Σαν σήμερα (01/08) κυκλοφόρησαν και αυτά...

Σαν σήμερα, την 1η Αυγούστου, κυκλοφόρησαν και τα εξής καλούδια στα διάφορα είδη metal που αγαπάμε: 

 

Οι Diablo Swing Orchestra, με το ’’TheButcher’s Ballroom’’ (2006). Σκάσανε από το πουθενά, και μας τα ’’σκάσανε’’. Τεχνική,πειραματισμός, φουτουριστική συγχώνευση του death metal με avant garde νοοτροπία, jazz ,ηλεκτρονικές λούπες, άπαντα {80}

Οι Batteroar, με το ομώνυμο ’’Battleroar’’ (2003). Απίστευτο ξεκίνημα για μια μπάντα που δοκίμασε να παίξει την μουσική που αγαπούσε σε μια ακραιοκρατούμενη μεταλλικά Ελλάδα. Με Ιταλό τραγουδιστή ώστε να ξεπεράσουν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που έβρισκε πάντα μπροστά τους, κοινώς η προφορά. Με το επικό συναίσθημα να ανατριχιάζει και τραγουδοποιία που θα ζήλευε παγκόσμιας δυναμικής μπάντα. Οι κιθάρες το μεγάλου ατού της μπάντας {80}

Οι Esoteric, με το ’’Metamorphogenesis’’ (1999). Οι Φινλανδοί είναι από τις παλιότερες και καλύτερες funeral doom μπάντες. Στο ’’metamorphogenesis’’ τεντώνουν το σχοινί μέχρι τα τελικά του όρια, αποκαλύπτοντας 3 συνολικά συνθέσεις με χρονική διάρκεια τα 3 τέταρτα. Πιο αργά από οτιδήποτε έχεις σχεδόν ακούσει  με ψυχαναγκαστικές μελωδίες (;;;;) και αβυσσαλέα φωνητικά. Μόνο για ψυχολογικά ’’περίεργους’’ {80}

Οι Machine Head, με το ’’The Burning Red’’ (1999). Δεν λέω, όταν βγήκε το ’’Burn My Eyes’’ μου είχε αρέσει αρκετά, ειδικά τραγούδια σαν το davidian. Το ’’The Burning Red’’ όμως δεν έχει κάτι που να μου αρέσει. Ψευτομοντέρνος ήχος και εμπνευστικό μπλοκάρισμα. Ούτε μια καλή στιγμή. Χαμένος χρόνος {20}

Οι Αυστριακοί Abigor, με το ’’Nachthymmen’’ (1995). Ο αγαπημένος μου των Abigor, μιας και είναι και ο πιο μελωδικός. Όχι ότι στα πιο άγρια τα πηγαίναν άσχημα, αλλά εδώ τους βγαίνει πολύ ενδιαφέρον.Και όταν λέμε μελωδία,δεν εννοούμε  από χαζοπλήκτρα αλλά από ριφολογίες {80}

Οι Incantation, με το ’’Upon The Throne Of Apocalyplse’’ (1995). To U.Τ.Τ.Ο.Α. δεν είναι καινούριος δίσκος αλλά το ’’Mortal Throne Of Nazarene’’ με διαφορετική παραγωγή και ανακατεμένη την σειρά με τα τραγούδια. Καμιά ιδιαίτερη διαφορά δηλαδή και ποτέ δεν ήθελα να πειράζεται ο ήχος από ένα δίσκο που αγάπησα με διαφορετικό ήχο, εξώφυλλο, λογότυπο κτλ. Το να αναφέρω ότι τα 2 πρώτα άλμπουμς των Incantation είναι κειμήλια για το death metal μάλλον είναι παραπανίσιο.

Οι Holy Moses, με το ’’No Matter What’s THe Cause’’ (1994). Αρκετά μακριά χρονικά από τις καλές εποχές των Holy Moses, εδώ έχουμε ένα μετριότατο δίσκο που αποφέυγει το καθαρό thrash και ο μοναδικός που δεν τραγουδά η Sabina αλλά άντρας της. Μετά επήλθε και η διάλυση {50} 

Οι Rage, με το ’’The Missing Link’’ (1993). Χρυσές εποχές για τους Rage, όταν ακόμα ήταν τρίο και βγάζανε την μια δισκάρα μετά την άλλη.Speedαριστό Power,στα όρια τους thrash και με πολλούς ύμνους που δεν χορταίνω να ακούω ακόμα και 20 χρόνια μετά {95}

Οι Sodom, με το ’’Tapping The Vein’’ (1992). Ο καλύτερος τους στα 90ς, thrash to the bone αφήνοντας χώρο μόνο για βιαίο moshing με την βρώμικη παραγωγή του και τον κοφτερό ήχο του. Κρίμα που το γυρίσανε σε αλλότριο ήχο στον επόμενο {85}

Οι W.A.S.P., με το ’’The Crimson Idol’’ (1992). Μιλάμε βγήκαν πολλές δισκάρες πρωταυγουστιάτικα. Ο πιο ώριμος δίσκος των WASP, με μια κόνσεπτ ιστορία να το συνοδεύει και η εκφραστικότητα του Blackie να πιάνει το ζενίθ της. Σχεδόν προσωπικό του κατόρθωμα, τα πάντα είναι τέλεια, μουσική, φωνή, στίχοι, παραγωγή, άπαντα {90}

Οι Grave, με το ’’In The Grave’’ (1991). Ένα από τα 10 καλύτερα Σουηδικά Death. Ξεχωριστός ήχος (για την εποχή του πάντοτε, τώρα τους έχουν αντιγράψει εκατοντάδες) , με πάθος και όρεξη για να διαπρέψουν και το καταφέρνουν. Με τρανταχτά παραδείγματα τα ’’deformed’’ και ’’extremely rotten flesh’’ δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι το 1991 βγήκαν Κολοσσοί του είδους {80}

Οι Coroner, με το ’’Punsishment For Decadence’’ (1988). Αν θέλεις να ακούσεις ότι καλύτερο σε τεχνικό thrash με μουσικούς οργασμούς και ιδέες πολύ μπροστά για την εποχή του, δεν έχεις παρά να ακούσεις Coroner (και ελάχιστες μπάντες ακόμα). Πανέξυπνα  γυρίσματα, ενδιαφέρουσες αλλαγές και ευχάριστες μουσικές στιγμές αναλλοίωτες στο χρόνο {85}

Οι Helloween, με το ’’Keeper Of The 7 Keys II (1988). Είναι αναμφισβήτητο ότι τα 2 Keepers είναι πιθανότατα τα καλύτερα δείγματα Ευρωπαικού Power Metal. Αν και κυκλοφόρησαν ξεχωριστά, δημιουργήθηκαν ως μια οντότητα και είναι άδικο να διαλέξω πιο θεωρώ καλύτερο {95}