Monuments
Hair/Glam Metal στα 80ς δεν είχε μόνο η Αμερική. Για του λόγου το αληθές, υπάρχουν οπτικοακουστικά επιχειρήματα όπως αυτό των Ουαλών Tigertailz. Οι τύποι βάφονταν και χτενίζονταν σαν γυναίκες (την έπεφτες στον μπασίστα άνετα αν ήταν σκοτεινά-σοβαρά τώρα, ο τύπος πέθανε από καρκίνο, ενώ ένα μήνα νωρίτερα παντρεύτηκε την αγαπημένη του R.I.P. 2007). Τα ‘’παλικάρια’’ σχημάτισαν τη μπάντα το 1983 και κατάφεραν να αποσπάσουν συμβόλαιο με την Music for Nations (για την Ευρώπη, για Αμερική με την Combat/Relativity).
Ένεκα των ζωντανών εμφανίσεων, που θα λάβουν χώρα σε λίγες μέρες με το αγαπητό συγκρότημα των Grave Digger έχω γράψει αρκετά λόγια για τους Γερμανούς heavy metallers. Οπότε αποτελεί μια πρόκληση να βρω τα κατάλληλα λόγια για τον δίσκο ο οποίος κυκλοφόρησε 22 του Οκτώβρη του 2001 και φέρει το όνομα ‘’The Grave Digger’’.
Η Γερμανία ήταν η κυριότερη αντιπρόσωπος στοΕυρωπαικό progressive metal στις αρχές των 90ς. Τα παραδείγματα πολλά και αν ψάξεις βαθύτερα, άπειρα. Και κάπως έτσι φέρνουμε στη μονολογική συζήτηση μας, τους Jester’s March. Ξεκίνησαν το 1989 από το Dortmund και η αλήθεια είναι ότι είχαν μια πιο thrashy/speedαριστή υφή. Αρκεί να ακούσεις το ντέμο τους ‘’Audience To The King’’ του 1989 και να διακρίνεις αυτές τις επιρροές. Κατά τα άλλα ήδη πολύ τεχνικοί, διαφορετικοί, προοδευτικοί (για την εποχή) με την πραγματική έννοια.
Το πόσες μπάντες εμφανίστηκαν στο δεύτερο μισό των 80ς ( άντε και αρχές 90ς) στην Αμερική και έπαιζαν από hard rock μέχρι thrash metal, πάντοτε με κοινό γνώμονα τον Χριστιανικό στίχο, είναι θέμα συζήτησης αλλά και ακροάσεων μιας και βγήκαν και πολύ ωραία πράγματα. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Rage Of Angels. Πιθανότατα να το ψυλλιαζόσουν από το όνομα της μπάντας ή από το εξώφυλλο που υποδηλώνει τη μάχη του Καλού με του Κακού πάνω στη Γη.
Concept δίσκοι και metal. Μια ευχάριστη αλλά και περίεργη συνύπαρξη. Έχουν βγει τόσα πολλά. Κάποια είναι θρυλικά. Dream Theater και το ‘’Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory’’.W.A.S.P. και το Crimson Idol. Pain Of Salvation και το ‘’Be’’. Από τα πιο αγαπημένα, το ‘’Operation Mindcrime’’ των Queensryche. Και πάμε σε ένα ακόμα πολύ αγαπημένο, το ‘’A Pleasant Shade Of Gray’’ των progressive metal γιγάντων Fates Warning.
Μετά το υπέροχο ‘’Wolfheart’’, η παρέα των Fernando Ribeiro, Miguel Gaspar, Pedro Paixao, τον Ares, αλλά και τον ουσιαστικά πιο νέο Ricardo Amorim, που εδώ είναι πια βασικό μέλος, μπήκε στο στούντιο και έτσι οι Πορτογάλοι Moonspell, στις 29 του Ιούλη του 1996 κυκλοφόρησαν τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο, μέσω της Century Media Records, με τίτλο ‘’Irreligious’’. Είχε προηγηθεί μια ζωντανή κινηματογράφηση σε βιντεοκασέτα με τους My Dying Bride, με τίτλο Live in Kracow '96.
Αν κάνω ποτέ παιδί και με ρωτήσει κάποτε "Μπαμπά τι μουσική έπαιζαν στα 90's" τότε ένα από τα πρώτα άλμπουμ που θα του δείξω θα είναι το "Soul Searching Sun" των Life of Agony. Όσο λαμπερή και χρωματιστή ήταν η δεκαετία του '80 μουσικά, άλλο τόσο σκυθρωπή και γκρίζα ήταν η δεκαετία που τη διαδέχθηκε. Σαν τον κλασσικό χειμώνα στη Λάρισα πίσω στα 90's, ένα πράμα.
Όλοι οι δρόμοι σήμερα οδηγούν σε Γαλλικό Heavy Metal των 80ς. Δεν ξέρω το λόγο, απλά συνέβη. Ξέθαμα μιας μπάντας με περίεργο όνομα, τους Satan Jokers. Γενικότερα πολλές μπάντες της Γαλλίας τα πήγαν πολύ καλά στη χώρα τους μιας και χρησιμοποιούσαν τη μητρική τους γλώσσα αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν διεθνή καριέρα. Και όταν λέμε καμία, ΚΑΜΙΑ. Κάποιες ακούστηκαν εξωτερικό, κάποιες λατρεύονται ακόμα και σήμερα από λιγοστό κόσμο, αλλά καμιά δεν έκανε κάποια τρελή εμπορική επιτυχία, παγκόσμιες περιοδείες και ανάλογα ευτυχήματα. Πάντως οι περισσότερες ήταν μπαντάρες.
Οι Lost Horizon, από την Σουηδία, είναι μια παλιά ιστορία, με λίγα αλλά σημαντικά κεφάλαια ενός ακόμα δοκιμαζόμενου έπους. Έπους που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα να συνεχιστεί μέχρι του επικού τέλους.
1990 με 1995 αλλά και το 1998 ως Highlander. Και από το 2000 ως Lost Horizon που μέχρι το 2003 είχε δυο έπη. Δυο κεφάλαια επικής λυρικής μαγκιάς με το ‘’Awaking The World’’ να βγαίνει το 2001. Και το ‘’A Flame To The Ground Beneath’’ το 2003.
Για εμάς τους κοινούς θνητούς τα μουσικά οράματα (visions) των φυγάδων (fugitives) της πραγματικότητας Mekong Delta ήταν πάντα θολά. Χύνονταν πάντα στο δέλτα της δικιάς τους αντίληψης. Αντίληψη για την αλήθεια εκεί έξω, για την ανεπιεική πραγματικότητα που μας "αγκαλιάζει" ασφυκτικά.