Cirith Ungol - Forever Black

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από κάποια χρόνια ότι εν έτει 2020 θα είχα ήδη δει 2 φορές live τους Cirith Ungol και θα έγραφα μια παρουσίαση για τον νέο τους δίσκο, θα τον αγκάλιαζα γεμάτος κατανόηση και θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Έτσι απλά. Ομολογώ μάλιστα ότι προσωπικά δεν το είχα καν ονειρευτεί, ούτε καν και όταν άρχισα να βλέπω αγαπημένες μπάντες να βγαίνουν από το χρονοντούλαπο για να πάρουν ετεροχρονισμένα το μερίδιό από την δόξα που τους αναλογούσε. Και όμως, είμαστε πια μπροστά στην πρώτη studio κυκλοφορία των Cirith Ungol μετά από 29(!) ολόκληρα χρόνια, όταν και κυκλοφόρησε το εξαιρετικό Paradise Lost, το οποίο αντί να αποτελέσει το ξεπέταγμα της μπάντας σε ένα πιο ευρύ κοινό, έμελλε να είναι η ταφόπλακά της καθώς σε λιγότερο από 1 χρόνο είχε διαλυθεί χωρίς καμία προοπτική επανένωσης.

Το ότι η επιστροφή της μπάντας δεν ήταν μια «αρπαχτή» το καταλάβαμε εδώ και καιρό, κυρίως από τις πολλές live εμφανίσεις από το 2016 και μετά και τον περσινό live δίσκο τους I’m Alive αλλά και από το single Witche’s Game του 2018 που έδειχνε ότι συνθετικά βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Φτάνουμε λοιπόν στο 2020 και το Forever Black είναι γεγονός. Άραγε η παλιά φλόγα να καίει ακόμα; Το δυναμικό μπάσιμο με το (συμβολικότατο) Legions Arise που σε κολλάει στον τοίχο με τον όγκο του και με την στοιχειωμένη φωνή του Tim Baker δεν αφήνει καμία αμφιβολία: Έχουν επιστρέψει! Μερικά πράγματα άλλωστε δεν χρειάζεται να τα αναλύσεις πολύ στο μυαλό σου αν «ξέρεις». Από την πρώτη έως την τελευταία νότα του Forever Black το μόνο που θα ακούσεις είναι κλασσικοί Cirith Ungol, με όλα αυτά τα στοιχεία που σε έκαναν να τους αγαπήσεις. Ούτε νεωτερισμοί, ούτε προσπάθεια ν ακουστούν «σημερινοί», ούτε βέβαια και φτηνή αντιγραφή του εαυτού τους με «αυθεντική ατμόσφαιρα» αλλά καθόλου ουσία. Οι Cirith Ungol κάνουν εδώ αυτό που πάντα έκαναν, να γράφουν δηλαδή επική, σκοτεινή heavy metal μουσική που μιλάει όχι μόνο στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά. Φαίνεται απίστευτο αλλά η μπάντα κατάφερε σχεδόν 30 χρόνια μετά να γράψει υλικό το οποίο θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποιον από τους προηγούμενους της δίσκους. Μπορεί να έκαναν κάποιο ξόρκι, κάποια συμφωνία με τον Διάβολο ή απλά να είναι καλύτεροι ακόμα και από όσο ήδη πιστεύαμε.

Ένας λόγος που το υλικό του Forever Black θα μπορούσε να θεωρηθεί πληρέστατο είναι το ότι οι ιδέες που το διατρέχουν καλύπτουν μουσικά ολόκληρη την προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας και σίγουρα κάποια σημεία εδώ και εκεί θα σας θυμίσουν Frost And Fire ή Paradise Lost αλλά είπαμε, οι Cirith Ungol δεν αντιγράφουν τον εαυτό τους, απλά γράφουν την μουσική που υποτίθεται ότι θα πρέπει να γράφουν. Ο Tim Baker είναι σε εξαιρετική φόρμα και ανταποκρίνεται άνετα στις απαιτήσεις των κομματιών και του ήχου του δίσκου, χωρίς να δυσκολεύεται να μας δώσει πολλές ανατριχίλες με τις χαρακτηριστικές στριγγλιές του. Όσο για τις κιθάρες των Barazza/Lindstrom πραγματικά δεν έχω λόγια, καθώς ξερνάνε συνεχώς τεράστια riffs πάνω στο υπέρβαρο rhythm section των Garven/Leatherby. Το να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια πραγματικά δεν έχει νόημα, τα σχεδόν 40 λεπτά του δίσκου βρίθουν έμπνευσης και ειλικρινούς συναισθήματος και φαντάζουν πραγματικά για να «χωνέψεις» τι έχει γίνει εδώ. Ένας δίσκος ο οποίος ακούγεται χωρίς ανάσα από την αρχή μέχρι το τέλος, με μόνη διέξοδο μετά το τέλος του το repeat.

Όσον αφορά συγκρίσεις με τις προηγούμενες κυκλοφορίες είναι καθαρά θέμα γούστου, όπως π.χ. κάποιος μπορεί να προτιμά περισσότερο το King Of The Dead από το One Foot In Hell. Πλέον στο παιχνίδι ήρθε ένας νέος δυνατός παίχτης και ο χρόνος θα δείξει (όσο αιρετικό και αν ακούγεται) αν το Forever Black θα διεκδικήσει τον τίτλο του πιο πλήρη (για να μην πω καλύτερου) δίσκου των Cirith Ungol.  Όπως και να έχει το πράγμα, οι Cirith Ungol έκαναν μια εκκωφαντική επιστροφή και το σίγουρο είναι ότι ήρθαν για να μείνουν. Legions Arise!

Υ.Γ. Το κερασάκι στην τούρτα, το υπέροχο εξώφυλλο από τον μόνιμο εικονογράφο των Cirith Ungol, τον τεράστιο Michael Whelan!

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας