Still the Orchestra Plays....in memory of Criss Oliva
\r\nΣτις 17 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 20 χρόνια από το χαμό του αξεπέραστου Criss Oliva.Καθότι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας (όπως και πολλών εκλεκτών συναδέλφων του metalzone.gr και χιλιάδων οπαδών του Heavy metal άνα την υφήλιο) θεώρησα αυτό το άρθρο-αφιέρωμα ως το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω ως φόρο τιμής σε αυτό το ιερό τέρας της μουσικής μας.Πάμε λοιπόν να ταξιδέψουμε μαζί με τον Criss και τους Savatage.\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nO Christopher Michael Oliva γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1963 στον Pompton Plains του New Jersey απο γονείς με Ιταλική καταγωγή. Ήτανε ο νεότερος απο 4 αδέρφια με τον αδερφό του ,το θρυλικό τραγουδιστή των Savatage Jon Oliva να είναι ο αμέσως μεγαλύτερος. Η οικογένεια Oliva αφού διέμεινε στη Νέα Υόρκη αποφάσισε να μετακομίσει στην California όπου θα περάσει τέσσερα χρόνια. Το 1976 θα μετακομίσουν στo Palm Harbor της Florida που έμελλε να γίνει η μόνιμη τους κατοικία. Κάπου στην California λέγεται ότι μπήκε το μικρόβιο της μουσικής στα δύο αδέρφια....Oι επιρροές τους φυσικά 70s hard rock.Led Zeppelin,Kiss,Van Halen και όλα τα συναφή....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΠλήρως αυτοδίδακτοι και οι δύο όλα τα χρόνια της καριέρας τους πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς την εξέλιξη που είχανε. Πράγματι αυτή η εξέλιξη τους είναι αξιομνημονεύτη. Μην ξεχνάμε ότι τότε πρόσβαση στο διαδίκτυο και γενικά σε οποιαδήποτε μορφή πληροφορίας ήτανε δύσκολη. Από δίσκο σε δίσκο βλέπουμε δυο μουσικούς με ταλέντο να εξελίσονται πραγματικά σε δύο γίγαντιες μορφές του heavy metal (και όχι μόνο). Αυτή η εξέλιξη χαρακτήριζε κιθαρίστικα και συνθετικά τον Criss σε όλη του την καριέρα σε σημείο που ήτανε κραχτό ακόμη και στο απαίδευτο αυτί. Βάλετε για παράδειγμα να ακούσετε τα solos του Criss στο Power of the Night και μετά τα αντίστοιχα στο Gutter Ballet και φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε...\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΠάμε όμως πάλι στην αρχή...Γύρω στο 1975 ο τότε 15χρονος Jon και ο 12χρονος Criss σε κιθάρα/φωνή και μπάσο αντίστοιχα σχηματίζουν τους Black Diamond παίρνοντας φυσικά το όνομά τους από ένα από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία των KISS Και φυσικά διασκευάζουν...ΚISS! Μετακόμιζοντας στη Florida θα συνεχίσουν την μπάντα.Ο μύθος λέει ότι θα δώσουν και μια ’συναυλία’ σε ένα πάρτυ συμμαθητών τους παίζοντας 30 κομμάτια των ΚΙSS και δυο των Black Sabbath ντυμένοι α λα KISS χώρις το άσπρο μέρος του make-up. Κάπου εκεί αποφασίζουνε να το διαλύσουνε. Ο Criss αρχίζει να ασχολείται με την κιθάρα αφού o Jon του δείχνει μερικά βασικά ακκόρντα. Θα αρχίσει να προσπαθεί να παίζει τα αγαπημένα του τραγούδια σύντομα με αρκετή επιτυχία βασιζόμενος στο αυτί του. Όταν κάτι δεν του έβγαινε έπαιζε κοντινές παραλλαγές πράγμα το οποίο όπως δήλωσε θα τον βοηθήσει μετά στον τομέα της σύνθεσης.Και όμως...Αυτός ο χαρισματικός κιθαρίστας, ο κορυφαίος που γέννησε αυτή η μουσική έκανε την κιθάρα προέκταση του χωρίς να πάρει ποτέ μαθήματα από δάσκαλο....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΚάπου μεταξύ ’77 και ’78 ο Jon θα αποβληθεί από το σχολέιο και θα ενταχθεί για λίγο καιρό σε μια μπάντα ονόματι Metropolis. Οι Metropolis παίζανε κυρίως διασκευές αλλά και δικό τους υλικό δίνοντας συναυλίες σε τοπικά clubs. Θα κυκλοφορήσουν μάλιστα και ενα 7αρι με τα τραγούδια "Take Off With The Crowd" and "Let’s Get Rowdy," . Παρότι η μπάντα αποφέρει στον Jon χαρτζιλίκι, σύντομα θα αποχωρήσει για ενταχθεί σε μια μπάντα ονόματι Alien. Στο ίδιο διάστημα ο Criss σχηματίζει τους Tower. Από τις στάχτες των δύο βραχύβιων αυτών συγκροτημάτων θα σχηματιστούν οι Avatar που βρίσκει τα αδέλφια ξανά μαζί . Απομένουν μόνοι τους με τον Jon πλέον να παίζει τύμπανα και να τραγουδά και τον Criss στην κιθάρα. \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΣύντομα όμως θα εμφανιστεί ο Steve Wacholz στο προσκήνιο ο οποίος συμμετείχε σε ένα σχήμα ονόματι Paradox. Tα δύο συγκροτήματα μοιράζονται το ίδιο προβάδικο, ένα πρώην κοτέτσι το οποίο είχε διαμορφωθεί και το αποκαλούσαν “Τhe Pit”. Ο Wacholz θα ενταχθεί μετά από κάποια πήγαινε-έλα στην μπάντα με τον Jon να αναλαμβάνει χρέη μπασίστα/τραγουδιστή. Γύρω στο 1980 και ενώ ο Jon έχει αποφασίσει να ασχολείται αποκλειστικά με τη φωνή και δοκιμάζουν αποτυχημένα κάποιους μπασίστες όσπου τελικά προτείνουν στον Keith Collins να γίνει ο μπασίστας τους. Ο Collins γνωριζότανε με την μπάντα μιας και τους νοίκιαζε εξοπλισμό ηχογράφησης. Ο ίδιος παρότι κιθαρίστας σε άλλη μπάντα ονόματι Solar θα δεχθεί την πρότασή τους. Η πρώιμη μορφή των αγαπημένων μας Savatage θα πάρει σάρκα και οστά....\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nOι Αvatar δραστηριοποιούνται σύντομα στην τοπική σκηνή δίνοντας μάλιστα συναυλίες σε τοπικά φεστιβάλ με αρκετό κοινό (ο κόσμος τότε διψούσε για μουσική). Παίζουν διασκευές αλλά ενδιαφέρονται κυρίως για original υλικό. Κάποια στιγμή ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός όνοματι 95NYF θα κάνει ένα διαγωνισμό για τοπικές μπάντες ώστε να καλύψει τις δύο πλευρές ενός 7ριου και να προωθήσει τις μπάντες. Η κατάληξη είναι οι Avatar να καλύψουν και τις δύο πλευρές του βινυλίου με τα τραγούδια “Rock me” και “Minus Love”. Θα αποβεί μείζωνας σημασίας καθώς ο σταθμός είχε απήχηση και θα προωθήσει πολύ τους Avatar σε τοπικό επίπεδο δίνοντας τους airplay και δυνατότητα συμμετοχής σε παιρετέρω φεστιβάλ. Το ταλέντο του Criss φυσικά από τότε κάνει μπαμ.18 χρονών να παίζεις Randy Rhoads με το αυτί δεν είναι και λίγο πράγμα..\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΚάπου εκεί ο Jon που αποτελούσε το βασικό στιχουργό της μπάντας αποφασίζει να αλλάξει τη θεματολογία από το σύνεθες boy-meet-girl της εποχής σε πολύ σκοτεινότερα ζητήματα (λέγεται ότι αφορμή για αυτό ήτανε εφιάλτες που είχε). Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια...Δεν μπορούμε να λέμε για City Βeneath the Surface , Sirens και Dungeons are calling με hard’n’heavy κάδρο...Το αποτέλεσμα ήτανε ο ήχος να γίνει βαρύτερος και οι συνθέσεις πολύ σκοτεινότερες. Είναι η εποχή που οι Avatar αρχίζουν να μεταμορφώνονται σιγά-σιγά στους Savatage που γνωρίζουμε στους δύο πρώτους δίσκους μουσικά και θεματολογικά. Σε μια από τις εμφανίσεις τους θα τους προσεγγίσει κάποιος Dan Johnson που ξεκινάει εκείνο τον καιρό μια ανεξάρτητη δισκογραφική ονόματι Par Records...Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ανακάλυπτε μερικά χρόνια αργότερα τους Crimson Glory και τους Death.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nOι Αvatar το χειμώνα του ’82 θα μπούνε στο studio να ηχογραφήσουν. Οι ηχογραφήσεις διαρκούν 12 (!) ώρες και το αποτέλεσμα είναι τρια τραγούδια. Δύο που έμελλε να γίνουν fan-favorite το City Beneath the Surface που αναδυκνείει το ταλέντο του άγουρου τότε ακόμη Criss, το Sirens και το the Whip. Ο ήχος τους σχήματος τότε είναι βαρύς, ακατέργαστος με το City Beneath the Surface να είναι σχεδόν πρώιμο Speed/Thrash ενώ το Sirens ακούγεται σαν μια εντελώς απόκοσμη εκδοχή των Black Sabbath. Το ΕP κυκλοφορεί σε 1000 κόπιες και πλέον αποτελεί συλλεκτικό αντικείμενο το οποίο αλλάζει χέρια μόνο έναντι μερικών εκατοντάδων euro...\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nΦτάνουμε στο 1983 και η μπάντα βρίσκεται σε φουλ φόρμα. Μπαίνουν στο studio για δυο ημέρες ηχογραφώντας 15 τραγούδια, τρία τα ίδια με του EP και δώδεκα καινούρια που θα αποτελέσουν τις δύο πρώτες κυκλοφορίες της μπάντας Sirens (1983) και Dungeons are Calling (1984). Μάλιστα όπως έχει τονίσει απο τον αέρα του 94 FM ο Κώστας “Purevil” Κυριακάκης είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι παρότι ηχογραφήθηκαν στο ίδιο session ,η μπάντα φαίνεται να έχει εξελιχθεί στο Dungeons. H κιθάρα του Criss ηχεί φανταστικά εδώ (αν και ακόμη είναι πολύ άγουρος σαν παίχτης σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε). Κορυφαία στιγμή του στο Sirens το σκοτεινό και απόκοσμο I Believe (το τελευταίο 1:20 του οποίου προκαλέι φρενίτιδα) ενώ στο Dungeons μάλλον το City Beneath the Surface που ήδη από το demo έδειχνε ψήγματα του ταλέντου του Criss. H δυναμική του όμως ήτανε τεράστια, πολύ μεγαλύτερη από όσο θα μπορούσαν ποτέ να δείξουν αυτές οι ηχογραφήσεις....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΤο βράδυ πριν τυπωθεί το Sirens ο Jon, o Criss και οι συζυγοί τους παίζουνε χαρτιά όταν λαμβάνουν ένα τηλεφώνημα από τον Johnson ότι υπάρχει μπάντα στην Ευρώπη με το ίδιο όνομα.Καθότι δεν το είχαν κατοχυρώσει θα έπρεπε να αλλάξουν οι ίδιοι όνομα....Kάνοντας brainstorming γράφουν το Avatar σε ένα μεγάλο πόστερ και ο Criss προσθέτει ένα “S” μπροστά επιρεασμένος από τους KISS. “Φαίνεται σαν κακό όνομα για δεινόσαυρο” θα πει ο Jon. Kάποια από τις δύο γυναίκες (ο Jon Oliva δε θυμάται ακριβώς) τους λέει να προσθέσουν “ge” στο τέλος μιας και οι δύο πρώτες συλλαβές τις θυμίζουν τη λέξη Savage. Εγέννετω Savatage....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΤο Sirens προκαλεί μεγάλο θόρυβο στο underground metal.Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Alex Skolnick σε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα για τον Criss πριν από έναν χρόνο στο rockhard.gr :" Όταν είχε βγει το Sirens η μπάντα ήταν αρκετά δημοφιλής στο underground αλλά δεν μπορούσες να βρεις εύκολα το δίσκο. Έτσι εγώ όπως και όλοι οι φίλοι μου το είχαμε αποκτήσει από 2ης και 3ης γενιάς γραμμένες κασέτες. Τότε μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και πίστευα ότι θα γίνουν τεράστιοι.“ Μάλλον είχε κάποιο δίκιο ο Alex...\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΕίναι τέτοια η δυναμική της μπάντας που το Dungeons are Calling θα πάρει διανομή από την τότε κραταιά στο χώρο του Metal Μusic For Nations, ενώ θα ακολουθήσει συμβόλαιο πολλών δίσκων με τo δισκογραφικό κολλοσό Atlantic κατ’έντολή κάποιου ανθρώπου της δισκογραφικής που είχε μείνει εντυπωσιασμένος μετά από κάποια shows τους. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΤο 1984 o Criss θα παντρευτεί την συνομήλικη του και εκλεκτή της καρδίας του Dawn Hopper.\r\n
\r\n
\r\nΘα τον συντρόφευε μέχρι το τέλος του.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n Το Power of The Night ακολουθεί με τον Max Norman στην παραγωγή και παρότι περιέχει μερικά κλασσικά τους κομμάτια η συνολική εντύπωση που αφήνει είναι ότι είναι κατώτερο των δύο πρώτων album. Μάλιστα είναι φανερή η διάθεση σε κάποια από τα κομμάτια να κάνουν πιο προσιτό τον ήχο τους και εμπορικό. Δεν ήτανε τυχαίο καθώς με μετέπειτα δηλώσεις του συγκροτήματος η δισκογραφική τους τότε προσπαθούσε να παρέμβει στα του συγκροτήματος.O Criss σαν μονάδα δε δείχνει διαφορετικός ή σημάδια βελτίωσης (τολμώ να πω ότι προτιμώ περισσότερο τις προηγούμενες κυκλοφορίες από όλες τις απόψεις).\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΣτον επόμενο δίσκο ονόματι Fight For the Rock η δισκογραφική παρεμβένει πλήρως και απαιτεί από την μπάντα να κάνει τον ήχο της προσιτό στη μάζα. Η μπάντα πατάει την μπανανόφλουδα και κυκλοφορεί έναν αδύναμο δίσκο,τόσο από άποψη παραγωγής όσο και από άποψη συνθέσεων τον ήχο να είναι μάλλον hard rock και βασισμένο σε keyboards παρά στην κιθάρα. Παρ’όλα αυτά ακούγεται η σαφής πρόοδος του Criss σαν μονάδα τουλάχιστον σε κάποια solos τους. \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΣτο μεταξύ στη θέση του Collins έχει έρθει ο μετέπειτα κολλητός του Criss και μπασίστας των Savatage μέχρι τη διάλυση τους Johnny Lee Middleton. O δίσκος δυστυχώς θα έχει ως μόνο αξιοσημειώτο το εξώφυλλο του που είναι αναπαράσταση της τοποθέτησης της σημαίας από τον Αμερικάνικο Στρατό στη μάχη του Ίβο Τζίμα για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο....Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Mountain King στο video που ακολουθεί όχι μόνο για το δίσκο αλλά και για την κατάσταση που επικρατούσε τότε στις δισκογραφικές....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΟ τύπος θα τσακίσει στις κριτικές τους Savatage. H περιοδεία που θα ακολουθήσει είναι πλήρως αποτυχημένη, οι πωλήσεις πολύ χαμηλές καθώς ο πυρήνας οπαδών που είχε σχηματίσει η μπάντα ενδιαφερότανε για σκοτεινό metal και όχι για το καινούριο πρόσωπο της μπάντας. O Jon παθαίνει σχεδόν κατάθλιψη και εθίζεται σε ουσίες...Η μπάντα είναι ακριβώς ένα βήμα πριν τη διάλυση μιας και δεν μπορούν να ζήσουν από τα έσοδα του συγκροτήματος. Και τότε άλλη μια από τις πολλές συμπτώσεις....Η μοίρα τους φέρνει τον Paul O’Neill....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nO Paul O’Neill συνεργαζότανε εκείνο τον καιρό με την Atlantic και είδε δυναμική στην μπάντα. Έρχονται σε επαφή με τον Jon και μετά από ένα sold-out show που παρακολούθησε πείθεται να είναι ο παραγωγός του επόμενου album τους. Ο Ο’Neill φυσικά πείστηκε από το απίστευτο ταλέντο των δύο αδερφών αλλά είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είχανε μετέπειτα τα δύο αδέρφια.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\nO Paul O’Neill πείθει τη δισκογραφική τους ότι η μπάντα έχει ακόμη δυναμική και αρχίζει και δουλεύει μαζί τους.To 1987 μπαίνουν στο studio με τον Paul O’Neill στα φημισμένα Record Plant της Νέας Υόρκης ,έχοντας πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία και ηχογραφούν έναν δίσκο σταθμό στην καριέρα τους. Ήτανε το Hall of the Mountain King το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 28 Σεπτεμβρίου του ίδου έτους. Σε αυτό το δίσκο η μπάντα βρίσκεται σε δημιουργικό και εκτελεστικό κρεσέντο. Πρόκειται αναμβίβολα για το μεγαλύτερο comeback στην ιστορία του heavy metal. Ο Jon δίνει τις ερμηνείες της ζωής του ανεβάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά και τοποθετόντας αυτόματα τον εαυτό του σε ένα από τους κορυφαίους ερμηνευτές όλων τον εποχών. Όσο για τον Criss, φαίνεται για πρώτη φορά η μεγάλη πρόοδος που κάνει τα προηγούμενα χρόνια αποκτώντας τον χαρακτηριστικό τόνο του στην κιθάρα. Στα solos του κάνει πλεόν εκτεταμένη χρήση του tapping, o ήχος του έχει γίνει καθαρότερος ενώ κρατώντας την επιθετική προσέγγιση των πρώτων χρόνων μεταμορφώνεται σε ένα κιθαριστικό κτήνος. 24 Hours ago,Legions,The Price you Pay αναδεικνύουν το αστείρευτο ταλέντο του. Όλος ο δίσκος είναι υπερκλασσικός, ένα από τα παντοτινά διαμάντια του heavy metal. Η μπάντα έχει το δικό της προσωπικό ύφος πλέον, πλήρως αναγνωρίσιμοι και δεν μοιάζουν με οτιδήποτε άλλο πάνω στον πλανήτη.Πολλά από κομμάτια είναι σκοτεινά ,ατμοσφαιρικά και απόκοσμα ,χαρακτηρίζομενα από τις τσιρίδες του Jon ,τα βαρεία riffs του Criss και μνημειώδη solos και ενορχηστρώσεις. Ο Paul O’Neill εκτός από την άψογη παραγωγή συνεισφέρει και συνθετικά, φαίρνοντας κλασσικότροπα στοιχεία στον ήχο τους αλλά και τον Ray Gillen των Badlands να συμμετέχει στο Strange Wings χαρίζοντας μερικά υπέροχα backing vocals. Το instrumental Prelude του madness είναι βασικά η μεταφορά της μπάντας του κλασσικού κομματιού “Ιn the Hall of The Mountain King” ,σημείο από τη suite Peer Geent του Νορβηγού συνθέτη και πιανίστα Edvard Grieg (1843-1907) Το αξιοπερίεργο είναι ότι πήρανε έμπνευση από τον τίτλο και δημιουργήσανε το δικό τους Hall of The mountain King που φυσικά ουδεμία σχέση έχει με το original. Άμα είσαι ιδιοφυία....Το Hall of the Mountain King είναι και το πρώτο album που θα φιλοξενήσει εξώφυλλο από τα μαγικά χέρια του Gary Smith.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΣτις συναυλίες που θα ακολουθήσουν θα αναδειχθεί η τεράστια προσωπικότητα της μπάντας. Επί σκηνής πλέον είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος του τελευταίου τους δημιουργήματος αλλά και της εκτελεστικής προόδου που έχει δημιουργηθεί. Οι εμφανίσεις της μπάντας είναι επιβλητικές, η σκηνική παρουσία γεμάτη χωρίς να έχει την ανάγκη make-up και σκηνικών...Η μουσική τους είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΗ μπάντα θα βγει για περιοδεία με τους εξίσου τεράστιους Dio και Μegadeth και ο Jon θα ”κολλήσει” με τον Mustaine κάνοντας διαγωνισμό...καταχρήσεων! Ένα βράδυ ο Dave εντελώς σκνίπα θα πετάξει ένα τηλέφωνο στον Jon και ο Mountain King θα τον...κολλήσει στον τοίχο. Αυτό θα είναι και το τέλος των κοινών τους εμφανίσεων μιας και οι Savatage θα τεθούν εκτός.... Ο Criss από την άλλη είναι απών από όλα αυτά. Ποτέ δεν ενδιαφερότανε για τις καταχρήσεις σύμφωνα με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Η πρόοδος του γίνεται με εκθετικούς ρυθμούς. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Jon σε μετέπειτα συνεντεύξή του : “ Έπαιζε κιθάρα 6-8 ώρες την ημέρα. Αυτό εμένα θα με τρέλαινε! Πήγαινα σπίτι του και άνοιγε την πόρτα και είχε την κιθάρα στα χέρια του. Μίλαγε στο τηλέφωνο, έτρωγε και ταυτόχρονα έπαιζε κιθάρα!” Είπατε τίποτα για αφοσίωση?\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΗ περιοδεία θα λήξει άδοξα και ο Jon θα χρειαστεί να μπει σε κλινική αποκατάστασης για να πολεμήσει τους εθισμούς του. Θα βγει φανερά αδυνατισμένος και γεμάτος έμπνευση, ενώ έχουν έρθει ήδη κομμάτια στο νου του όπως το Thorazine shuffle. H μπάντα ξεκινάει να συνθέτει και το φλεβάρη του ’89 θα μπει ξανά στα Record Plant με την ίδια συνταγή επιτυχίας. Οι πωλήσεις από το Hall είναι ικανοποιητικές και θα τους εξασφαλίσει ένα μεγάλο budget και πλήρη ελευθερία κινήσεων. Στο μέσο τον ηχογραφήσεων θα τους μπει η ιδέα να κάνουν το album concept ιδέα όμως που θα βάλουν στον πάγο για το επόμενο album. Η Αtlantic δε θα τους δώσει την ευκαιρία για ευρωπαϊκή περιοδεία στο προηγούμενο album οπότε στο μέσο των ηχογραφήσεων θα τα παρατήσουν όλα για να πάιξουν στο φημισμένο Dynamo. Οι ηχογραφήσεις θα ολοκληρωθούν τελικά τον Ιούλιο του ’89 και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει την πρώτη Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΚαι το όνομα αυτού Gutter Ballet. Ίσως το κορυφαίο πόνημα τους και σίγουρα ένας δίσκος διαφήμιση της μουσικής μας. Γεμάτο κλασσικά Savatage τραγούδια γραμμένα όλα από τους Oliva/Oliva/O’Neill. Διαφορετικό από τον προκάτοχο του, λιγότερο σκοτεινό,καταθλιπτικό σε σημεία, λαμπερό σε άλλα....To ομώνυμο τραγούδι γίνεται σήμα κατατεθέν της μπάντας ενώ ο Criss βρίσκεται πλέον σε άλλο πλανήτη...Tα solos του σε αυτό το κομμάτι είναι αντικατοπτρισμός του “ο τέλειος rock/metal κιθαρίστας”. Το κομμάτι αποτελεί προσωπική μου αδυναμία καθώς με μύησε στο μαγικό τους κόσμο.Mια λεπτομέρεια που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι τα τύμπανα και το μπάσο σε αυτό το κομμάτι είναι ηχογραφημένα από τον ίδιο τον Jon. Ο Criss πολύ ανώτερος του πρότερου εαυτού, ηχογραφεί μερικές από τις καλύτερες στιγμές του με την μπάντα. Τα solos του εκτυφλωτικά,γεμάτα πόνο και συναισθήματα άλλωτε (When the crowds are gone..), μπολιασμένα με οργή σε άλλες στιγμές (Unholy,She’s in Love,Of Rage and War ) κολλάνε στο μυαλό. Για τον ίδιο το solo του στο Summer’s Rain είναι το κορυφαίο του, για τον συντάκτη το Hounds είναι το Magnum opus του και έχει μερικά από τα καλύτερα solos όλων των εποχών...\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΣτην περιοδεία που θα ακολουθήσει η μπάντα γιγαντώνεται και θα ανοίξει shows για τους Testament. O βιρτουόζος κιθαρίστας τους Alex Skolnick εντυπωσιάζεται από τον Criss και στην κοινή τους περιοδεία θα έρθει κοντά με τα αδέρφια. Η πρόοδος του Criss τον εντυπωσιάζει τόσο που είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να είναι ο κιθαρίστας του Sirens και ότι τον είχανε αλλάξει γιατί ο τωρινός ήτανε 100 φορές καλύτερος! “ Ήτανε απίστευτοι live,κανονικά θα έπρεπε να ανοίγουμε εμείς για αυτούς.” θα δηλώσει στην περσινή του συνέντευξη στο Rock Hard. Εμείς δεν έχουμε παρά να πούμε “Ναι σε όλα!”.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nΗ περιοδεία τελειώνει και το σχέδιο ενός concept/rock opera album που τριγυρνούσε στο μυαλό της μπάντας ήδη από το Gutter Ballet είναι ώρα να λάβει σάρκα και οστά. Η ιδέα μπήκε στο μυαλό του Criss όταν βρέθηκε στα χέρια του μια κόπια ενός project που είχε γράψει ο Paul O’Neill το 1979 Και προοριζότανε να ανεβεί στο Broadway της Νέας Υόρκης. Το concept είχε να κάνει με έναν τύπο ονόματι DT Jesus την άνοδο του σε rock star και την πτώση του ξανά.Η μπάντα εργάζεται πυρετωδώς ξεκινώντας να δουλεύει υλικό μαζί με τον O’Neill το καλοκαίρι του 90. \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΜετά από μαραθώνιες ηχογραφήσεις που θα κρατήσουν μήνες και θα ολοκληρωθούνε την 4η Ιουλίου του 1991 (ήμερα ανεξαρτησίας για τους Αμερικάνους) το Streets είναι γεγονός. Θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. Άποψη μου είναι ότι δεν φτάνει την αίγλη των δύο προηγουμένων κυκλοφοριών ενώ σε μερικά σημεία γίνεται και κουραστικό. Τα metal στοιχεία εκτοπίζονται πολύ ελέω των ακουστικών σημείων και των opera-like ενορχηστρώσεων. Βέβαια το άστρο του Criss λάμπει ακόμη. Πως θα μπορούσε διαφορετικά άλλωστε... Σε πολλά κομμάτια όπως στα Jesus Saves και Ghost in the Ruins κλέβει την παράσταση αλλά συνολικά είναι μάλλον παραγκωνισμένος σε αυτό το album.Παρόλο που υστερεί σε ποιότητα σε σχέση με τα προηγούμενα albums πρόκειται για ένα συνολικά ποιοτικό δίσκο. Η μπάντα είναι περήφανη για το μεγαλεπήβολο έργο της. Ο Criss έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι περιμένει ο δίσκος να γίνει πλατινένιος. Αυτό δε συμβαίνει ποτέ, η περιοδεία που ακολουθεί είναι πετυχημένη αλλά οι πωλήσεις κατώτερες του αναμενομένου. Στο μεταξύ ο Jon πλήρως εθισμένος σε καταχρήσεις θα καταρρεύσει μετά απο κάποιες συναύλιες και είναι πλέον φανερό ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μια περιοδείας. Οι γιατροί του λένε ότι δε θα πρέπει να τραγουδήσει για τον επόμενο χρόνο αλλιώς κινδυνεύει να χασει τη φωνή του....\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nTo τοπίο βέβαια μοιάζει λίγο θολό εκείνη την περίοδο και κανείς εκτός από τους ίδιους δεν ξερει τι ακριβώς γίνεται στην μπάντα. O Jon θα αποχωρήσει ως τραγουδιστής από τους Savatage το 1992 αλλά θα παραμείνει ως καθοδηγητής και συνθέτης για τον επόμενο δίσκο. Μάλιστα διαλέγει ο ίδιος τον αντικαταστάτη του. Πρόκειται για τον Zak Stevens έναν άσημο τραγουδιστή τότε στο ευρύ κοινό το ταλέντο του οποίου όμως θα κερδίσει τους Oliva. Θα πάρουν υπό την προστασία τους τον μικρό. Ο Jon θα γίνει ο μέντορας του για το επόμενο album ενώ θα γίνουν αχώριστοι και με τον Criss.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\nTo στοίχημα ήτανε μεγάλο και δικαιώνει τα αδέρφια. Σίγουρα ήτανε μεγάλο ρίσκο να βγει από το προσκήνιο η μια εκ των κεντρικών συνιστωσών του ήχου της μπάντας, η φωνή εν προκειμένω του Jon.Kαι όμως...Η μουσική στροφή που γίνεται στο album έρχεται και δένει με τη φωνή του νεαρού και άπειρου Ζak. Στις 6 Απριλίου του 1993,τρεις μέρες μετά τα τριακοστά γενέθλια του Criss θα κυκλοφορήσει το όγδοο album της μπάντας με τίτλο Edge of Thorns. Τo κύκνειο άσμα του Criss στην μπάντα έμελε να είναι ένα σεμινάριο ηλεκτρική κιθάρας. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\nTo Edge of Thorns είναι ο δίσκος-ονείρωξη κάθε κιθαρίστα και κάθε οπαδού του heavy metal και στέκει ως ένας από τους 3 κορυφαίους τους κατά την προσωπική μου άποψη (μαζί με Hall... και Gutter...).Πολύ διαφορετικός από τα τρία προηγούμενα, περιστρέφεται γύρω από τις κιθάρες του θεού Criss και σε heavy/prog φόρμουλες. O Ζak δίνει τρομερές ερμηνείες γεμάτες συναίσθημα με διαφορετική προσέγγιση από τον προκάτοχο του. Σε κάθε τραγούδι οι στίχοι ανήκουν σε ποιητική συλλογή. Τα συμφωνικά/oρχηστρικά στοιχέια σχεδόν εξαφανίζονται από το τοπίο. Πανέμορφα riffs αι μελωδίες είναι η βάση των τραγουδιών και αυτόματη επιστροφή σε metal φόρμουλες μιας και ο κύριος υπέυθυνος για τη μουσική πλέον ειναι ο μικρός Oliva .Όσο για το παίξιμο του...όποιος έχει ακούσει το δίσκο αντιλαμβάνεται πλήρως για το τι γίνεται. O τόνος του έχει γίνει εξωπραγματικός, ο ήχος πεντακάθαρος,οι φράσεις του από άλλο πλανήτη...Kάθε bend προκαλεί και πολλαπλές ανατριχίλες. Κάθε tapping lick σε κάνει και απορείς πως μπορεί και διαλέγει τις νότες του τόσο ευφάνταστα. Η τεχνική του πλέον είναι άψογη. Τι να πρωτοδιαλέξω? Το κλασσικό όσο δεν πάει Edge of Thorns; To Follow me που είναι η κατάθεση της ψυχής του? Το Μiles Αway που είναι τόσο διαφορετικό από ότι κάνανε μέχρι τότε και όμως τόσο όμορφο? Τα solos του Criss πραγματικά κολλάνε στο μυαλό. Πλέον είναι ένα φαινόμενο. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοιο πάντρεμα τεχνικής,μελωδίας,προσωπικού ήχου,σύνθεσης και μετάδοσης συναισθημάτων στον ίδιο άνθρωπο. \r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n 
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΣτην περιοδεία που θα ακολουθήσει ο Steve Wacholz θα διαλέξει τον αντικαταστάτη του που θα είναι ο Andy James. Σε αυτήν την περιοδεία ο Criss αποδεικνύει το πόσο παιχταράς είναι αποδίδοντας και στην παραμικρή νότα πεντακάθαρα τα απίστευτα solos του δίσκου. Τα videos που υπάρχουν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΗ περιοδεία που θα ακολουθήσει στις ΗΠΑ κρίνεται πετυχημένη αν σκεφτεί κανείς ότι εκτός από 6-7 μεγάλες μπάντες οι δισκογραφικές γυρνάνε πλεόν την πλάτη τους εντελώς στο Heavy Metal. Και ενώ υπάρχουν σκέψεις για περιοδεία στην Ιαπωνία όπου υπάρχει φανατικό κοινό του συγκροτήματος ξημερώνει η 17η Οκτωβρίου του 1993.\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nO Criss παρέα με την Dawn θα πάνε να παρακολουθήσουν το τοπικό φεστιβάλ της Florida Livestock.Στην επιστροφή για το σπίτι τους ένας οδηγός ονόματι Garth McNamee θα περάσει το αντίθετο ρεύμα και θα συγκρουστεί μετώπικα με την RX-7 του Criss. O θάνατος του ήταν ακαριαίος. Αυτό ήτανε το τέλος του Criss. Του μελε να έχει αυτή την ατυχία πάνω στο άνθος της ηλικίας του,όπως χιλιάδες άτυχοι συνάνθρωποι μας κάθε χρόνο...Σε ένα τροχαίο δυστύχημα.\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΜαζί με τον Criss πέθανε και ένα κομμάτι των Savatage. Ως φόρο τιμής θα συνεχίσουν να δισκογραφούν μέχρι το Poets and Madmen του 2001. Από τότε οι Savatage μπήκανε στον πάγο...Και από ότι φαίνεται αυτό είναι πλέον οριστικό.Στις 20 Νοεμβρίου του 1993, ένα μήνα μετά το θάνατο του Criss πραγματοποιήθηκε μία συναυλία προς τιμήν του με τη συμμετοχή πολλών συγκροτημάτων. Τη βραδυά έκλεισαν οι Savatage παίζοντας χωρίς κιθαρίστα.Στα αριστερά της σκηνής εκεί που έστεκε ο Criss συνήθως ήτανε η αγαπημένη του λευκή Charvel τυλιγμένη με κόκκινα τριαντάφυλλα....\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\nΗ ψυχή του Criss Οliva θα κατοικεί σε αυτή τη γη για πάντα. Για όλους τους παραπάνω λόγους. Ήτανε μοναδικός και ανεπανάληπτος. Όσο υπαρχουν ανθρώπινα πλάσματα σε αυτή τη γη θα υπάρχει και Criss Oliva. H μουσική του θα μας συντροφεύει πάντα.\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n
\r\n \r\n
\r\n
\r\n“ Όχι δεν υπάρχει κανένα μυστικό. Και αν υπάρχει τότε είναι κρυμμένο κάπου ανάμεσα στα δάχτυλα μου,την καρδιά μου και την ψυχή μου. Πρέπει να είναι απλά ο τρόπος που παίζω.” -Criss Oliva\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΤάσος “Overkill” Ποιμενίδης\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n