ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ... ΑΕΡΑΣ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟΣ

Μπορεί η ΑΕΠΙ να τελείωσε, αφού για χρόνια τα έπαιρνε από τους πάντες και απέδιδε ψίχουλα σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες, για τα μάτια του κόσμου, αλλά το παραμύθι με τα πνευματικά δικαιώματα παραμένει.
Μάλιστα είχαμε και την πρόσφατη πρώτη ενέργεια της Ο.Π.Ι να απαιτήσει από τους παρόχους internet να αποκλείσουν συγκεκριμένες σελίδες που διακινούν ηλεκτρονικά αρχεία.

Τα λεφτά είναι πολλά και η κοινωνία έχει συνηθίσει το νταβατζιλίκι οπότε δε πρόκειται να ξεμπλέξουμε εύκολα από νομιμοποιημένους πατρώνους που με τον μανδύα του προστάτη της πνευματικής ιδιοκτησίας των άλλων, απαιτεί δασμούς, σε χαρακτηρίζει κλέφτη, κλεπταποδόχο κτλ.

Εδώ και καιρό έχει θεσπιστεί φόρος 2% σε Η/Υ, λάπτοπ, τάμπλετ, κινητά, και ότι συσκευή έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Σύμφωνα με αρχικές εκτιμήσεις το ποσό που έχει επιβαρύνει την αγορά των συγκεκριμένων συσκευών είναι περίπου 65 εκατομμύρια ευρώ, 24 φορές περισσότερο από τον ίδιο φόρο που έχει θεσπιστεί στην Ισπανία!

Τι νόημα λοιπόν έχει ο φόρος όταν δεν έχεις ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο?

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν κυρίως στο ξεκίνημα τους, απίστευτη εκμετάλλευση από τις εταιρίες παραγωγής. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια τα συμφωνητικά των γνωστών δισκογραφικών εταιριών του εξωτερικού, ουσιαστικά «δανείζουν» το κόστος παραγωγής και εκτύπωσης αντιτύπων στους καλλιτέχνες οι οποίοι πρέπει να το αποπληρώσουν είτε πουλώντας οι ίδιοι τα δισκάκια τους ή το merchandise, ακόμα και να μη έχουν αξιώσεις από τις ζωντανές εμφανίσεις τους μέχρι να ξεπληρώσουν αυτό το κόστος!!!

Προφανώς οι δισκογραφικές εταιρίες λόγω της πτώσεις των πωλήσεων στα cd έχουν βάλει χέρι σε κάτι πιο σίγουρο που έχει να κάνει με τις ζωντανές εμφανίσεις των συγκροτημάτων που οι ίδιες μέσω δικών τους εταιριών εξασφαλίζουν για ανερχόμενες μπάντες του καταλόγου τους.

Εκεί που είναι οι οργανισμοί πνευματικής ιδιοκτησίας?
Γιατί τα κράτη δεν θεσπίζουν ένα πιο δίκαιο πλαίσιο για τους καλλιτέχνες που έχει να κάνει με πραγματική συναλλαγή – συνεργασία και όχι με το αόριστο πνευματικό δικαίωμα?
Όταν οι Οργανισμοί πνευματικής ιδιοκτησίας εισπράττουν σωρηδόν χρήματα ακόμα και από περίπτερα που έχουν ένα ραδιόφωνο, πως διανέμουν αυτά τα χρήματα στους καλλιτέχνες και σε ποιους?

 Ακόμα και τα ραδιόφωνα, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχουν μπει σε αυτό το παιχνίδι, γι’ αυτό τον λόγο οι λίστες τους περιορίζονται στα 200-300 τραγούδια τον μήνα, γι’ αυτό οι λίστες δημιουργούνται σε ξένα κράτη και μάλλον από μία κεντρική εταιρία που διανέμει τις λίστες σε όλη την Ευρώπη, και ενδεχομένως πίσω από αυτή να κρύβεται κάποιος ή κάποιοι οργανισμοί πνευματικής ιδιοκτησίας.

Μάλιστα είχα διαβάσει ότι έχουν ένα λογισμικό που ανιχνεύει και καταγράφει τα τραγούδια που παίζονται στα ραδιόφωνα, κάτι σαν το shazam, υποθέτω, και με αυτό τον τρόπο μοιράζονται πιο δίκαια, τα ποσά σε εκείνους που τους αναλογούν!!!!

Δηλαδή στους 200-300 ίδιους που μπορεί να παίζουν σε 100 ραδιόφωνα στην Ευρώπη.

Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η μπίσνα δεν έχει καμία πρόθεση να προστατέψει την δημιουργία του καλλιτέχνη, ούτε καν τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Ο μόνος σκοπός είναι η συγκέντρωση τεράστιων ποσών στο όνομα μίας «σταυροφορίας» που είναι άγνωστο που καταλήγουν.

Για τον λόγο αυτό έχουν ξεφυτρώσει και άλλοι τέτοιοι οργανισμοί που αφορούν ειδικά τους στιχουργούς, τους μουσικούς, τους κομπάρσους, τους συνθέτες κτλ…
και φυσικά ένας κοινός θνητός αναρωτιέται…
γιατί να υπάρχουν διαφορετικοί οργανισμοί για το ίδιο θέμα… τα πνευματικά δικαιώματα και όχι ένας?
Ενδεχομένως να μη μπορούν να τα βρουν στη μοιρασιά…

Η πίττα είναι μεγάλη, και έχει πολλά κομμάτια για πολλούς, πόσο μάλλον όταν οι απαιτήσεις τους στηρίζονται από νόμους και από όργανα του κράτους!!!

Γιατί δεν υπάρχει ένας και μοναδικός οργανισμός πνευματικής ιδιοκτησίας παγκοσμίως, ένας και μοναδικός δασμός στις συνδέσεις (σταθερής και κινητής τηλεφωνίας), ας πούμε 1 ευρώ μηνιαίως που θα καλύπτουν αυτό το ευαίσθητο θέμα.

Μιλάμε για δις ευρώ κάθε μήνα!!!! και θα είμαστε όλοι ικανοποιημένοι και κύριοι απέναντι στην τέχνη και την συνείδηση μας.

Προφανώς τα χρήματα που εισπράττονται μέχρι σήμερα είναι περισσότερα από «ελεγχόμενα» έσοδα στην περίπτωση ενός ξεκάθαρου δασμού και το κυριότερο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό των συγκεντρωμένων χρημάτων.

Με απλά λόγια μιλάμε για μία νομοποιημένη μαφία που έχει το δικαίωμα να κυνηγάει τους πάντες να εισπράττει, αεριτζίδικα, τεράστια χρηματικά ποσά, να έχει πρόσβαση σε εφορίες, ρουφιάνους σε συναυλίες, εισπράκτορες που απειλούν πως αν δεν πάρουν χρήματα από καφενεία, ταβέρνες, καταστήματα ρουχισμού, ψιλικατζίδικα, και ότι μπορείτε να φανταστείτε, θα τους αφαιρεθεί η άδεια, και από την άλλη κανένας δεν ελέγχει αυτές τις εταιρίες, αφού με το χρήμα που εισπράττουν έχουν το περιθώριο να ταίζουν πολλά αχόρταγα στόματα κρατικών αξιωματούχων, που θα βάλουν πλάτη προκειμένου να εξασφαλίσουν το εξαγιασμένο σκοπό των αεριτζίδων.

Ας έρθουμε τώρα στις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η ιστορία χρησιμοποιώντας για παράδειγμα την μουσική και πιο συγκεκριμένα την μουσική του σκληρού ήχου.

Έχουμε ήδη χιλιάδες δεδομένα από παραδείγματα, συγκροτημάτων που για χρόνια ήταν στην αφάνεια ή γνωστά σε πολύ περιορισμένη κλίμακα…
Στην δεκαετία του 80 και του 90  δεν υπήρχε διαδίκτυο, οπότε η κατάσταση ήταν πιο ήπια.
Στην δεκαετία του 80 γίνονταν καμπάνιες για την πειρατεία με την χρήση κασέτας!!!!
Υπήρχαν δεκάδες εταιρίες παραγωγής άγραφων κασετών, οι οποίες δεν αντιμετώπιζαν κανένα πρόβλημα σχετικά με την πειρατεία, αντίθετα το πρόβλημα είχαν να το αντιμετωπίσουν οι φιλόμουσοι που ηχογραφούσαν σε κασέτες είτε ολόκληρα δισκάκια που δανείστηκαν από κάποιον φίλο τους, ή επιλογές από διάφορα δισκάκια που μπορεί να ηχογραφούσαν για να τις ανταλλάξουν ή να τις χαρίσουν σε άλλους.

Η απορία βέβαια που προκύπτει είναι…
μία άγραφη κασέτα τι νόημα θα είχε εφόσον δεν έχεις το δικαίωμα να ηχογραφήσεις μουσική?
Τι να την κάνεις? Να ηχογραφείς τον εαυτό σου όταν μιλάει?

Σε αντιστοιχία με σήμερα η μάχη των παρόχων πρόσβασης στο διαδίκτυο γίνεται για τις υψηλές ταχύτητες… αυτό διαφημίζουν και είναι η αιχμή του δόρατος στο να προσεγγίσουν πελάτες.
50αρες, 100αρες κτλ…
Και τι να τις κάνει ο απλός χρήστης αυτές τις ταχύτητες όταν δεν θα έχει την δυνατότητα να κατεβάσει μουσική, ταινίες, να δει online ταινίες?
Τι να κάνει μία 50αρα για να διαβάζει σελίδες από τα διάφορα σάιτ των 20-30 kbs?

Πάμε στην δεκαετία του 90 που εκεί είχαμε σαν κοινοί θνητοί να αντιμετωπίσουμε άλλη μία ενοχή που είχε να κάνει με την πειρατεία και τα αντιγραφόμενα cd.
Εκεί είχαμε ένα άλλο παράλογο φαινόμενο, η sony για παράδειγμα η οποία είχε μπει στον χώρο της δισκογραφίας, ανάμεσα στα προιόντα που πουλούσε ήταν και αντιγραφόμενα cd!!!

Δε συζητάω για τις συσκευές που βγήκαν στην αγορά αρχικά για υπολογιστές και αργότερα σαν deck, τα λάπτοπ παρουσίαζαν σαν πλεονέκτημα ότι διαθέτουν συσκευή ανάγνωσης και αντιγραφής cd, και αυτό ήταν νόμιμο, αλλά παράνομο ήταν αν κάποιος που είχε αυτή την δυνατότητα που του έδινε η νέα του αγορά να αντιγράψει μουσική ή ταινία!!!

Και τι θα αντέγραφε ρε παιδιά στα cd?

Τα άπαντα του?

Η υποκρισία δεν έχει πάτο.

Κάνω μία παρένθεση για να αναφερθώ σε έναν ακόμη παραλογισμό που δεν έχει να κάνει με την μουσική.

Αυτοκινητοβιομηχανίες…
Διαφημίζουν 160 άλογα… τελική ταχύτητα 230 κτλ…
Δεν είναι παράνομο να βγάζουν οι βιομηχανίες τέτοιας δυναμικότητας και ταχυτήτων αυτοκίνητα, αλλά αν ξεπεράσεις το όριο των 120 ακόμα και στην εθνική ή την αττική οδό, τότε θα σου πάρουν και το σκάλπ!!!!

Και τι να τα κάνουμε ρε κολλητέ τα 160 άλογα?
να τα βοσκάμε?

Να διευκρινίσω κάτι σημαντικό, δεν είμαι της γνώμης ότι ο καθένας θα το πατάει όσο παίρνει και να αποτελεί δημόσιο κίνδυνο στους δρόμους… αλλά για να αποφευκτεί τέτοιο ενδεχόμενο να μην επιτρέπεται στις αυτοκινητοβιομηχανίες να κατασκευάζουν μηχανές με δυνατότητες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε δυστυχήματα, πόσο μάλλον να μη βασίζονται οι διαφημιστικές τους καμπάνιες σε χαρακτηριστικά που αφενός είναι άχρηστα, αφετέρου επικίνδυνα.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα εκτός από την μουσική και τελικά καταλήγουμε σε μία πάγια τακτική δημιουργίας ενοχών και τύψεων στον απλό κόσμο, σε αντίθεση βέβαια με τα στραβά μάτια αλλά και την νομιμοποίηση συμφερόντων που παρέχουν τα υλικά που ευθύνονται για πρόβλημα ή την εκάστοτε μάστιγα.

Επειδή δεν μπορούν οι «ευαίσθητοι» που έχουν την δυνατότητα, να βάλουν μία τάξη, φορτώνουν όλο το βάρος και την παρανομία στον απλό κόσμο.

Μετά το συμβάν με τον αποκλεισμό δεκάδων ιστοσελίδων, μάλλον πρέπει να λάβουμε το μήνυμα ότι εκτός από τις τύψεις και τις ενοχές θα μας απαγορευτεί και η δυνατότητα που μας παρέχεται, χωρίς όμως να βληθούν οι πάροχοι!!!

Η ιστορία της τελευταίες 20ετίας έχει δείξει ότι είμαστε ανεκτικοί στον παραλογισμό, και το χειρότερο… τον συνηθίζουμε και αφομοιωνόμαστε.

Σε ότι αφορά την τέχνη, και πάλι αναφερόμενος στην μουσική…
η δυνατότητα που έδωσε το διαδίκτυο είτε με το downloading είτε με το youtube, απέδειξε ότι ήταν ευεργετική για την τέχνη και τους μουσικούς, όπως επίσης και για τον κόσμο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά την χρήση αυτής της δυνατότητας, είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε συγκροτήματα από όλα τα μέρη του πλανήτη, που δεν κατάφεραν για διάφορους λόγους να γίνουν γνωστά στην εποχή τους, επαναδραστηριοποιούνται μετά από δεκαετίες αποχής από την σκηνή.

Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος με την δυνατότητα του διαδικτύου ανακάλυψε και ανακαλύπτει μπάντες τις οποίες αγνοούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια ή δε θα μάθαινε ποτέ.

Τα γνωστά συγκροτήματα ο περισσότερος κόσμος θα τα μάθει θέλοντας και μη, και αυτά θα είναι που θα βγάλουν και θα βγάζουν ένα κάρο χρήματα όσο ζουν…
Οι υπόλοιποι χιλιάδες μουσικών που δεν είχαν αυτή την δυνατότητα τι θα έκαναν ή τι θα κάνουν εφόσον μείνουν στην αφάνεια? Θα πεθάνουν στην ψάθα?

Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι καλλιτέχνες δεν παίζουν με τους ίδιους όρους, δεν υπάρχει χώρος για όλους, δεν κρίνονται πάντα από τις καλλιτεχνικές τους αρετές, και από την άλλη οι δισκογραφικές εταιρίες το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η τέχνη, ο στόχος πάντα είναι τα υπερκέρδη, όπως και όσο μπορούν θα εκμεταλλευτούν το προιόν για να φέρει και την τελευταία δραχμή.

Δε μπορώ να δεχτώ, ως προστάτες, τους ευαίσθητους περί πνευματικών δικαιωμάτων, όταν επί της ουσίας ωφελούνται λίγοι και πιθανόν εκλεκτοί, και μένουν στην απέξω εκατοντάδες χιλιάδες του χώρου, για τους οποίους με τους χειρισμούς, οι οργανισμοί αυτοί, τους στερούν την ηθική ανταμοιβή, διατηρώντας τις δημιουργίες τους με ελεύθερη πρόσβαση, δίνοντας από την άλλη την ευκαιρία στο μουσικόφιλο κοινό να τους ακούσει.

Με την λογική του αποκλεισμού όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες δημιουργών, που δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες στην εποχή τους, δε έχουν δικαίωμα σε μία δεύτερη ευκαιρία, που πλέον για τους περισσότερους από αυτούς είναι περισσότερο ηθική παρά οικονομική.