ARTEMISIA - Derealizzazione Sintomatica

Όταν παρακολουθείς τις κυκλοφορίες ενός συγκροτήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την πρόοδο που κάνει και πως εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο. Συνήθως οι πρώτες κυκλοφορίες κάθε συγκροτήματος είναι βαθιά επηρεασμένες από τους μουσικούς που θαυμάζουν. Αρκετά από αυτά μένουν εκεί, αλλά κάποια άλλα με την πάροδο του χρόνου καταφέρνουν να διαμορφώσουν τις επιρροές τους και να δώσουν τον δικό τους χαρακτήρα ή προσέγγιση σε αυτές. Καταφέρνουν δε να εντάξουν στον ήχο τους και κάποια στοιχεία από διαφορετικά είδη μουσικής. Και κάπως έτσι ένα συγκρότημα εξελίσσεται και τελικά καταφέρνει να αφήσει το δικό του σημάδι στην μουσική μας.

Τις παραπάνω σκέψεις – διαπιστώσεις  μου τις προκάλεσαν οι Ιταλοί ARTEMISIA που έχω την τύχη να παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα ως συγκρότημα. Στις πρώτες τους δουλειές είχαν ξεκινήσει ως ένα συγκρότημα ατμοσφαιρικού/gothic metal ήχου με αρκετά στοιχεία από το doom metal ιδίωμα. Σιγά σιγά, όμως, αποκτώντας περισσότερη αυτοπεποίθηση στις ικανότητες τους και κερδίζοντας ωριμότητα που προέρχεται από την εμπειρία άρχισαν να εντάσσουν στον ήχο τους στοιχεία κι από άλλα ιδιώματα και γενικά να διαμορφώνουν έναν πιο προσωπικό ήχο.

Η εξέλιξη αυτή του συγκροτήματος πιστεύω ότι αποκρυσταλλώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην παρούσα κυκλοφορία τους. Οι ARTEMISIA χωρίς ποτέ να αποκλίνουν από τα gothic/doom metal μονοπάτια τους εντάσσουν στον ήχο τους και πιο «επιθετικά», σχεδόν thrash στοιχεία όπως για παράδειγμα στην σύνθεση με τίτλο «Ladro D'Anime» και δεν σταματούν μόνο εκεί, αφού σε πολλές συνθέσεις του δίσκου θα διακρίνετε και μια progressive metal/rock διάθεση. Ένα άλλο παράδειγμα μουσικού πλουραλισμού που χαρακτηρίζει τον δίσκο αυτό είναι η instrumental σύνθεση με τίτλο «Nelle Terre di Ulisse» όπου το folk rock συναντά κάποιους jazz αυτοσχεδιασμούς. Θα έλεγα ότι αυτή η σύνθεση κατά κάποιο τρόπο αποτίει φόρο τιμής στους σπουδαίους  JETHRO TULL.   

Η κυκλοφορία προσφέρει μια πληθώρα ακουσμάτων και συναισθημάτων κι έχει μια έντονη δραματικότητα που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην ερμηνεία της Anna Ballarin. Στην δραματικότητα δε αυτή συμβάλλει και η χρήση «διαλόγου» μεταξύ ανδρικών και γυναικείων φωνητικών.

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι οι ARTEMISIA με εντυπωσίασαν με την παρούσα πληθωρική αλλά και ταυτόχρονα μετρημένη κυκλοφορία τους. Προσφέρουν έναν δίσκο που καταφέρνει να επεκτείνει τον gothic/doom χαρακτήρα του συγκροτήματος και σε άλλα μουσικά είδη, χωρίς όμως ποτέ να αποκλίνει από αυτόν. Απεναντίας θα έλεγα τον εμπλουτίζει και του δίνει ακόμη περισσότερες εκφραστικές δυνατότητες. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι η καλύτερη κυκλοφορία του συγκροτήματος ως τώρα κι ότι ο δίσκος μπορεί να γοητεύσει όχι μόνο τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου, αλλά κι όποιον εκτιμά τον ουσιαστικό προοδευτικό metal ήχο.