Σαν σήμερα (21/08) κυκλοφόρησαν και αυτά...

Σαν σήμερα, στις 21 Αυγούστου, κυκλοφόρησαν και τα εξής καλούδια στα διάφορα είδη metal που αγαπάμε:
\r\n
\r\nΟι Sickening Horror, με το ’’The Dead End Experiment’’ (2009). Οι Αθηναίοι ξέρουν να παραδίδουν άκρως πορωτικό metal συνδυάζοντας την βιαι’οτητα με την τεχνική χωρίς να κουράζουν ούτε στο ελάχιστο. Πολύ καλύτεροι από εκατοντάδες άλλες μπάντες του είδους που πρωοθούνται από το εξωτερικό, οι Sickening Horror δίνουν βάση στην ουσία και την ποιότητα. Άντε και με καινούριο δίσκο {80}
\r\nΟι U.D.O., με το ’’Dominator’’ (2009). Ένα χρόνο πριν οι Accept επιστρέψουν με δισκάρα, ο παλιός τους τραγουδιστής κυκλοφορεί τον 12 δίσκο του. Καμμιά έκλπληξη, ή είσαι οπαδός τους ή όχι. Η χαρακτηριστική του φωνή και το παλιομοδίτικο heavy metal δίνουν και πάλι το παρόν και όποιος γουστάρει {70}
\r\nΟι Vader, με το ’’Necropolis’’ (2009). Οι Πολωνοί είναι πλέον προσωπική υπόθεση του Peter που τα κάνει όλα και συμφέρει (εκτός κρουστών). Death/thrash αλλά πλέον ανίκανο να συγκριθεί με τους μεγάλους του είδους {65}
\r\nΟι Deicide, με το ’’ The Stench Of Redemption’’ (2006). Μετά από ένα σερί μέτριων δίσκων, o Glen Benton επιστρέφει με νέα ομάδα (φυγή αδερφών Hoffman) και τον καλύτεο δίσκο τους στα 00ς. Πιασάρικο, με τις κιθάρες να θερίζουν και να εκτοξέυουν μουσικές βλασφημίες ενώ η φωνή του Benton να ζέχνει σαπίλας {75}
\r\nΟι Mercenary, με το ’’The Hours That Remain’’ (2006). Οι Δανοί ακούγονται σαν μια μίξη power metal με μοντέρνο death metal, αυτό με τα σχισμένα hardcore φωνητικά. Και ενώ τα ριφς μου ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα, αυτά τα φωνητικά με κουράζουν {70}
\r\nΟι Catamenia, με το ’’Eternal Winter’s Prophecy’’ (2000). Ότι πρέπει για τους λάτρεις του μελωδικότατου black metal. Συμφωνικοί, υπερφορτωμένοι στα πλήκτρα με τσιριχτά φωνητικά και γοτθικό πέπλο στις ελαφρά χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Εξακολουθώ να θεωρώ καλύτερη τους στιγμή το ντεμπούτο τους {70}
\r\nΟι Angel Dust, με το ’’Border Of Reality’’ (1998). Φοβερά υποτιμημένη μπάντα. Με δισκάρες στα 80ς και επανασύνδεση και κυκλοφορία του ανεφερθέντα δίσκου. Τρομερές συνθέσεις, ωραία τραγούδια και ρυθμοί και η μουσική τους αγγίζει όποιον το ακούσει. Βγήκε καλό power metal στα 90ς {85}
\r\nΟ(ι) Axel Rudi Pell, με το ’’Oceans Of Time’’ (1998). Φέυγει ο Soto και έρχεται ο Ιταλός άγνωστος Johnny Gioeli που συντροφέυει τον Pell μέχρι σήμερα. Φωνάρα και με την κορυφαία τραγουδοποιία του A.R.P.  το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο. Ειδικά ότι κυκλοφόρησε στα 90ς είναι αλμπουμάρες {80}
\r\nΟι Elegy, με το ’’Manifestation Of Fear’’ (1998). Άλλη μια περίπτωση μπάντας που πήγε αδιάβαστη λόγω μη αναγνωρισιμότητας από το κοινό. Power/Prog από Ολλανδία με υψηλό τον πήχη ποιότητας. Κανένας τους δίσκος δεν είναι μέτριος και κανένας τους δεν είναι τέλειος. Το manifestation ανήκει και αυτό στους πολύ καλούς δίσκους που θα ευχαριστιέσαι όποτε και να ακούσεις {70}
\r\nΟι Pain Of Slavation, με το ’’Entropia’’(1997). Κάποτε το προγκ των P.O.S. κυμαινόταν μόνο σε metal θάλασσες. Η φρεσκάδα του ήχου τους ήταν και η μεγαλύτερη καινοτομία τους και δεν είχαν ανάγκη να ανοιχτούν μουσικά. Ξεκάθαρη ποιότητα σε κάθε νότα, σε κάθε αυλάκι και μια ενωμένη μπάντα που ήξερε τι ήθελε και τι αγαπούσε να παίζει {85}
\r\nΟι Rainbow, με το ’’Stranger In Us All’’ (1995). O Blackmore, 12 χρόνια μετά τον τελευταίο του δίσκο, με εντελώς νέους συμπαίκτες παίζει με μεράκι και τεχνική, αρκετά πιο σκληρά από ποτέ και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει {70}
\r\nΟι Vital Remains, με το ’’Let Us Pray’’ (1992). Ντεμπούτο και για τους  Αμερικανούς Vital Remains σε μια εποχή που το death metal δεν προλάβαινε να μετρά διαμάντια. Σειρά τους να προσθέσουν και αυτοί το δικό τους (και ακόμα ένα με τον επόμενο τους) και ποιος τους άκουσε και δεν του πεσε ο κάτω σιαγόνας. {85}
\r\nΟι Antrax, με το ’’Persistence Of Time’’ (1990). Ο τελευταίος ενδιαφέρον για μένα δίσκος τους. Και όχι απλά ενδιαφέρον, γαμάτος. Και εξέλιξη και back to the basics. Τα πάντα στην εντέλεια και ο δίσκος βγάζει πάθος και τεχνική χωρίς να χάνεται από τις αλλεπάλληλες πιασάρικες μελωδικές γραμμές {85}
\r\nΟι Χριστιανομέταλλοι Stryper, με το ’’Against the Law’’ (1990). Μπορεί στιχουργικά να παρέμειναν στα ίδια αλλά μουσικά βάρυναν πολύ. Και το έκαναν πολύ επιτυχημένα με τις μεταλλικές τελετουργίες τους αναγκάζοντας όλους μας να ευχαριστήσουμε τον θεό που υπάρχουν τέτοιες μπάντες {80}
\r\nΟι Xentrix, με το ’’For Whose Advantage?’’ (1990). Το Thrash σίγουρα δεν έγινε γνωστό από τις Αγγλικές μπάντες. Κάποιες όμως έκαναν την διαφορά. Μπορεί να τους λείπει η βρωμιά των Γερμανών ή το όργωμα των Αμερικάνων, αλλά οι Xentrix γνώριζαν πως να παραδώσουν ριφάρες και κολλητικά ρεφραίν για να σε παρασύρουν στο διάβα τους {80}
\r\nΟ(ι) King Diamond, με το ’’Conspiracy’’ (1989). Διαμάντι πολλών καρατίων με κανένα ελάττωμα. Κάθε δευτερόλεπτο σε κρατά σε ενδιαφέρον με την ΜΟΥΣΙΚΗ την ίδια να σε τρομάζει αν το άκουγες στην εποχή του. Κάπως έτσι αγαπήσαμε το HEAVY METAL {95}
\r\nΟι Warlock, με το ’’True As Steel’’ (1986). Σε μια εποχή που το heavy metal ήταν αντρική υπόθεση, οι Warlock είχαν τραγουδίστρια, και μάλιστα όμορφη. Βέβαια δεν τραγουδούσε λες και ήταν σε καμμιά συμφωνική ορχήστρα αλλά παθιασμένα σαν μπροστάρισσα σε metal band. Κάτι αληθινό δηλαδή. Και τα πήγαν περίφημα στους 4 δίσκους που προλάβανε να κυκλοφορήσουν ως Warlock πριν τα μυαλιά της Doro πάρουν περίσσιο αέρα από μανατζαρέους. Στο ’’True As Steel’’, τον τρίτο τους δίσκο το ατσάλι σπάει τα πάντα αλλά μια συνθετική κατωτερώτητα σε σχέση με τα δυο πρώτα τους το καθιστά υποδυέστερο {75}

\r\n