Μετά από αρκετά χρόνια η αγαπημένη της avant garde σκηνής επέστρεψε στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής αυτήν την φορά, για να παίξει τα τραγούδια θανάτου που είτε έχει γράψει ή έχει κάνει τις δικές τις μοναδικές διασκευές.
Η συναυλία άρχισε λίγο μετά τις 8 με το μόνο πράγμα στην σκηνή να είναι ένα πιάνο και μια παρτιτούρα. Όταν βγήκε ο κόσμος έχασε το μυαλό του στο χειροκρότημα. Από την στιγμή που βγήκε στην σκηνή δεν μπορούσες να κοιτάξεις τίποτα άλλο. Υπάρχει σκηνική παρουσία και μετά υπάρχει και αυτό. Ξεκινώντας με μια διασκευή ενός γαλλικού κομματιού με το μόνο βοήθημα τον καπνό και τα φώτα η Diamanda μας πήγε σε ένα ταξίδι, ή εξορκισμό μάλλον με την 4 και οκτάβες φωνή της να μας κατευθύνει. Κοιτώντας γύρω έβλεπα αμέτρητα μαγεμένα πρόσωπα. Η ίδια μόνο μια φορά μίλησε στο κοινό, στα ελληνικά, λέγοντας πόσο χαρούμενη είναι που παίζει για εμάς και που είναι πάλι στην χώρα καταγωγής της. Τα τραγούδια της ήταν από πόσες διαφορετικές γλώσσες και περιλάμβαναν διασκευές του O Death και Άνοιξε Πέτρα, που στο τελευταίο μάλιστα τα χέρια της δεν ήταν καν αρκετά για να το παίξει στο πιάνο και κάπως κατάφερε να χρησιμοποιήσει και τους αγκώνες τις.
Όταν το σόου τελείωσε 1.30 ώρα αργότερα ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να φύγει. Όχι ότι θα είμασταν ποτέ. Τέσσερις φορές έφυγε από το πιάνο και επέστρεψε από το χειροκρότημα του κόσμου.