GLORY TO ....HAMMERFALL LIVE REPORT
Λένε ότι για όλα υπάρχει η 1η φορά, ε; Έτσι και για μένα, μόλις τη Κυριακή 28/10/2018 υπήρξε η 1η φορά που θα έβλεπα επιτέλους ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα των εφηβικών μου χρόνων. Και όταν μάλιστα στο πακέτο υπήρχε το κλασσικό lineupτων Rage, η μπαντάρα που ακούει στο όνομα Blazon Stone καθώς και οι Armored Dawn, τότε η χαρά γινόταν ακόμη μεγαλύτερη.
Οι Blazon Stone είπα ε; Φάτε άκυρο... Μόλις το μεσημέρι της Κυριακής μάθαμε ότι η συμμετοχή τους ακυρώθηκε λόγω λάθους τους με τα διαβατήρια. Η ξενέρα τεράστια και αν ήταν για μένα έτσι, πόσο μάλλον για κάποιους που οι Blazon ήταν ο κύριος λόγος που είχαν πάρει το εισιτήριο τους, ώστε να κάνουν την Running Wild ένεση τους. Όπως όμως και ο διοργανωτής που καμία ευθύνη δεν έφερε, εύστοχα έγραψε κάποια στιγμή στη σελίδα της διοργάνωσης, ας αφήσουμε τους απόντες και ας ασχοληθούμε με τους παρόντες.
Την άψογη από πλευράς διοργάνωσης και τήρησης του χρονοδιαγράμματος βραδιά, άνοιξαν οι Armored Dawn. Η αλήθεια είναι πως με τους βραζιλιάνους είχα ασχοληθεί επιδερμικά αλλά ήθελα να τους δω και ζωντανά. Μετά το πέρας της εμφανισής τους ήταν ξεκάθαρο ότι επιδερμική θα παρέμενε η σχέση μου μαζί τους. Επικό europower με κάποιες νότες Ensiferum που καμία αίσθηση δε μου έκανε. Ο τραγικός ήχος των δύο πρώτων τραγουδιών βελτιώθηκε αισθητά στη συνέχεια και έσωσε λίγο την κατάσταση. Τα καρακίτς σκηνικά όπως, βγάζω το κινητό γιατί με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου ή κραδαίνω τη σπάθα για να δείξω πόσο πολεμιστής είμαι, τα θεωρώ απλά άκυρα. Το συγκρότημα έπαιξε με πολύ διάθεση αλλά δε νομίζω πως κέρδισαν πολλούς οπαδούς εκείνο το βράδυ.
Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Refuge. Η τριάδα των Peavy Wagner- Manni Schmidt-Χρήστος Ευθυμιάδης είναι υπέυθυνη για τις δισκάρες των Rageτην περίοδο 1988-1993 και η αλήθεια είναι πως αν είχαν έρθει κάπου στα μέσα των 90s, το Ροδον θα είχε κατεδαφιστεί. Ήρθαν όμως 20 χρόνια μετά, με αποτέλεσμα να αφορούν λίγους, υπερβολικά λίγους...
Τι και αν έπαιξαν μια χαρά, τι και αν μπήκαν με Don’t Fear The Winter, τι και αν ακούσαμε Enough Is Enough, The Missing Link, Invinsible Horizons, Solitary Man, τι και αν τα καινούργια δικά τους Summer Winter και Man On The Ivory Tower μπορούν να κοιτάξουν τα παλιά στα μάτια... Ο κόσμος δεν έδειξε (πέρα ελαχίστων) ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Το group έμοιαζε πιο ενθουσιώδες από το κοινό και το μοναδικό που μπορώ να τους χρεώσω είναι το «θάψιμο» της κιθάρας στον ήχο, με αποτέλεσμα να ακούγονται κάπως «άδειοι».
Οι Refuge μας άφησαν με το... Refuge και η ώρα των Hammerfall είχε φτάσει. Αυτό που θα βλέπαμε για τις επόμενες δύο ώρες, με έναν τρόπο μπορώ να το περιγράψω. ΔΕΟΣ. Οι Hammerfall έκαναν μια συγκλονιστική εμφάνιση. Ο ήχος τους παίζει να είναι στο top 5 που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία. Η ενέργειά τους τρομερή. Ο Cans είναι φωνάρα και δεν έχανε ούτε νότα, ενώ ο Dronjak έδειχνε να ευχαριστέται το live, χαρίζοντας χαμόγελα και εναλλάσοντας κιθάρες μεταξύ flying Vκαι σφυροκέφαλων...
Το setlist είχε τα πάντα. Τα πάντα εκτός από το Glory To The Brave. Το 1οalbum των Hammerfall έλαμψε δια της απουσίας του και αν με ρωτάτε αυτό απλά απαγορεύται. Μιλάμε για το δίσκο μνημείο της μπάντας, δεν μπορεί να μην ακούμε ούτε ένα κομμάτι. Ευτυχώς το Legacy τιμήθηκε, έστω και με κουτσουρεμένες εκτελέσεις. Από εκεί και πέρα ακούσαμε διάφορα, όπως τα Renegade, Crimson Thunder, Threshold, Let The Hammer Fall και στο encore απολαύσαμε τα Hammer High, Bushido και Hearts On Fire.
Το βράδυ της Κυριακής, αυτοί οι 700-750 που παρεβρέθησαν στο Academy πρέπει να έφυγαν με χαμόγελο. Οι Hammerfall έδωσαν μια σπουδαία παράσταση και μετρίασαν και την όποια την πίκρα από την ακύρωση των Blazon Stone. Όποιοι δεν ήρθαν έχασαν, όποιοι ήταν εκεί έχουν ακόμα μια σπουδαία νύχτα να αναπολούν.
Report Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
Photoreport Νώντας Εμμανούηλ Photorocking
