AMENRA @ AN Club

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΔεν έκανε κρύο. Δεν ήμασταν σε εγκαταλελειμμένη εκκλησία. Ήμασταν στο γνώριμο ΑΝ κι όμως καταφέραμε για λίγο να συναντηθούμε με το έρεβος. Ο χώρος ήταν αρκετά γεμάτος, δεδομένων των συνθηκών. Χαζέψαμε για λίγο τα εξαιρετικά μπλουζάκια/βινύλια/CD των AmenRa, αλλά και του alter ego τους που ακούει στο όνομα Syndrome. Λίγο μετά τις 10 η αναμονή είχε αρχίσει να γίνεται ασφυκτική. Σιγανά μπήκαν οι πρώτες νότες. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, απαλά βυθιστήκαμε σε ambient/drone/post ήχους. Στο πανί πίσω από τη σκηνή άρχισαν να προβάλλονται ακαθόριστες ακόμα εικόνες, πάντα σε άσπρο-μαύρο. Πολλοί μιλούσαν ακόμα μεταξύ τους. Που και που τα κρεσέντα του κομματιού τούς αποστόμωναν. Το φαντάστηκα σε άλλο χώρο, με περισσότερη κατάνυξη, με σεβασμό σχεδόν θρησκευτικό. Είκοσι λεπτά Syndrome, ένα κομμάτι όλο κι όλο, με δυναμικές εναλλαγές, με γεύση. Μια πρόγευση. Και μετά κενό. Είκοσι αδικαιολόγητα λεπτά για να προετοιμαστεί η μπάντα. Χάσαμε την ατμόσφαιρα, χάσαμε τη συνέχεια. \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n
\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΚάποια στιγμή, έφτασε η ώρα που ανέβηκαν και οι πέντε AmenRa επί σκηνής. Δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, κούρδισμα, ξανά κούρδισμα. Και όταν επιτέλους ξεκινάνε... οδοστρωτήρας! Όλο το ΑΝ χτυπιέται πάνω-κάτω. Ο Colin van Eeckhout αρνείται πεισματικά να μας κοιτάξει. Ουρλιάζει μέχρι τα όρια του στέρνου του, νομίζεις πως η φωνή του καλωδιώνεται σε έναν ακόμα Marshall. Η λαχανιαστή ανάσα των λύκων που μπαίνουν πεινασμένοι σε μια εκκλησία όπου όλα πριν ήταν στατικά. Οι προβολές στο πανί (τι κρίμα που στο ΑΝ η μισή προβολή πέφτει πάνω στον ντράμερ!) γίνονται πιο  καθαρές, βλέπουμε τώρα καθαρές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, μια ιστορία σε στοπ-καρέ, κάπου-κάπου μια γυναικεία φιγούρα, αχνή-κοντινή-μακρινή-ξεκάθαρη.\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΆψογο. Αλλά η μουσική σαρώνει και δεν υπάρχει χρόνος για πολλή ψυχραιμία! Σκληρό, μανιακό doom/stoner, που άλλοτε σε κερδίζει, άλλοτε σε «αδειάζει». Καλοδουλεμένη διαδοχή των κομματιών, χωρίς κενά, με την παραμόρφωση του ενός να εισάγει το επόμενο. Με μόνη παραφωνία το κατά τα άλλα αβανταδόρικο «Razoreater», το οποίο για ένα περίεργο λόγο δεν κόλλησε καλά στο συγκεκριμένο σετ. Στα αυτιά μου παραήταν «τραγούδι», αντίο για μέρος μιας «λειτουργίας» (όλες οι δουλειές τους ως Mass παρουσιάζονται).\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n
\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΚι εκεί που όλα είναι όπως πρέπει, το σετ σταματάει απρόσμενα κι απότομα στα 55΄ ακριβώς! Ο Colin κάνει μια κίνηση ότι «ως εδώ είναι» και μένουμε κάγκελο, στην άρση. Έτσι είχε γίνει και στην προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα. Χωρίς καληνύχτες, χωρίς κατάληξη, χωρίς αλληλεπίδραση με το κοινό. Η λειτουργία ολοκληρώθηκε. Μέχρι την επόμενη φορά... \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n
\r\nReport: Παύλος Αβούρης
\r\nPhotos: Δημήτρης Χατζημωυσής / Jim Hatzimoisis, Photography
\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.