LEPROUS @ AN Club

Ξεκινάμε από τα βασικά: οι Leprous είναι ναρκωτικό. Άπαξ και περάσεις τα κατώφλια της προκατάληψης για διάφορα σημεία του ύφους τους και επικεντρωθείς στο αμιγώς μουσικό μέρος, τότε απλά είναι ένα γλυκό ναρκωτικό. Δεν ξέρω αν είναι avant garde, progressive metal ή ό,τι άλλο, ξέρω όμως ότι είναι μοναδικοί αυτή τη στιγμή στον χώρο του ευφυούς και προοδευτικού metal. Και νομίζω ότι το απέδειξαν με εμφατικό σχεδόν τρόπο στην πρόσφατη επισκεψή τους στη χώρα μας. Στην επισκεψή τους λοιπόν στην Αθήνα βρήκαν περίπου 300 άτομα να τους περιμένουν στο Αν. Ομολογώ ότι περίμενα λίγο -πολύ λίγο- καλύτερα πράγματα τόσο από την πλευρά του συγκροτήματος, όσο και από την πλευρά του κοινου, αλλά και πάλι ήταν μια εξαιρετική βραδιά. Σαφώς και είναι δικαιολογημένος ο Einar Solberg, η κεντρική φιγούρα του συγκροτήματος, που δεν μπόρεσε να πιάσει μια πάρα πολύ υψηλού επιπέδου απόδοση. Το setlist είναι απαιτητικό, οι γραμμές του είναι πολύ δυνατές και δύσκολες, το δράμα και η ένταση είναι μεγάλα. Δικαιολογείται λοιπόν και καταλήγω ότι μάλλον εγώ είμαι κακομαθημένος από την αποδοσή του στους δίσκους. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αποτελεί τον κορμό του σχήματος και πολλά κρίνονται από τη δική του απόδοση. Συνεπώς τα βλέμματα ήταν, είναι και θα είναι στραμμένα επάνω του και η κριτική θα είναι αναπόφευκτη. Οι υπόλοιποι ήταν στις θέσεις τους και σε καλή ημέρα. Δεν θα μπορούσα βέβαια να παραβλέψω αυτό το θαύμα της φύσης, τον Baard Kolstad, ο οποίος πίσω από τα τύμπανα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικός. Ακριβής μέσα στην ενεργητικότητα του και διασκεδαστικός, ήταν μία εστία ενδιαφέροντος όλο το βράδυ. Tο κυρίως μέρος του ρεπερτορίου τους στηρίχθηκε στα δύο τελευταία άλμπουμ, αλλά υπήρχαν και στιγμές από προηγούμενες δουλειές. Σκοτεινοί και δραματικοί στις επιλογές τους, συγχρονισμένοι στη σκηνή τόσο σαν ήχος, όσο και σαν εικόνα, παθιασμένοι σε πολύ δύσκολα τραγούδια, αναζήτησαν την ανταπόκριση του κοινού, αλλά την βρήκαν σε περιορισμένη έκταση. Κι εδώ λοιπόν νομίζω ότι το Αθηναϊκό κοινό μπορούσε καλύτερα, ειδικότερα στο να τους υποστηρίξει στα πολυφωνικά τους μέρη. Για να μην σας μπερδεύω, το πρόσημο της βραδιάς ήταν θετικό. Δε νομίζω ότι απογοητεύτηκε κάποιος, αλλά το κάτι παραπάνω θα την έκανε μαγική.

 

Για τα support συγκροτήματα δεν έχω να προσθέσω πολλά. Οι Six For Nine ήταν καλοί, φιλότιμοι, με αρκετές καλές ιδέες, αλλά γενικά άφησαν μεικτά συναισθήματα, εξαιτίας των άνισων συνθεσεών τους. Οι Mother of Millions επίσης καλοί σε αυτό το υβρίδικο alternative/progressive rock, με θαυμάσια χρήση των πλήκτρων και έναν εξαιρετικό Προκοπίου από τη στιγμή που βρήκε τα πατηματά του. Καλές επιλογές για άνοιγμα και οι δύο.