Voices Of The Mist @ Kyttaro Live Club

Πολύ όμορφη η χθεσινή βραδιά στο Κύτταρο. Όμορφες παρουσίες, όμορφες φωνές και όμορφες μουσικές έφτιαξαν το βράδυ μας.

\r\n\r\n

Θέλοντας να τιμήσουμε όλες τις μπάντες μπήκαμε στο χώρο του live στις 19:15. Ο κόσμος λιγοστός ακόμα (όπως δυστυχώς συνηθίζεται σε φεστιβάλ άνω των 3 μπαντών) και ίσως σε αυτό να οφείλεται η καθυστέρηση της έναρξης των Symforia. Λίγο μετά τις 7:30 πάτησαν το πόδι τους στο σανίδι και ενώ το majestic black metal τους (στο ύφος των Cradle Of Filth αλλά με τη γυναικεία φωνή σε πρώτο ρόλο) δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με τα υπόλοιπα group της βραδιάς, παρόλα αυτά είχαν καλό ήχο, δυναμική παρουσία με τις δύο εναλλασσόμενες αντρικές φωνές να τρυπάνε τα αυτιά μας και τον drummer τους να κερδίζει την παράσταση σε ρόλο τραγουδιστή στη διασκευή του Cthulhu Dawn τον Filth. Να γίνω γεροπαράξενος και να πω μια κακία; Άσχημη η εικόνα της  κατά τ’ άλλα αξιοπρεπέστατης τραγουδίστριας να μασάει επιδεικτικά τσίχλα πάνω στη σκηνή. Η μπάντα πάντως έδωσε ένα καλό show και πήραν στο τέλος το χειροκρότημα του κοινού.

\r\n\r\n

Πέρασμα από merch, αγορά του ep των Symforia και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση οι Till I Drop Dead στη σκηνή. Δεν είμαι καθόλου φίλος του metalcore που παίζουν και δε θα μιλήσω για τη μουσική αλλά το group ήταν αντικειμενικό καλο. Μεγάλο θετικό το νεαρό της ηλικίας τους, κάτι που σίγουρα βοηθάει στον ενθουσιασμό και στην ενέργεια που βγάζουν.  Ο ήχος τους ήταν καλός και η αντικατάσταση δύο μελών τους για τις ανάγκες του  live δεν έδειχνε να τους πτωεί ιδιαίτερα. Όσο για την κοπελίτσα στο μικρόφωνο, όσο μπόι της έλλειπε, άλλη τόση ενέργεια έβγαζε και ξεσήκωνε τον κόσμο. Ανάμεσα στα δικά τους κομμάτια έπαιξαν και κάποιες διασκευές. Συγκράτησα μια στους Of Mice & Men αλλά μη με ρωτήσετε τίτλο. Είπαμε πως απέχω από αυτό το είδος.

\r\n\r\n

Επόμενη μπάντα της βραδιάς οι Meden Agan. Με νέο όπλο στην φαρέτρα τους την τραγουδίστρια Μάγια Καμπάκι και έχοντας κυκλοφορήσει έναν εξαιρετικό δίσκο το 2014, το group βγήκε με σιγουριά στη σκηνή και απέδωσε εξαιρετικά, παλιά και νέα τραγούδια, με στουντιακό ήχο (όπως είπε και ένας φίλος). Πολύ ωραίο και το κομμάτι που χαίρονται οι σχιστομάτηδες φίλοι μας στην Ιαπωνική έκδοση του Lacrima Dei και το οποίο κάποιοι από εμάς που είμαστε ακόμα της φυσικής μορφής και δεν τα πάμε καλά με YouTube και downloading, δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μέχρι χθες. Αν η Μάγια λυθεί λίγο ακόμα πάνω στη σκηνή, οι Meden Agan είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα.

\r\n\r\n

Μεγάλα πράγματα που μας τα έδωσαν απλόχερα οι Bare Infinity. Με την (από κάθε άποψη) εντυπωσιακή Ida Elena De Razza, δείχνουν να έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Η κοπέλα εκτός από το ότι είναι μια απίστευτη κούκλα και κάνει το αντρικό κοινό να παραμιλά, είναι μια τρομερή frontwoman με ενέργεια και άνεση που ξεσηκώνει αλλά χωρίς να σου δίνει την αίσθηση του επαγγελματία. To group είναι σε εξαιρετική κατάσταση και δείχνει μάλλον θετικά επηρεασμένο από τη μεγάλη αποχή του από τη σκηνή. Τα παλαιότερα τραγούδια έχουν αποκτήσει μια νένα δυναμική ενώ τα καινούργια μας κάνουν να ζητάμε απεγνωσμένα τη νέα ολοκληρωμένη τους δουλειά. Ο κόσμος που στη διάρκεια της εμφάνισης τους είχε πληθύνει πολύ συμμετείχε με παλμό στη δημιουργία ατμόσφαιρας και τους χάρισε απλώχερα το χειροκρότημα ζητώντας more…Και πώς να μη ζητάει…Περιμένουμε με ανυπομονησία το νέο τους album!

\r\n\r\n

Μεγάλη διακοπή, η ώρα έχει φτάσει 12, ο κόσμος έχει λιγοστέψει επικίνδυνα (κρίμα και άδικο), και στη σκηνή ανεβαίνει η πιο μεγάλη female fronted μπάντα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή. Ναι είμαι fanboy αλλά οι Elysion αξίζουν τα καλύτερα και το να παίζουν μπροστά σε 100-150 άτομα το θεωρώ τουλάχιστον ντροπή. Είναι η τρίτη φορά που τους βλέπω και η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι εμφανής. Από τη μία έχουν χάσει λίγο σε αμεσότητα καθώς είναι πολύ πιο επαγγελματίες πάνω στο σανίδι. Από την άλλη έχουν απίστευτο ήχο, τρομερό δέσιμο ενώ η φωνάρα της Χριστιάνας έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και σε στέλνει αδιάβαστο. Παίζοντας απανοτά hits από τα δύο album τους (πράγμα εύκολο αφού κάθε τους τραγούδι είναι hit), οι Elysion κατάφεραν να μας κρατήσουν στα πόδια μας αφού η εξάωρη ορθοστασία είχε αρχίσει να μας βαραίνει επικίνδυνα. Όλοι τους οι ύμνοι ήταν εκεί. Erase Me, Dreamer, Never Forever, Killing My Dreams, Walk Away, Fairitale, The Promise, Someplace Better, Breakfree και η γνωστή διασκευή σε Rammstein. Οι Elysion μας άφησαν με ένα χαμόγελο και την πίστη ότι μπορεί να κάνουν το 3 στα 3 και να κυκλοφορήσουν ακόμα ένα album στο επίπεδο των δύο προηγούμενων.

\r\n\r\n

Πριν κλείσω να διαμαρτυρηθώ και λίγο. Μήπως θα έπρεπε όλα αυτά τα φεστιβάλ να τελειώνουν νωρίτερα και να κρατάνε λιγότερο; Άλλοι έχουν οικογένειες, άλλοι δεν έχουν μεταφορικό μέσο και κινούνται με ηλεκτρικό ή λεωφορεία, άλλοι δεν μπορούν να στέκονται όρθιοι 6 ώρες και βάλε. Είναι δυνατόν σχεδόν πάντα οι headliners που βγαίνουν στις 12 να παίζουν στον μισό κόσμο από τους προηγούμενους; Είναι ωραίο να έχουμε μεγάλα lineup, πολλές μπάντες κτλ αλλά είναι ακόμα πιο ωραίο ο κόσμος που τιμάει τις συναυλίες να βλέπει ΟΛΕΣ τις μπάντες. Είναι άδικο για αυτούς που κάνουν μια προσπάθεια να παίζουν μπροστά σε 30-40 άτομα αν βγούνε στις 7 ή σε 100 αν βγούνε στις 12 όταν ο κόσμος που βρέθηκε στο club σε δεδομένη στιγμή ξεπερνούσε τους 200. Τα group ζούνε για τον παλμό και ο κόσμος επίσης. Αν είναι να βλέπουμε συναυλίες prive τότε ακούμε και cd από την άνεση του καναπέ μας. Η παρατήρηση δεν αφορά τη συγκεκριμένη διοργάνωση αλλά όλα αυτά τα festival που έχουμε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο αλλά ο κόσμος αδυνατεί να υποστηρίξει όπως θα έπρεπε από την έναρξη έως την τελευταία νότα της συναυλίας.

\r\n\r\n

Report: Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος

\r\n