Sore Plexus - HaPTePHObiC

Καμιά μουσική γωνιά ή κορυφή δεν έχει μείνει απάτητη. Σχεδόν τα πάντα έχουν παιχτεί. Όλα θυμίζουν άλλα. Τα παραπάνω είναι καλές δικαιολογίες για να σταματήσεις να ψάχνεις και να ψάχνεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά να γνωρίσεις τους Sore Plexus. Μια Γερμανική μπάντα  των 90ς που δίνει στο progressive metal την πραγματική του έννοια, την αληθινή του υπόσταση. Ένα demo που σοκάρει, ένα ep που μαγεύει, ένας δίσκος που στοιχειώνει. Τίποτα καλύτερο από το να έκλεινες την πρώτη μουσική χιλιετία με το ‘’ HaPTePHObiC’’. Μόνο το όνομα σε βάζει σε σκέψεις, σε προετοιμάζει για κάτι το διαφορετικό. Μιλάμε για ένα δίσκο που ήταν έτοιμος από το 1998 και τελικά κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα αφού απέτυχαν να κλείσουν ένα συμβόλαιο. Αυτή είναι η μουσική βιομηχανία κύριοι. Το παράτολμο το φοβούνται όλοι και ας είναι και εξωπραγματικά εξαίσιο. Μην παραλείψετε να ακούσετε κάθε τραγούδι που έχουν ηχογραφήσει αλλά ας χαθούμε στον κόσμο του ‘’ HaPTePHObiC’’……

...που τα πάντα είναι στον μέγιστο, στον υπερθετικό βαθμό. Θες τεχνική, μελωδίες, συναίσθημα, ικανότητες, συνθέσεις, απόλαυση.  ΌΛΑ. Κάθε ήχος προέρχεται από διαφορετικό όργανο και ξεχωρίζει εντελώς από τα άλλα, μα είναι απόλυτα συμβατό και ταιριαστό. Αλλαγή στην αλλαγή, σου βιάζουν το μυαλό με τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά στοιχεία που ενσωματώνουν στη μουσική τους. Ακούγονται σαν παραισθησιογόνο τριπάκι  που σε υπνωτίζει και σε μαγεύει. Πάντοτε με μεγάλες δόσεις σκληρότητας που αγγίζει ακόμα και το thrash. Με ψυχολογικά ανεβοκατεβάσματα παράνοιας. Δεν τους έχεις σε κανένα σημείο, οι αλλαγές στους τόνους και τους ρυθμούς είναι απρόσμενες. Οργανωμένο Χάος. Εγκεφαλικά κύτταρα που κάνουν moshing. Δεν μπορώ να σκεφτώ παρόμοιες μπάντες παρά 2-3 και πάλι σε όχι τόσο μεγάλο βαθμό. Λίγο Psychotic Waltz, λίγο Mayfair, λίγο Deathrow του τελευταίου τους δίσκου, Watchtower. Κάπως έτσι. Επίκληση σε ότι περίεργο αλλά συνάμα θαυμάσιο έχετε ακούσει στην ζωή σας στον σκληρό ήχο.

Και δεν φτάνει που η μουσική τους προκαλεί από μόνης της ηχητικό οργασμό, προσπαθούν να το τερματίσουν. Είτε παίζοντας όσο πιο αλλόκοτα μπορούν, είτε χρησιμοποιώντας και άλλα όργανα όπως βιολί (‘’ FlYgeR mY CHUNg’’, ‘’ HaPTePHObiC’’) , τρομπέτα (‘’DiE NasTY QUI-LiNg’’), κόρνα ή σιτάρ (‘’ P.dOmAiN’’). Το ηχητικό όνειρο του ‘’ HaPTePHObiC’’ είναι μαζική δουλειά εκτός των ιντερλούδιων του δίσκου που απέδρασαν από το νου του Nowak (κιθάρα). Η ψυχοπαθής, ανισσόροπη φωνή του  Cassy  σε σέρνει με το ζόρι μέσα στον κόσμο τους και με τους επιτυχείς του στίχους (κάποιοι είναι του Nowak) σε σιγοκαίει με τις φλόγες της τρέλας.  Η συνθετική τους κυριαρχία είναι ολοκληρωτική. Δεν έρχεται από έναν ή από μια πλευρά.  Είναι η ίδια η σύνθεση. Ακούς το ‘’ FlYgeR mY CHUNg’’ και ο μουσικός κόσμος σου δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Κάθε όργανο θα σου δημιουργήσει τις δικές του ουλές. Κάθε στίχος θα σε πονέσει. Θα τραγουδάς με σπασμωδικές κινήσεις  Crawled not so long ago when I was a pawn, Never thought I ever would be king, Now that I got all will you see me fall ?, Built me up to see me fall again και θα νιώθεις ευτυχισμένος. Και ο ηχητικός συρφετός που ακολουθεί θα σε κάνει να νιώθεις ένα υψηλότερης νοημοσύνης όν.

Δεν ξέρω πόσοι ακόμα ασχολούνται με το να διαβάζουν στίχους σε ένα δίσκο. Μάλλον πολλοί λίγοι. Αλλά αν είσαι από αυτούς, εδώ θα βρεις μια όαση στην καλλιτεχνική έρημο. Διάβασε τους στίχους του  ‘’ALOi’’ και μάθε τους από έξω τραγουδώντας για εκατοστή φορά την μελωδικότατη επωδό του τραγουδιού. Και μέσα σε αντιεμπορική μουσική. Σε ήχους που δεν σε αφήνουν εύκολα να τους γνωρίσεις. Πρέπει να την κερδίσεις αυτή την εμπιστοσύνη. Και αν το πράξεις, θα γνωρίσεις ένα φίλο που θα τον έχεις μέχρι το ΤΕΛΟΣ.  Ένα ηχητικό πλέγμα που πονάει, που έχει στραβώσει με πολλά και αυτό που κάνει είναι να τα εξωτερικεύει μέσα από νότες. Δεν αντιγράφουν , δεν μιμούνται, δεν αναπαράγουν. Δημιουργούν με όλες τις Μούσες στο πλευρό τους. Εμ, είναι και δεινοί μουσικοί και το αποτέλεσμα όχι απλά αγγίζει το τέλειο, όχι μόνο το αγκαλιάζει αλλά είναι το ΤΕΛΕΙΟ.