Universe 217 @ Kyttaro Live Club

Σε μια ημέρα με χαμηλό βαρομετρικό, οι προσδοκίες ήταν αρκετά υψηλές για τους Universe217 που παρουσίασαν στο Κύτταρο το νέο τους δίσκο με τίτλο “Change”. Αρκετά προνοητικοί είχαν μοιράσει στα κοινωνικά δίκτυα δύο τραγούδια από το νέο τους πόνημα, ενώ οι επισκέπτες του Bandcamp είχαν πάρει μια γεύση ολόκληρου του άλμπουμ (βασικά το είχαν λιώσει δύο συνεχόμενες ημέρες, αλλά παριστάνουμε τους συγκρατημένους). Το νεό άλμπουμ λοιπόν είναι ένα ακόμη βήμα στην προοδευτική τους πορεία και στη συνεχή ωρίμανση του ήχου τους, που -σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε- κινείται μεταξύ του ατμοσφαιρικού doom και του post metal. Υπήρξε όμως η ίδια αποτύπωση ζωντανά το βράδυ της 18ης Μαρτίου; Μονολεκτικά: υπήρξε.

 

Από το “Mouth” που άνοιξε τη συναυλία εώς το “Never” που την έκλεισε έδωσαν ένα ισχυρό δείγμα των ικανοτήτων τους που διαπέρασε όλη τη δισκογραφία τους. Τους έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά μου έδιναν την εντύπωση ότι, παρά τη συνήθη συνεσταλμένη τους στάση, η αυτοπεποίθηση είναι πλέον κύριο χαρακτηριστικό τους. Σε έναν μεγάλο βαθμό τα τραγούδια ήρθαν σε ζεύγη. Ως γνωστόν, οι U217 αντιτίθενται στις συνηθισμένες πρακτικές των χώρων στους οποίους εκφράζονται, και οι συνθετικές τους μικροφόρμες είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Ποτέ δεν σου φτάνει ένα τετράλεπτο τραγούδι τους, αλλά όταν το ακούς “γεμίζεις”, δεν μπορείς να το αρνηθείς αυτό. Ο συνεχής διπολισμός μεταξύ ήπιων στιγμών και ξεσπασμάτων, ρυθμικών μερών και αργών -σχεδόν αρρυθμικών- τμημάτων, και μελωδικών ή χαοτικών γραμμών, δείχνει το φάσμα στο οποίο μπορούν με άνεση να κινηθούν. Μια από τις χαρακτηριστικές στιγμές της συναυλίας ήταν η απόδοση του “Change”, ειδικά του δευτέρου μέρους του, στο οποίο πραγματικά έδειξαν τι μεταπλαστική ικανότητα διαθέτουν. Αν και η προσοχή πέφτει στην Τάνια ως την κύρια φιγούρα τους (αυτό το τράβηγμα του κεφαλιού προς τα πίσω και το λίκνισμα με τους ώμους ψηλά στοιχειώνει το μυαλό μου), πρέπει να ομολογήσω ότι ο καθένας τους -με τον δικό του τρόπο- τραβά τα βλέματα και φανερώνει τι φέρνει στην ταυτότητα του συγκροτήματος. Δεν μπορώ π.χ. να μην σχολιάσω τη μακαριότητα στο πρόσωπο του Μανου, ειδικά σε σε συνάρτηση με το στιβαρό παίξιμο στα τύμπανα (οκ, για τους άλλους δύο, Μάνο και Νίκο, επιφυλάσσομαι για σχόλια σε άλλη συναυλία). 

 

Τεχνικά, τα πράγματα ήταν πολύ καλά. Ο ήχος ήταν καλός, ειδικά στο μέτωπο της σκηνής και το ίδιο καλός ήταν και ο φωτισμός. Στα συν της συναυλίας είναι ότι τηρήθηκαν οι χρόνοι, που όσο να πει κανείς, είναι ένα βήμα μπροστά. 

 

Στις 18 Μαρτίου οι U217 κατάφεραν να είναι λιτοί και συνάμα πληθωρικοί επάνω στη σκηνή και να ικανοποιήσουν το κοινό με την αποδοσή τους. Απόλυτα γήινοι, σε αντίθεση με το όνομα τους, έδειξαν σε πολύ κόσμο ποιο είναι το αποτέλεσμα της συνεπούς και σκληρής εργασίας.