Ο MATT, Η MELISSA, Ο ROB, Ο KARL ΚΑΙ Ο ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΣ

6:30 το πρωί, Σάββατο, ξύπνημα χωρίς περαιτέρω διάθεση ύπνου. 1η κίνηση, το play στο cd player να συνεχιστεί το δισκάκι που έπαιζε χθες το βράδυ. 2η αυτό το ρημάδι το κινητό. Να δούμε τι χάσαμε τις 5 ώρες ύπνου, ώστε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με όλες τις πληροφορίες. Λες και δε γίνεται διαφορετικά...
Κλασσικό πέρασμα από τον τοίχο του fb. Βινύλια, cd, συγκροτήματα, νέα εταιριών, αθλητικά, videos youtube και ουπς... Μια φώτο... Ένας τύπος με καρφιά, δερμάτινα, μακρί μαλλί, brutal διάθεση και μια κιθάρα στα χέρια, να χώνει σε ένα live. Ακριβώς δίπλα μια άλλη φώτο, έτσι όπως ακριβώς χρησιμοποιούνται οι φωτογραφίες σε διαδικασία σύγκρισης. Κολλητά η μια στην άλλη, χωρίς περιθώρια, έτσι ώστε το μάτι να πιάνει κατευθείαν όλη την εικόνα. Σε αυτή τη φώτο μια φιγούρα, ξυπόλητη,  μόνη στο σπίτι, με το κινητό της, προφανώς μπροστά σε ένα καθρέφτη, μαύρα ρούχα, φυσικά διαφορετικά από του προηγούμενου τύπου, φτιαγμένο μαλάκι, ύφος όλο νάζι. Μαγκωμένο νάζι... Και μειδίαμα... Και δύο ηλεκτρικές κιθάρες, να φαίνονται στο βάθος,
Λίγο το σχόλιο που τη συνόδευε, λίγο η κοινή λογική, πολύ τα σχόλια που έκραζαν απο κάτω, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς.  Τα δύο πρόσωπα στις φωτογραφίες ήταν ένα. Ήταν το πριν και το μετά. Ήταν ο Matthew Moore, κιθαρίστας  επί εννιαετίας των Αμερικάνων black metallers Absu (γνωστός ως Vis Crom) και η Melissa Moore, η μετάλλαξη του Matt.
Τι πιο εύκολο θύμα για κράξιμο ε; Την έβαζε την πρίζα, τη γέμιζε τη χαράδρα, το έφτιαχνε το στιφάδο, μέχρι και ότι κρίμα γιατί ήταν καλό το album που έβγαλαν οι Absu μαζί της διάβασα. Λες και τώρα θα σταματήσει να είναι καλό. Λες και δεν ήταν τα ίδια χέρια που έπαιξαν τις διαολεμένες κιθάρες του Abzu. Λες και δεν είναι η ίδια ψυχή που μετέφρασε συναισθήματα σε μουσική.
Μια επίσκεψη στη σελίδα της Melissa στο facebook θα ολοκλήρωνε την εικόνα. Πρόσφατα άλλαξε η φώτο προφίλ. Και από το εξώφυλλό του Melissa των Mercyful Fate έγινε η επίμαχη φωτογραφία που συζητάμε. Η απόφαση πάρθηκε σαν αντίδραση-αντίσταση στις εξαγγελίες του Trump σε σχέση με τους transgender της Αμερικής. Μόνο metal υπάρχει στον τοίχο της Melissa  καθώς και οι δύο ανακοινώσεις. Το συγκρότημα, οι Absu, προφανώς και την πέταξαν εκτός. Όπως λέει και η ίδια δε μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα αυτή τη μετάλ-αξη. Μια βόλτα σε δηλώσεις του Proscriptor, mainman των Absu, σε κάνει να καταλάβεις το παράπονο που βγάζουν τα λόγια της. Σε δύο επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου, απλά δεν απαντά. Μιλάει περι ανέμων και υδάτων ώστε να μη σχολιάσει καν το θέμα. Έχει καταλάβει προφανώς και αυτός ότι οι fans με τίποτα δε θα δέχονταν μια τέτοια ξεφτίλα στις τάξεις τους.
Πρώτος στο μυαλό μου ήρθε ο Halford. Πως, και μάλιστα σε ακόμα πιο κλειστόμυαλες εποχές, έγιναν άμεσα αποδεκτές οι ερωτικές του προτιμήσεις. Η απάντηση ήταν εύκολο να δοθεί. Μιλάμε για τον Metal God, τραγουδιστή των τεράστιων Judas Priest. Διαπομπεύοντας τον, ξεφτύλιζες όλη τη σκηνή. Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Έπρεπε να τον προστατεύσεις, για να προστατέψεις πρώτα τη δική σου αγάπη. Ενώ με το Matt; Ποιός τον ξέρει τον Matt. Είναι απλά μια ευκαιρία να τονώσεις λίγο τον αντρισμό σου. Άσχετα αν στο τέλος της μέρας θα εξακολουθήσεις να είσαι το ίδιο άντρας με το ξεκίνημα αυτής.
Επόμενη σκέψη ήταν πως θα συμπεριφερόταν το metal κοινό σε περιπτώσεις άλλων γνωστών metal μουσικών. Αμέσως, η σκέψη μου καρφώθηκε στον Karl Logan, κιθαρίστα επί 22ετιάς των τεράστιων (τουλάχιστον για μένα προσωπικά) Manowar. Είναι έκδηλη η προσπάθεια να προστατευτεί μια περίπτωση που ουδεμία σχέση έχει με τις προαναφερθείσες καθώς, δε μιλάμε για προσωπικά γούστα και μεταλλάξεις, αλλά για το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να συναντήσει η ανθρωπότητα και δεν είναι άλλο από το βιασμό της παιδικής ψυχής. Ακόμα και αν αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Σχόλια του τύπου «Ποτέ δε μου άρεσε», «Άντε μήπως έρθει ο Ross The Boss», «Τι θα γίνει τώρα με τις συναυλίες», μόνο προστασία μπορούν να παρέχουν. Προφανώς ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, το ιδανικό είναι να περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί καθώς πάντα, την κατηγορία από την ενοχή, χωρίζει ένας τεράστιος δρόμος. Δεν προσπαθώ να δικάσω, απλά προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους που οδηγούν τον μέσο μεταλλά να επιλέγει επιθετική ή αμυντική στάση σε διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνει εντός της σκηνής.
Επειδή λογικά ήδη κούρασα, λέω όλα αυτά για να καταλήξω εδώ.  Το metal γεννήθηκε σαν η μουσική της αντίστασης στο κατεστημένο, η μουσική που δεν είχε «πρέπει», που δε δεχόταν το «όπως τα μάθαμε», που αποτελούσε γροθιά στα μούτρα του «φαίνεσθαι»,  που προστάτευε τους διαφορετικούς, που έπαιρνε στην μεγάλη της αγκαλιά τους ιδιαίτερους, που για να είσαι μέρος της αρκούσε απλά να τη νιώθεις, όποιος και αν ήσουν, όπως και αν ήσουν. Σε έναν ιδανικό metal κόσμο, η Melissa θα περιόδευε με τους Absu, θα έβγαζε δίσκους με τους Absu και εσύ θα ήσουν εκεί να χειροκροτήσεις τη μεταλλική της ψυχή και τη δυναμή της να εισπράξει το ανάθεμα της διαφορετικότητας. Στον κόσμο που ζούμε όμως, θα γελάσουμε μαζί της επειδή μας παίρνει και θα αλλάξουμε δέρμα σαν χαμαιλέοντες, εκεί που μας βολεύει ή που δε μας βολεύει, ώστε να ταιριάξουμε στο περιβάλλον και να μη γίνουμε εμείς το εύκολο γεύμα. Μεταλλάς είσαι, μη φοβάσαι ούτε να φαγωθείς, ούτε να τσαλακωθείς. Το αντίθετο μάλιστα, προσπάθησε το.