Visionary - Strange but Familiar Shores...

Οι Visionary έχουν δυο δίσκους, μα τι  δίσκους. Σφραγίδα  σίγουρης λατρείας για τους progressivάδες. Ήδη έχουν γραφτεί μερικά πράγματα για το ντεμπούτο (http://metalzone.gr/monuments/visionary-visionary) που κυκλοφόρησε το 1996 μέσω της Nightmare Records του Lance King (τραγουδιστής των Defyance,Balance Of Power,Pyramaze κτλ). Σαφώς και πάτωσε εμπορικά το ντεμπούτο, σαφώς και την ίδια μοίρα θα είχε και το επόμενο τους υλικό που κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια αργότερα. Το ‘’Strange But Familiar Shores..’’ βγήκε από την  ίδια  εταιρία το 2002 με τα φωνητικά να αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου ο Tony Horstmannshoff ενώ επίσης υπήρξε αλλαγή και στο ρυθμικό ντουέτο. Ένας δίσκος από μια παρέα που αγάπησε το μελωδικό λυρικό prog προς τέρψη των ομοίων τους. Παραγωγή από την ίδια την μπάντα και εξώφυλλο από τον Tony Horstmannshoff (φωνή).

Στο δεύτερο δίσκο τους, oι Visionary απομακρύνονται από τις αρχικές τους επιρροές (Queensryche- εντάξει δεν ισχύει για το ‘’Media’’) και γενικότερα ακούγονται πιο ανεξάρτητοι και πιο προοδευτικοί. Πιθανότατα μου αρέσει και σαν δίσκος περισσότερο. Όμορφοι στίχοι ντύνουν το μουσικό σώμα και αυτό λικνίζεται όσο πιο όμορφα και αισθησιακά μπορεί.  Η μπάντα αποτελούντο από παικταράδες, όχι τίποτα ταμαχιάρηδες που θέλουν να ικανοποιήσουν το μουσικό τους εγωισμό. Λυρικοί, πέντε δάκτυλα (και με τη βοήθεια ενός πληκτρά ονόματι Merrit Millsap)που κλείνουν ταυτόχρονα και δημιουργούν μια ηχητική γροθιά στην κοινοτυπία. Διπλές κιθάρες που σφαδάζουν και σφάζουν με το βαμβάκι παρέχοντας ηχητική τροφή στα πεινασμένα αυτιά μας. Ου δυο νέοι κύριοι που προστέθηκαν στην μπάντα φυλακίζουν τις μελωδίες που δημιουργούν τα riffs και τους αφήνουν την απόλυτη ελευθερία μέσα όμως σε μια πειθαρχημένη ηχητική κοινότητα. Οι χορδές , φωνητικές και μεταλλικές, χορεύουν πάνω στους ρυθμούς τυμπάνων και κρουστών. Στριφογυρίσματα και αλλαγές υπάρχουν αλλά πάντοτε σε βατά επίπεδα. Στο ’Strange But Familiar Shores..’’ πρωταρχικός στόχος είναι οι μελωδίες, το συναίσθημα, το αφούγκρασμα των αισθητήριων οργάνων πάνω σε εγερτήριους ήχους.

Αν εξαιρέσουμε το ‘’Media’’ (που είναι και τραγουδάρα) που πατούν στις πατημασιές των ειδώλων τους, τα υπόλοιπα τραγούδια αναπνέουν μοναδικότητα (όσο γίνεται αυτό την εποχή των 00ς)κ αι έχουν τον δικό τους δυνατό και δυναμικό χαρακτήρα. Ξεχωριστός ήχος στο ‘’ God Sleeps’’ με το μεδούλι της νέας χιλιετίας μέσα του ή το ‘’ A Part of Me’’ που σε παίζει σαν μαριονέτα τσιγκλώντας κάθε αισθητήριο νευρώνα  και συρρέοντας  ηχητικές πληροφορίες  στο δεξιό μέρος του εγκεφάλου  που λειτουργεί το συναίσθημα της συγκίνησης.  Σε πιο jazzy/ελεύθερες/Angra καταστάσεις το ‘’Seasons’’ και με νοσταλγικό/στενάχωρο στίχο (στη συγκεκριμένη σύνθεση τραγουδιέται και ο τίτλος του δίσκου). Το πιο σκληρό μπάσιμο το έχει το ‘’ Words of the Frenghman’’ το οποίο συνοδεύεται από βιολιά (από synths)  και καταλήγει πολύ πιο υποτονικό και ερωτικό για να επιστέψει στην αρχική επιθετική του μορφή. Τρομερές αλλαγές, ακόμα πιο ενδιαφέρον το σόλο του. Τα φωνητικά φέρνουν Tate και ότι συνεπάγεται αυτό αλλά νομίζω ότι η εξέγερση-ανταρσία των Visionary ήταν καθηλωτική και κέρδισαν την καλλιτεχνική τους ελευθερία. Όλο το ’Strange But Familiar Shores.. είναι μαλακότερο και μελωδικότερο από το ντεμπούτο και γενικότερα από πολλά  prog metal δημιουργήματα άλλων. Μην περιμένετε καμιά μεταλλική εξόντωση, κανένα τεχνικοπροοδευτικό οργασμό. Εδώ έχουμε ένα λυρικό ποίημα που είναι διανθισμένο με μουσικές νότες και το απολαμβάνουμε συνάμα. Μια ακρόαση την ημέρα (έστω στο ‘’ Deserae’’), τον γιατρό τον κάνει πέρα.