Black Sabbath - Born again

Κάπως έτσι γεννήθηκε το black metal: Τέσσερις φίλοι από το βορεινό Όσλο έκλεψαν τα όργανά τους από ένα τοπικό μαγαζί και πρόβαραν για έξι μήνες στο νεκροταφείο της εκκλησίας της γειτονιάς τους. Όταν ήταν έτοιμοι, έκαψαν την εκκλησία και έβαλαν τον ημιπαράφρονα αδελφό του ενός να ζωγραφίσει το σάπιο εξώφυλλο του demo τους. Ο ήχος ήταν άθλιος, αλλά το μήνυμα είχε δοθεί: Είχαν ανοίξει οι πύλες της κολάσεως και δεν θα ξαναέκλειναν ποτέ...

\r\n\r\n

Όσοι έχετε ακούσει το "Born again", σίγουρα πιάνετε τι θέλω να πω: Το εξώφυλλο είναι νοσηρά φρικτό και η παραγωγή τόσο άκυρη, που μπροστά της οι πρώιμοι Mayhem ακούγονται σαν τους Dream Theater του 1992. Και ως κερασάκι στην τούρτα βάζουμε τη συνοδευτική περιοδεία του album, που συνοδεύτηκε από μύρια όσα ευτράπελα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη φυσική ροπή του Ian Gillan, που πλέον βρισκόταν στη θέση του τραγουδιστή, προς την πλάκα έκαναν τους Sabbath του 1983 να μοιάζουν περισσότερο με τους Monty Pythons παρά με heavy metal γίγαντες. Πόσο τυχαίο άραγε μπορεί να θεωρηθεί ότι το φιάσκο του σκηνικού που κατασκευάστηκε για την περιοδεία (ένα τεράστιο Stonehenge) ενέπνευσε την πιο αστεία σκηνή στην πιο αστεία rock n’ roll κωμωδία που έχει γυριστεί ποτέ; Αναφέρομαι στο "This is Spinal Tap" (1984), και όσοι δεν την έχετε δει, σπεύσατε!

\r\n\r\n

Ατυχίες, πλακίτσες και γενικό χάος, λοιπόν, ορίζουν τη βραχύτατη θητεία του Ian Gillan στους Black Sabbath. Τι γίνεται όμως με τη μουσική στον έναν και μοναδικό δίσκο που έβγαλε η μπάντα μαζί του; Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα, γιατί τα ίδια τα τραγούδια είναι ένα κι ένα! Μάλιστα, σπουδαίες μπάντες του μεταλλικού ιδιώματος, όπως οι Metallica, έχουν εκφραστεί πολύ κολακευτικά για το "Born again". Αλλά και χωρίς την έγκριση των αυθεντιών, ποιος μπορεί να παραβλέψει εξαιρετικές συνθέσεις, όπως "Trashed", "Disturbing the priest", "Zero the hero", "Born again" και "Keep it warm"; Και πώς να αγνοήσουμε το ambient διαμαντάκι του "Stonehenge", παιδί και πάλι του αφανούς ήρωα των Black Sabbath των 80s και των 90s, Geoff Nicholls;

\r\n\r\n

Ναι, αγαπητοί μου, το "Born again" είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, και αν είχε την παραγωγή του "Mob rules", ίσως σήμερα να θεωρείτο ως ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι Sabs στη μετά-Ozzy περίοδο. Όπως ήρθαν τα πράγματα, το LP έχει αποκτήσει ένα cult κοινό, που απολαμβάνει σιωπηρά την αλλόκοτη γοητεία που βγαίνει από τα ηχεία.

\r\n\r\n

Περιττό να πούμε ότι η αξιοπρόσεκτη συνεργασία του Gillan με τους ογκόλιθους του heavy metal έληξε άδοξα, φέρνοντας μαζί της και την αποσύνθεση της μπάντας: Ο Geezer σιχάθηκε την κατάσταση κι έφυγε, ενώ ο Ward, που είχε επιστρέψει για την ηχογράφηση, ξανακύλησε στο ποτό κι αποχώρησε για τα καλά. Δίχως να απολυθεί επίσημα, ο Gillan αποστασιοποιήθηκε, αφήνοντας τον Iommi ολομόναχο, μέσα σε μία τριετή σιωπή. Οι Black Sabbath είχαν πεθάνει. Ή μήπως όχι;..

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n