d.m. ή και Gothenburg metal. Στα απλά ελληνικά για αυτούς που δεν το έζησαν, μιλάμε για μελωδικό death metal εξ' ορμώμενο από Σουηδία με πιονέρους του είδους τους At The Gates, Dark Tranquillity και In Flames και δεκάδες άλλες μπάντες να ακολουθούν στο δεύτερο μισό των 90ς. Από τα καλύτερα δείγματα του είδους θεωρώ τους Sacrilege που στη βραχύβια πορεία τους μας χάρισαν δυο τρομερούς δίσκους. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1993, τότε που οι προαναφερθέντες πιονέροι κυκλοφορούσαν τα πρώτα τους με αυτόν τον ήχο και επηρεάστηκαν τα μάλα. Η πρώτη σύνθεση της μπάντας δημιουργεί και ηχογραφεί τις πρώτες του συνθέσεις και σύντομα θα βρουν δισκογραφική στέγη στην Σουηδική Black Sun Records που μάζευε μπάντες με τέτοιο ήχο εκείνη την εποχή.  Τα φωνητικά είναι μοιρασμένα κατά ήμιση σε δυο μέλη (με τον Svensson να είναι παράλληλα και ο drummer της μπάντας) ενώ και η σύνθεση της μπάντας είχε αλλάξει. Κάπως έτσι κυκλοφορεί το εκπληκτικό ντεμπούτο ''Lost in the Beauty You Slay''. Ο τραγουδιστής αποχωρεί και πλέον ο Svensson αναλαμβάνει πλήρως το μικρόφωνο (πάντοτε μαζί με τα drums) και το ''The Fifth Season'' (1997) ακούγεται πιο κατασταλγμένο και ώριμο και για πολλούς καλύτερο του ντεμπούτου. Είμαστε στην εποχή που ο Björn  Gelotte των In Flames θέλει να σταματήσει να ασχολείται με το drumming και να ασχοληθεί μόνο με τις κιθάρες και ποιος καλύτερος να πάρει τη θέση πίσω από το drumkit από τον Svensson. Έτσι, οι Sacrilege διαλύονται.Μια προσπάθεια επανασύνδεσης έγινε ως Sacrilege GBG (2006) χωρίς δυστυχώς να αποφέρει καρπούς ενώ το 2015 αποχώρησε και από τους In Flames και πλέον έχει τους The Halo Effect με την αφρόκρεμα του τότε κινήματο (Stanne,Strömblad,Engelin).

Αν θεωρήσουμε ότι κάποιες μπάντες του nwosdm ήταν μελωδικότερες και κάποιες σκληρότερες, οι Sacrilege ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Μιλάμε πάντοτε για ένα κίνημα που είχε εντρυφήσει στη μελωδιά, απλά οι Sacrilege τις αρμονικές τους στιγμές τις βγάζανε μέσω κιθαριστικών περασμάτων, όχι με πλήκτρα ή εφέ. Μόνο ένα τσέλο κάνει την εμφάνιση του και αυτό αρκετά διακριτικά, σύντομο και με λόγο ύπραξης (αλλαγή φοράς ή κόψιμο για μια βαθιά ανάσα).Η φωνή του Michael Andersson είναι η κλασσική που είχαν όλες οι προαναφερθέντες μπάντες. Τσιριχτή, παραπορφωμένη αλλά με το να ξεχωρίζουν οι λέξεις, οργισμένη. Υψηλές ταχύτητες, riffs που σαλπάρουν μέσα σε μια μαύρη θάλασσα και ο κλασσικός χαρακτηριστικός ήχος στη παραγωγή, σήμα κατατεθέν ότι είναι προερχόμενος από τη Σουηδία (Fredrik Nordström εγγύηση). Χωρίς όρια και σύνορα, ακούμε αρκετές αλλαγές μέσα σε κάθε σύνθεση που άλλοι θα έχτιζαν δυο και τρία τραγούδια. Πολλά ηχοστρώματα με βάθος ώστε να ανακαλύπτετε νέα στοιχεία σε κάθε άκουσμα. Οι αισθήσεις οξύνονται χάρη στη θριαμβευτική παρέλαση των ρυθμών και τα μελωδικά πάλσαρ που δημιουργούν δυανμικά μαγνητικά πεδία ώστε να σε τραβήξουν προς το μέρος του παρόλη την αντίσταση που μπορείς να προβάλλεις.Δυσκολεύομαι να ξεδιαλέξω τραγούδια μιας και όλα βρίσκονται στις κορυφές των προτιμήσεων μου διαμοιράζοντας ενέργεια και ανάβοντας τον πυρσό μέσα στο σκοτεινό κόσμο της εφηβίας (μου).

Υπάρχει ένα μελαγχολικό σύννεφο πάνω στο σκοτεινό τοπίο του  ''Lost in the Beauty You Slay''. Αυτό βέβαια οφείλεται στη μουσική (συνθέσεις των δυο κιθαρίστων) αλλά και της μαύρης ποίησης του Svensson που υπογράφει τους στίχους (και συνεισφέρει και σε κάποιες συνθέσεις και αυτός). Ίσως να ευθύνονται και οι χρωματισμοί του εξώφυλλου αλλά και το τι απεικονίζει (Kristian Wåhlin). Είναι και η συνεχόμενη ομοιομορφία του ήχου και της διάθεσης που δεν σου επιτρέπει να βγεις από την Άβυσσο. Μοναδική αλλαγή τα φωνητικά που όταν τα αναλαμβάνει ο Svensson, ακούγονται πιο μπάσα, πιο βαριά. Μουσικά πατούν πάντοτε στην απόγνωση και την οργή, έστω και με μελωδικές οάσεις καλά κρυμμένες ώστε να τις απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο όταν τις ανακαλύπτεις. Οι κιθαριστικές εναλλαγές είναι αμέτρητες με φονική ισχύ και αποφεύγουν τα σολαρίσματα. Πάντοτε με συνοδεία ενός εκρηκτικού συνδυασμού με τα υπόλοιπα όργανα. Φθάνοντας στο ''Torment of Life '' στο οποίο για κάποιο λόγο δεν υπάρχουν στίχοι στο βιβλιαράκι αλλά δεν είναι και ορχηστικό. Εδώ ακούω τις φωνές και των δυο τραγουδιστών να διαπληκτίζονται, κάτι αντίστοιχο με τις μάχες που παίρνουν μέρος οι δυο κιθαρίστες. Μόνο το τελευταίο τραγούδι είναι όντως ορχηστρικό, το πιο μελωδικό του δίσκου και με το τσέλο να έχει πιο έντονο ρόλο, ακόμα και να φιμώνει τις κιθάρες για λιγοστό χρόνο. Βάλτε το ''Lost in the Beauty You Slay '' να παίζει και δείτε πως οι μελωδικές, πολύπλοκες και μυστηριώδεις  συγχορδίες μπορούν να φωτίσουν ένα μουντό χωρο (ή διάθεση).