Yngwie J. Malmsteen's Rising Force - Marching Out

To 1982 o Mike Varney της Shrapnel Records, φέρνει τον 18χρόνο Yngwie Malmsteen (το κανονικό όνομα είναι Lars Johan Yngve Lannerbäck - Malmsten είναι το επίθετο της μητέρας του που το παραποίησε) στην Αμερική μετά από ένα demo του Σουηδού που είχε ακούσει. Αφού παίζει για λίγο καιρό με τους Steeler και τους Alcatrazz του Graham Bonnet, το 1984 ο Malmsteen κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ, κερδίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις. Την επόμενη χρονιά όμως κάνει το μεγάλο βήμα, και αφήνει άφωνο το heavy metal κοινό με ένα δίσκο που μοιάζει να έχει βγει από τη μεγαλύτερη και πιο έμπειρη μπάντα, και όχι από έναν εικοσάχρονο.

Στον πρώτο δίσκο του, ο Malmsteen προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του, να ισορροπήσει τις instrumental τάσεις του με τη δημιουργία ολοκληρωμένων τραγουδιών με φωνητικά. Στο “Μarching Out” δίνει χώρο στον τρισμέγιστο Jeff Scott Soto να αναπτύξει το ταλέντο του, και το αποτέλεσμα του κιθαριστικού ταλέντου με τα βαριά φωνητικά είναι συνθέσεις που δεν είχαν ξανακουστεί στο heavy metal.

O Jeff Scott Soto είναι η πιο heavy metal-ική έκδοση που θα μπορούσε να έχει ο Graham Bonnet, πράγμα που απογειώνει τη μουσική του Malmsteen, αφού τις αφαιρεί τις όποιες παλιές hard rock επιρροές, και πλέον η μουσική του Σουηδού ακούγεται όσο πιο μεταλλική γίνεται. Από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο ακροατής χάνεται ανάμεσα στις κιθάρες, τις μελωδίες και τα εξωπραγματικά φωνητικά, σε ένα δίσκο που πάντρεψε το μεγαλεπίβηλο ύφος της κλασικής μουσικής με το δυναμισμό και το λυρισμό του heavy metal με τον καλύτερο τρόπο.

To άλμπουμ παρουσιάζει το heavy metal σε μια νέα, πολύ προσεγγίσιμη μορφή, δεν έχει καμμία ακρότητα ή υπερβολή, και όλα τα κομμάτια τραγουδιούνται από τον ακροατή μετά από τις δυο-τρεις ακροάσεις. Ο δίσκος δεν έχει μπαλάντες αλλά οι μελωδίες που αναδύονται μέσα από τα κομμάτια μόνο με τις καλύτερες και πιο ανατριχιαστικές μπαλάντες μπορεί να συγκριθεί. Εκεί κρύβεται και το μεγαλείο του δίσκου. Τα τραγούδια είναι κυρίως mid-tempo, δυναμικά και ξεσηκωτικά, αλλά καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο να βγάζουν το συναίσθημα μιας επικής μπαλάντας.  

Το “Μarching Out” έδωσε μια άλλη εικόνα και προοπτική στο heavy metal. Ενώ είχε όλο το πάθος και το πνεύμα του μεταλλικού ήχου της εποχής, κινήθηκε εντελώς αντίθετα από το NWOBHM, το thrash, το glam/sleaze, τον επικό ήχο, το γερμανικό στυλ τύπου Accept, τους Μotorhead, δηλαδή οτιδήποτε επικρατούσε τότε στη σκηνή. Ο Yngwie Malmsteen, είναι για το heavy metal όπως ο Dio ή ο Iommi – oι πραγματικά μεγάλοι δεν αντιγράφουν κανέναν. Αν δεν είχε αυτό το στυλ της έπαρσης που έβγαζε πολλές φορές και ήταν πιο προσγειωμένος, θα είχε κερδίσει ακόμα περισσότερο κόσμο. Αλλά ως προς το μουσικό μέρος, το “Μarching Out” έδωσε ιδέες στη μουσική αυτή που ακόμα και σήμερα δεν έχουν εξαντληθεί.

“You cannot fool me
With your stories being told
My god, it brings me down
I feel I'm growing old
Is this your idea of destiny?
'Cause if it is, just set me free”